Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Skazani na śmierć, poprzez prezentację urokliwych obrazów, które wydawały się nie do pogodzenia ze zbrodnią, jakiej się dopuścili, usiłowali zachować ślady własnego istnienia w czymś zewnętrznym, czymś różnym od ich własnego ciała, które wkrótce miało zniknąć.

Trudno mu było uznać za coś innego niż oszustwo to, że sędzia usiłuje wymazać błędy legislatury i rządu poprzez unicestwienie tego, kto złamał obowiązujące normy. Jeśli takie miałoby być rozwiązanie, efektem byłoby błędne koło. Im bardziej państwo pogrążałoby się w rozkładzie, tym częściej musiałoby zabijać swoich zdegenerowanych obywateli.

Oby mógł przeżywać każdą chwilę swojego istnienia z zachwytem, jak ktoś zupełnie obcy, komu je przekazano.

Nosimy w sobie czasem rodzaj samotności, który może zostać ukojony tylko przez to, że odnajdziemy siebie w czyjejś bolesnej opowieści.

Zmarli nie mogą się do nas zwrócić. Mogą tylko czekać, aż my zwrócimy się do nich. Jednak ci, których imiona pozostają nieznane, nie są przywoływani przez nikogo, więc zapadają się jeszcze bardziej w otchłań samotności.