Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Kupiona dla dziecka, ale sama uwielbiam ją oglądać i za każdym razem odkrywam coś nowego. Fantastyczna, pięknie i solidnie wydana.

Kupiona dla dziecka, ale sama uwielbiam ją oglądać i za każdym razem odkrywam coś nowego. Fantastyczna, pięknie i solidnie wydana.

Sylwetki głównych bohaterów oparte są na schemacie: ona - młoda, naiwna, niedowartościowana i on - nieziemsko przystojny, skrywający tajemnicę i jakiś taki wiecznie niezdecydowany. Dodaj do tego rodzące się uczucie, ciągłą niepewność, czy się zejdą w końcu, emocjonalne rozedrganie, banalne dialogi i powierzchowne opisy, a schemat się sprzeda jak świeże bułeczki. Gdzieś to już widziałam..

Sylwetki głównych bohaterów oparte są na schemacie: ona - młoda, naiwna, niedowartościowana i on - nieziemsko przystojny, skrywający tajemnicę i jakiś taki wiecznie niezdecydowany. Dodaj do tego rodzące się uczucie, ciągłą niepewność, czy się zejdą w końcu, emocjonalne rozedrganie, banalne dialogi i powierzchowne opisy, a schemat się sprzeda jak świeże bułeczki. Gdzieś to...

Czytając tę książkę, zaczęłam posądzać się o masochizm. Miałam ochotę wziąć flamaster i zamazać wszystkie wtręty typu: "Rozumiesz? Czy teraz już rozumiesz? Czy rozumiesz różnicę? Czy mam to wyjaśnić jeszcze raz? Mam mówić więcej? Halo! Aaaaaa!!!!" Wszystko we mnie też krzyczało i miałam ochotę rzucić książką o ścianę, ale nie lubię nie doczytać do końca.

Sedno tych rozważań można by zamknąć na kilku stronach, więc dziwię się, że Beata Pawlikowska nie zważa na to, ile papieru zmarnowano na wydruk owego wodolejstwa. W dodatku mnóstwo jest powtórzeń z pierwszej książki z tej serii. I tu cytat: "To dotyczy w pierwszej kolejności sposobu, w jaki na świecie jest produkowana masowo wytwarzana żywność. Napisałam o tym więcej w książce "W dżungli zdrowia". Wybacz, że cię do niej odsyłam, ale jeżeli teraz znowu napiszę to, co napisałam wcześniej - żeby tobie było łatwiej czytać i żeby oszczędzić ci wysiłku szukania innej książki - to ludzie powiedzą, że we wszystkich książkach piszę to samo." Pani Beato, ależ tak właśnie jest!

I jeszcze dwie rzeczy, które okrutnie mnie irytują. Na ostatniej stronie w książkach Pawlikowskiej jest taka notatka "Od Autorki". Taka o interpunkcji i życiu przecinków. I nie rozumiem, jaki jest sens stawiania przecinka przed słowem "który" pięćdziesiąt razy i nie stawiania go po raz pięćdziesiąty pierwszy. I nie rozumiem tego wytłuszczania co drugiego akapitu, nie widzę nadrzędności tych wytłuszczonych nad pozostałymi. "Rozumiesz?" Nie rozumiem. Odpowiadam, że nie rozumiem. Nie rozumiem!

Czytając tę książkę, zaczęłam posądzać się o masochizm. Miałam ochotę wziąć flamaster i zamazać wszystkie wtręty typu: "Rozumiesz? Czy teraz już rozumiesz? Czy rozumiesz różnicę? Czy mam to wyjaśnić jeszcze raz? Mam mówić więcej? Halo! Aaaaaa!!!!" Wszystko we mnie też krzyczało i miałam ochotę rzucić książką o ścianę, ale nie lubię nie doczytać do końca.

Sedno tych...