Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tym razem nie ma sentymentów. Tym razem recenzja będzie brutalna... Powieść awanturniczo-przygodową "Skradziony język" Sheri Holman poleciła mi jedna z moich ulubionych Czytelniczek. Tak niekwestionowanie zachęcona, sięgałam po publikację z wielkim podekscytowaniem, które dodatkowo zhiperbolizował płomienny blurb. Tę debiutancką powieść Holman porównano do "Imię róży" Umberto Eco. Akcja powieści rozgrywa się w roku 1483. Ojciec Feliks Fabri wyrusza w pielgrzymkę na górę Synaj, by tam złożyć hołd relikwiom św. Katarzyny. W czasie podróży morskiej do wędrowców przyłącza się młoda kobieta, nazwana Językiem Świętej Katarzyny. Na statku pojawia się również jej zagadkowy brat. Wkrótce Feliks przekonuje się, że jego nadzieja na spokojną pielgrzymkę nie ziści się, gdyż trafia na ślad tajemnicy... Piękny początek przygody, zawiązana - wydawać by się mogło - niezwykle wciągająca akcja... No cóż... Napiszę Wam szczerze - dawno już żadna książka nie wystawiła mojej cierpliwości na tak ciężką próbę... Mało tego, jeszcze nigdy nie spotkałam się w sięganych przeze mnie pozycjach z tak znaczną liczbą bzdur, bredni, idiotyzmów i absurdów... Książka jest nielogiczna, chaotyczna, pozbawiona związków przyczynowo-skutkowych. Pisarka na siłę wcisnęła rozliczne dramatyczne zwroty fabularne, ale wyszło do tandetnie, mało przekonująco, a momentami wręcz oburzająco. Poza ogromnym rozczarowaniem fabułą, wykreowanymi płaskimi postaciami, nieudolnymi opisami mającymi odpowiednio zaszokować lub obrzydzić czytelnika, jedynie mogę docenić język, który był.. bez zarzutów. I nic ponadto. Z ubolewaniem stwierdzam, że to pierwsza książka, gdzie mogłabym porzucić czytanie w dowolnym miejscu i nie miałabym żalu, gdybym nie poznała zakończenia historii. Opowieść jedynie do "zmęczenia się", pooburzania głupotami i szczęśliwego zapomnienia po ostatniej stronie tej powieści... Jeśli podoba Wam się moja recenzja, to zapraszam po więcej: https://www.instagram.com/anemonenemorose/