Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Muzyce ze Seattle bez wątpienia oddałem serce. Na równi uwielbiałem NIrvanę, Soundgarden, Alice in Chains, Pearl Jam, Temple of the Dog, Mad Seasion. Autentycznie zgłębiałem muzykę, teksty, akordy, riffy gitarowe, książki i tak dalej. Plakaty, wygląd zewnętrzny wykonawców, rozmyślania nad tym wszystkim co robili - istny kult. Jest wiele rzeczy, które chciałbym powiedzieć o tej książce. Może nawet za wiele, dlatego ograniczę się do jednej.

Autor rewelacyjnie ujął kwestię skoku na kasę pazernych właścicieli wytwórni, telewizji i wszystkich tych, którzy dobrze żyją ze zbuntowanej młodzieży i wyrazicieli tego buntu, czyli w tym przypadku muzyków. To podziałało na mnie jak odtrutka. Bo rzeczywiście wszystkie opisane w książce zespoły z podziemnych (oprócz Pearl Jamu), garażowych kapel stali się gwiazdami formatu światowego. Wiem, że ten proces to zazwyczaj tak wygląda, że kilku pasjonatów, którzy wyrażają przez głośną muzykę swój punkt widzenia na świat czasem zaczyna z tego żyć, a czasem nawet zdobywa bogactwo. Ale tutaj mamy całe Seattle, całe miasto, wszystko próbowano kupić i popkulturowo spieniężyć. W sensie grube ryby poczuły kontent, poczuły niewyobrażalne bogactwo, które za nim się chowa. No i ruszyły grube ryby na połów. Ułowiły sporo i dalej łowią. Kilka lat temu był taki tekst nie wiem czy prawdziwy czy nie że Kurt zarobił więcej od Elvisa. Smuci fakt, że ci chłopcy z tych zespołów naiwne żółtodzioby do biznesu i zarządzania kapitałem nie rozumieli co się dzieje. Nie rozumieli na tyle, aby podjąć odpowiednie kroki. Kasa przewróciła w głowie, sława przygniotła, dragi zniszczyły no i wielu odpadło. Ale tutaj mamy życie po życiu i tutaj jest dla mnie ta książka odtrutką. Co prawda nie ma nic o życiu tych rekinów show biznesu ze śmierci Kurtów i reszty, ale to mnie otrzeźwia. Te płyty jeszcze pierwsze słucham. Ale po reszcie widać, a właściwie słychać, że pachnie produkcją już pod odbiorcę. Ma być dalej bunt, teksty o dragach, ciężkim życiu, ale nie za ciężko. A gitarki trzeba troszkę zciszyć itd. Smutne to niewymiernie.

Grunge okazał się wymysłem mediów, aby lepiej sprzedać. Te wszystkie wojny Kurta z Edem, która kapela lepsza Pearl Jam czy Nirvana, która bardziej autentyczna, wszystko to widzę właśnie jako taki jeden z przejawów tego biznesu, że tak to było szyte i prowadzone. Pewnie nie raz jeszcze sentyment wróci, posłucham to i tamto, ale nie dam się nabrać na kit buntu, autentyzmu rodem z Seattle.

Muzyce ze Seattle bez wątpienia oddałem serce. Na równi uwielbiałem NIrvanę, Soundgarden, Alice in Chains, Pearl Jam, Temple of the Dog, Mad Seasion. Autentycznie zgłębiałem muzykę, teksty, akordy, riffy gitarowe, książki i tak dalej. Plakaty, wygląd zewnętrzny wykonawców, rozmyślania nad ...

Rozwiń

Zwiń

Pierwszą książką jaką w świadomym życiu przeczytałem był rok 1984. Lektura tej książki popchnęła mnie w kierunku zgłębiania Orwella. Kilku rzeczy jeszcze nie przeczytałem, ale mam zamiar. Sytuacja, w której stałem się czytelnikiem tego autora, to był strzał w dziesiątkę. Próbowałem tą metodą zaprzyjaźnić się z tekstami Camusa, Dostojewskiego, Miłosza i wielu innych. Nie udało się. No może z Witkacym się udało, ale to jest szaleniec więc to jest jeszcze coś innego.
Graficzna powieść o życiu Orwella to dobra rzecz, chociaż smutna. Dobra, bo napędza pasję do zgłębiania innych tekstów autora, a smutna bo potrzebowałem gotowego schematu, aby coś mnie zaciekawiło. Jest w tym jakaś ironia, że w komiksie o Orwellu, autor krytykuje formę komiksu jako elementu wychowującego bezmózgów. Nie mówiąc już o filmach, radiu, głośnej muzyce. Orwell był wizjonerem, ale też człowiekiem bardzo skonfliktowanym wewnętrznie. Pragnął żyć wolnym życiem, a niósł piętno białego potomka kolonialistów, któremu zafundowano snobistyczną edukację oraz włożono do określonej klasy społecznej. Chwilę spędzone z omawianą publikacją pomogły mi przypomnieć sobie jak wiele Orwellowi zawdzięczam, jak bardzo lubię przeglądać świat właśnie w pryzmacie jego myśli. Był krytyczny, ale też dużo z tego co pisał było ponurymi wynurzeniami. Nie mam złudzeń. Współczesny postęp, ideologię, mass media, kultura wszystko to prowadzi do jakiegoś wyobcowania, zaorania ludzkiego ducha. Podobało mi się przedstawienie wszystkich obszarów działalności Orwella, skrot z jego książek, uchwycenie jego ducha. Polecam fanom i nie tylko.

Pierwszą książką jaką w świadomym życiu przeczytałem był rok 1984. Lektura tej książki popchnęła mnie w kierunku zgłębiania Orwella. Kilku rzeczy jeszcze nie przeczytałem, ale mam zamiar. Sytuacja, w której stałem się czytelnikiem tego autora, to był strzał w dziesiątkę. Próbowałem tą meto...

Rozwiń

Zwiń

Nie mam słów, aby opisać jak wspaniała jest ta książka. Coś poprostu nie do wyrażenia. Przeczytałem jednym rzutem. Nie wiem co w tym jest. Film Pean mnie zmiażdżył, Ed Vedder do dziś zachwyca Into the wind. Ale jednak książka ukradła moje serce. Jest w niej ulokowane wszystko za czym tęsknię, za czym biegam, czego chce. Wziąć swoją bibliotekę, założyć plecak, spalić dokumenty i ukryć się w głuszy. Nie będę spojlerowal jak się ten eksperyment zakończył, ale rzecz dla mnie wyjątkowa.

Nie mam słów, aby opisać jak wspaniała jest ta książka. Coś poprostu nie do wyrażenia. Przeczytałem jednym rzutem. Nie wiem co w tym jest. Film Pean mnie zmiażdżył, Ed Vedder do dziś zachwyca Into the wind. Ale jednak książka ukradła moje serce. Jest w niej ulokowane wszystko za czym tęskn...

Rozwiń

Zwiń

Dobra książka. O Knabit ma dar. Potrafi mówić o wierzę zwykłym, nieegzaltowanym językiem. Jednocześnie przez jego wypowiedzi oraz działalność przebija się widoczna formacją monastyczna. Książka napisana w lekkiej formie, usiana anegdotkami, aby zachęcić i zaprosić do sięgnięcia po coś właśnie z tradycji monastycznej. Lubię również opisy o. Knabita na temat Jana Pawła II.

Dobra książka. O Knabit ma dar. Potrafi mówić o wierzę zwykłym, nieegzaltowanym językiem. Jednocześnie przez jego wypowiedzi oraz działalność przebija się widoczna formacją monastyczna. Książka napisana w lekkiej formie, usiana anegdotkami, aby zachęcić i zaprosić do sięgnięcia po coś właś...

Rozwiń

Zwiń

Na 30 stron przed końcem wymiękłem. W sensie takie nadąsane, artystyczne to wszystko się porobiło. Rozumiem zamysł artystki i pewnie wiele ludzi to czuje. Ja nie miałem już siły na tą formę.

Na 30 stron przed końcem wymiękłem. W sensie takie nadąsane, artystyczne to wszystko się porobiło. Rozumiem zamysł artystki i pewnie wiele ludzi to czuje. Ja nie miałem już siły na tą formę.

Plusem jest dla mnie to że element religii, nawrócenia, nowego życia przebija przez to dzieło. To lubię. Minusem jest to że książka stanowi typowe wybebeszenie. Ulisses, te sprawy. Zobaczymy. Sięgam po nią czytam od chcicy do chcicy. Może coś z tego więcej wyciągnę nie wiem.

Plusem jest dla mnie to że element religii, nawrócenia, nowego życia przebija przez to dzieło. To lubię. Minusem jest to że książka stanowi typowe wybebeszenie. Ulisses, te sprawy. Zobaczymy. Sięgam po nią czytam od chcicy do chcicy. Może coś z tego więcej wyciągnę nie wiem.

W książce dotknęły mnie przede wszystkim dwie rzeczy. Po pierwsze brak pataosu w opisie umierającego świata, w którym nie ma namiastki cywilizacji, nadziei, idei czy czegokolwiek co by spajało zjadacych się, zezwierzeconych ludzi. Drugą rzeczą jest miłość ojca do syna. Po prostu metafizyka. Pojawiająca się od czasu do czasu matka jest jakimś koszmarem, obrazem zdezerterowania i braku miłości. A ojciec w pełni umiera za syna. Kocha go, wychowuje, chroni. Aby oszczędzić mu cierpienia jest w stanie go zastrzelić, aby nie cierpiał. To dziecko jest dobre, mimo braku cywilizacji kocha i pragnie dobra dla innych. Płacze jak się dzieje komuś krzywda. Dialogi ojca z synem są dla mnie jakimś skarbem. Pytania o dobro, zło, sens, drogę itd. Z drugiej strony ojciec nie ma wobec niego żadnej agresji, niechęć. Dba, kocha ale nie przekłada na jego barki dziedzictwa, czy piętna wychowania, bo nie ma jutro... Tak jakby skutki grzechu miały się na nich skończyć. Ostatni ludzie, w exsodusie po krainie śmierci w kierunku śmierci. Niesiemy ogień. Czytałem tą książkę z ciężarem w sercu. Lęk, paraliż, bezwład rodziła każdą strona. Ale nie mogłem przestać. Coś absolutnie rewelacyjnego. Jak się okaże, że nas zacznie zjadać jakiś mocniejszy wirus, albo kolegom Putina polmyla się rakiety chciałbym mieć egeplarz tego dzieła na własności. Sztuka bliskości na czasy w których cierń i popiół wyścielą ziemię.

W książce dotknęły mnie przede wszystkim dwie rzeczy. Po pierwsze brak pataosu w opisie umierającego świata, w którym nie ma namiastki cywilizacji, nadziei, idei czy czegokolwiek co by spajało zjadacych się, zezwierzeconych ludzi. Drugą rzeczą jest miłość ojca do syna. Po prostu metafizyk...

Rozwiń

Zwiń