Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Każdy mechanizm obronny był kiedyś próbą obrony ja (zwykle udaną). Problem z mechanizmem obronnym nie tkwi w samym mechanizmie, ale w tym, że jest on jednostronny, a zatem ograniczający.

Nie można poczuć, gdzie jest punkt, w którym powiemy "nie" lub "stop", jeśli został on już przekroczony.

Jednym z problemów osób z PTS i PTSD, jest to, że strach utrzymuje się długo po ustaniu zagrożenia, często tworząc skojarzenia z coraz większą liczbą bodźców w środowisku. Strach odczuwany niegdyś w reakcji na zewnętrzne zagrożenie staje się lekiem wytwarzanym od wewnątrz [...]. Kiedy strach ulega tak szerokiej generalizacji, jego funkcja ochronna zostaje znacznie osłabiona. Kiedy wszystko jest postrzegane jako niebezpieczne, nie można rozróżnić, co naprawdę jest groźne. Przypomina to alarm przeciwwłamaniowy, który cały czas dzwoni. Nigdy nie wiemy, kiedy dzwoni z prawdziwego włamania. Typowe dla osób z PTSD jest wielokrotne wplątywanie się w niebezpieczne sytuacje. Ich wewnętrzny system alarmowy jest tak przeciążony, że przestaje sprawnie funkcjonować. Jednym ze skutków terapii traumy jest przywrócenie ochronnej funkcji strachu.

Niedostrojenie jest nie tylko do przewidzenia, ale także pożądane. Bez niego nie byłoby sposobności do ponownego dostrojenia, które jest niezbędne do umocnienia relacji.