Jesteś bardzo płodną pisarką, piszesz wiele książek. Gdzie szukasz inspiracji?

Najzabawniejsze jest to, że ja nie szukam inspiracji. Ona po prostu przychodzi do mnie sama. Czasem wystarczy, że usłyszę kilka dźwięków jakiejś piosenki i już powstaje mi w głowie scena, rodzi się nowy pomysł albo tworzy się zarys fabuły. Wydaje mi się, że mój mózg wyłapuje z otoczenia to, co jest ciekawe, inspirujące, działa na zmysły – tak rodzą się we mnie kolejne historie pełne emocji i dramatów.

Jakie pisarki romansów cenisz najbardziej i jakie ich książki czytasz?

Obecnie trudno okreslić kogoś jako typową autorkę romansów, bo to jest bardzo szerokie pojęcie. Uwielbiam powieści Colleen Hoover i Mii Sheridan, a z polskich autorek zawsze chętnie czytam Magdę Milę, Martę Staniszewską, Anię Dąbrowską i Alicję Sinicką. Tworzone przez nie historie są pełne emocji, lecz każda z nich ma własny indywidualny styl. Serdecznie polecam ich książki!

Czy Twój związek choć trochę przypomina książkowe historie?

Wydaje mi się, że nie. Wiadomo, jak w każdym związku kłócimy się i godzimy, ale jest on pozbawiony takich dramatów, jakie przeżywają bohaterowie moich powieści. Po tak długim czasie (jesteśmy ze sobą prawie 10 lat) znamy się już na tyle dobrze, że czujemy się ze sobą komfortowo. Jesteśmy nie tylko kochankami, ale także przyjaciółmi i razem planujemy wspólną przyszłość.

Jak poznałaś swojego partnera życiowego i jaka jest historia Waszej miłości?

To dość śmieszna historia, ponieważ ja zapomniałam o naszym pierwszym spotkaniu i po prostu na nie nie przyszłam… Byłam wtedy bardzo młoda i nie wiem, co się stało, lecz kompletnie wyleciało mi to z głowy. Michał był wtedy bardzo zły, czekał na mnie dwie godziny, musiałam więc użyć swego uroku osobistego, by dał mi drugą szansę. I tę szansę wykorzystuje do dziś.

Każda Twoja książka to hit. Co Cię rozwija jako pisarkę? Czy czujesz, że ewoluujesz?

Wydaje mi się, że każda kolejna napisana przeze mnie powieść sprawia, że się rozwijam. Dostrzegam to, nie tylko patrząc na tekst, ale i na to, jak myślę podczas pisania. Wygląda to jednak całkiem inaczej niż siedem lat temu, gdy zaczynałam pisać. Obecnie nie mam jednak zbyt wiele czasu na czytanie, ale gdy go miałam, to pomagało mi się rozwijać.

O czym marzyłaś, będąc małą dziewczynką, a potem nastolatką? Czy myślałaś, że zostaniesz autorką bestsellerów?

Nigdy nie marzyłam o tym, że zostanę pisarką. Jako dziecko chciałam być piosenkarką, aktorką, weterynarzem, architektem wnętrz, jako nastolatka pragnęłam zaś zostać dziennikarką i nawet zamierzałam iść na takie studia, ale w szkole średniej trafiłam na polonistkę, która zniszczyła moje marzenia o dziennikarstwie. Teraz jednak myślę, że nic nie dzieje się bez przyczyny i chyba tak po prostu miało być. Każde wydarzenie, złe doświadczenia, wybory doprowadziły mnie do miejsca, w którym teraz jestem.

Co lubisz robić w wolnym czasie? Co cię odpręża?

Wolny czas po prostu spędzam z najbliższymi. Odpręża mnie słuchanie muzyki albo siedzenie w ciszy z własnymi myślami. No i pisanie, to naprawdę mnie relaksuje, i choć jest to dla mnie praca, to naprawdę lubię to robić.

Czy resetujesz się przed napisaniem kolejnej książki, a jeśli tak, to w jaki sposób?

Nie mam czasu na reset, bo tworzę w taki sposób, że piszę zwykle kilka powieści w jednym czasie. Albo jedną kończę, a drugą poprawiam. Na szczęście jeszcze nie mieszają mi się fabuły. Bywają jednak dni, że potrzebuję odpocząć od wszystkich tych historii i wtedy po prostu robię sobie krótką przerwę od pisania, aby oczyścić myśli. Oglądam filmy, czytam, słucham muzyki, piję wieczornego drinka z moim M.

Twoja ostatnia książka to Sponsor. Tom 1. Czy jest to romans inny niż wszystkie?

Tak, ponieważ od strony technicznej to pierwsza powieść, którą napisałam w narracji trzeciosobowej, co było dla mnie nie lada wyzwaniem. Jeśli chodzi o fabułę, to nie chcę zdradzać zbyt wiele, ale sam tytuł książki wskazuje na konkretny schemat, choć wewnątrz znajdziemy coś więcej niż tylko romans oparty na sponsoringu. A tak naprawdę fabuła to jedna wielka niewiadoma, tykająca bomba emocjonalna, którą tak uwielbiają moje czytelniczki. Czuję i wierzę, że ta historia ich nie zawiedzie.

Czy masz czasem wrażenie, że Twoja historia jest po trosze bajką o Kopciuszku?

Wiesz, dopiero gdy przeczytałam to pytanie, pomyślałam, że faktycznie jestem trochę Kopciuszkiem. Moja droga jako autorki była wyboista, początek był trudny, wiele razy miałam ochotę to wszystko rzucić, bo spotkałam się z hejtem, z którym nie potrafiłam sobie poradzić i reagowałam na niego, choć nie powinnam. Miałam jednak wokół siebie osoby, które mnie wspierały (jak wróżka matka chrzestna z tej baśni) i motywowały do działania. Sama też w pewnej chwili poczułam, że przekroczyłam magiczną linię, za którą hejt i niekonstruktywna krytyka przestały mnie obchodzić. Aż w końcu trafiłam na księcia z bajki, czyli wydawnictwo Helion, które dało mi szansę, uwierzyło w mój potencjał i zainwestowało we mnie jako autorkę. To otworzyło przede mną wiele nowych możliwości i obecnie jestem naprawdę spełniona jako pisarka, bo dzięki temu realizuję swoją pasję, która daje mi radość i pozwala spełniać marzenia. I mimo że wiem, iż to dopiero początek drogi, to wierzę, że moja historia szybko się nie skończy, a jeśli już, to na końcu będzie happy end.

Książkę możecie kupić tutaj.