Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czasem, rzadko właściwie, zdarza się, że czytana przez nas książka w miarę lektury, okazuje się być absolutnym odbiciem naszej duszy. Myśli w niej zawarte są jakby niewypowiedzianym echem naszych własnych myśli, poglądów. Często nawet takich, których nie byliśmy świadomi aż do tego czasu. Taką książkę od razu zaklepuję sobie jako "moją własną", jakby to moja historia była weń opisana.
Czasem, jeszcze rzadziej, zdarza się, że czytana książka jest tak niesamowita, że czyta się ją z szeroko rozwartymi oczyma i pochłania się każde jej słowo, i zapisuje w głowie. Nie opisuje "nas samych" i nie odzwierciedla naszych pragnień czy przemyśleń, ale jest tak odkrywcza, że czujemy, jak jej mądrości przelewają się strumieniem w nasze umysły, a te z kolei odmieniają nasz światopogląd momentalnie.
Czytając "Portret..." czułam się, jakbym była opętana. Czuje się jego mroczny klimat, który przenika do umysłu jak jakieś czarne dymiące macki (i wydaje mi się, że epitet "czarne, dymiące" doskonale pasuje w kontekście do powieści Wilde'a); wpływ, któremu podlega główny bohater w jakiś sposób również przenikał na mnie. Wystarczyło, że odłożyłam książkę, wszystko wracało do normy, ale podczas lektury byłam Dorianem, i to w o wiele bardziej rzeczywisty sposób niż jest się protagonistą w innych książkach.
Tyle się składa na jedyną powieść Wilde'a, że nawet nie wiem, od czego zacząć! I co w ogóle poruszyć.
Czytałam książkę dwa razy, i za drugim już nie czytałam jej dla fabuły. Albo nie tylko. Cudowny przekład Marii Feldmanowej nadaje jeszcze bardziej hipnotyzujący nastrój wyszukanym, inteligentnym dialogom; proza w "Portrecie" jest jak poezja - och, a ten kunszt języka!
Bez względu na to, czy czyta się wersję powszechną czy nieocenzurowaną, "Portret Doriana Graya" jest książką wyjątkową, i poleciłabym ją każdemu, kto jest na tyle otwarty i odważny przy spojrzeć zza kurtynę codzienności w mroczne oblicze świata i nieco odmiennych idei. Co więcej, powieść przekazuje liczne mądrości na wielu płaszczyznach; jeszcze więcej, gdy zagłębimy się w biografię autora...

Czasem, rzadko właściwie, zdarza się, że czytana przez nas książka w miarę lektury, okazuje się być absolutnym odbiciem naszej duszy. Myśli w niej zawarte są jakby niewypowiedzianym echem naszych własnych myśli, poglądów. Często nawet takich, których nie byliśmy świadomi aż do tego czasu. Taką książkę od razu zaklepuję sobie jako "moją własną", jakby to moja historia była...