Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Codziennie jesteśmy świadkami upadku wielu ludzi, a nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy.

Sandra Cicha w swojej książce poruszyła kilka bardzo ważnych tematów. Na pierwszym planie dostrzegamy zaginięcie dwóch młodych dziewcząt, jednak dlatego, iż nie są to ich pierwsze wybryki, policja nie traktuje tego zgłoszenia priorytetowo. Natomiast mieszkańcy łączą tę sprawę z nowo powstałym „ośrodkiem dla bestii”, w którym osadzeni są najgorsi przestępcy bez szans na resocjalizację. Tę zagadkę spróbują rozwiązać Robert Grubicki – policjant z Chojnic oraz kuratorka sądowa Małgorzata Drobińska. Czy uda im się dotrzeć do prawdy pomimo odkrycia brudnych sekretów i obsesji, które skomplikują śledztwo?

Ciekawym pomysłem jest wplecenie w wątek codziennej pracy kuratora. Nie wiem, czy dokładnie tak wygląda ta praca, ale dla mnie było to bardzo interesujące.

Najsłabiej według mnie zostały dopracowane i ukazane wątki internetowe. Faktem jest, że komunikatory internetowe to jedne z najpopularniejszych form kontaktu, a anonimowe czaty dają jeszcze więcej możliwości na stworzenie samego siebie takim, jakim chce się być. Należy jednak pamiętać, że osoba będąca po drugiej stronie, może zrobić to samo.

Zgadzam się absolutnie z autorką, że współcześnie dzieci i młodzież mają o wiele więcej pokus, a życie w ciągłym biegu na pewno nie pomaga w okiełznaniu ich. Nigdy nie wiemy z jakim zagrożeniem i kiedy mogą się spotkać.

Wracając do samej książki, to czytało się ją bardzo dobrze. Jest wciągająca, i mimo że nie wszystko kleiło mi się do siebie w trakcie lektury, to śmiało mogę ją polecić, choćby ze względu na poruszane tematy. Jednak czuję, że nie jest to książka, którą zapamiętam na lata. Mimo wszystko polecam wyrobić sobie własne zdanie, sięgając po tę powieść.

Codziennie jesteśmy świadkami upadku wielu ludzi, a nawet nie zdajemy sobie z tego sprawy.

Sandra Cicha w swojej książce poruszyła kilka bardzo ważnych tematów. Na pierwszym planie dostrzegamy zaginięcie dwóch młodych dziewcząt, jednak dlatego, iż nie są to ich pierwsze wybryki, policja n...

Rozwiń Zwiń

Kiedy Ewa poznała Adama byli nastolatkami. Ona – 3 lata starsza od niego. Chciała , by to właśnie on został jej miłością do końca życia. Ewa wiedziała jednak, że nauka i zdobycie wykształcenia są równie ważne, dlatego poszła na studia, natomiast Adam miał słomiany zapał, dlatego rzucił studia już po pierwszym roku, gdyż miał inny pomysł na swoje życie. Kiedy dziewczyna zaszła w ciążę, jej partner nagle zniknął i podjął pracę za granicą. Kiedy wrócił uznał, że jest już gotowy do roli ojca i męża. I mógłby to być koniec powieści, ale autorka rzuca naszym bohaterom kłody pod nogi i przypomina, że życie to nie bajka. W związku z tym Ewa jeszcze nie raz będzie musiała wykazać się siłą i konsekwencją. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że nie poradzi sobie z alkoholizmem męża, ale kochała go tak bardzo, że chciała po prostu, żeby był przy niej.

Jesteście ciekawi jakie było zakończenie?
To zachęcam do sięgnięcia po książkę, bo warto.

Książka „Dziewczyna z czerwoną parasolką” nie jest wyidealizowana, jest po prostu jak życie, którego każdy z nas mógłby doświadczyć. Ma w sobie wiele bólu i cierpienia, a przede wszystkim pokazuje nam, jak trudno wyrwać się z toksycznego związku, w którym spotyka nas więcej cierpienia niż radości.

Łatwo byłoby nam powiedzieć, że jako kobieta spełniająca się zawodowo, mądra i rozsądna, powinna już dawno odejść od męża, ale to trudniejsze niż nam się wydaje.

Lektura tej książki była dla mnie przyjemnością – pomimo trudnych i smutnych tematów. Wniosek, jaki wyciągnęłam z tej pozycji jest taki, że nie powinniśmy nikogo uszczęśliwiać na siłę. Nasze słowa, mimo że nawet pasują do sytuacji, nie są w stanie dotrzeć do osoby, która sama siebie więzi w takiej toksycznej relacji.

Niemniej w mojej opinii jest to ciekawa i wciągająca lektura. Podobał mi się sam pomysł na fabułę oraz wykorzystanie czerwonej parasolki jako ważnego symbolu.

Kiedy Ewa poznała Adama byli nastolatkami. Ona – 3 lata starsza od niego. Chciała , by to właśnie on został jej miłością do końca życia. Ewa wiedziała jednak, że nauka i zdobycie wykształcenia są równie ważne, dlatego poszła na studia, natomiast Adam miał słomiany zapał, dlatego rzucił stu...

Rozwiń Zwiń

„Nie ma nic smutniejszego niż samotne dzieciństwo”

Według rodziców i innych dorosłych, kilkunastoletnia Majka oraz jej młodszy brat mają wszystko, o czym niektórzy mogą tylko pomarzyć. Dzieci nieustannie słyszą, że są kochane i najważniejsze, jednak nikt nie wie, że rodzice gonią za karierą oraz spełnieniem własnych marzeń i nie mają przestrzeni na czas dla dzieci, poświęcenie im uwagi oraz obdarowanie czułością. Z tego powodu Majka zamyka się w sobie, a wszystkie myśli i pragnienia przelewa na papier, tworząc wspaniałe rysunki idealnej rzeczywistości, w której jest miejsce nawet na jej ulubione kwiaty – niezapominajki.

Leszek Posiewała w książce „Zapomimajka” ukazał świat oczami dziecka. Jej narratorką jest kilkunastoletnia Majka, która ze swojej perspektywy przedstawia codzienne życie.

W trakcie całej pozycji dostrzegalny jest bezbrzeżny smutek głównej bohaterki. W takim wrażeniu pozostałam do końca historii. Tak trafiającej w serce lektury nie czytałam już dawno. Ogrom emocji, przemyśleń i współczucia sprawiły, że naprawdę trudno mi było czytać każdą kolejną stronę. Z reguły nie wzruszam się przy książkach, ale przy tej kilka razy zaszkliły mi się oczy. Z pewnością będzie to pozycja, która na długo zostanie w mojej głowie.

Problemy poruszone przez autora są ciągle aktualne i mam wrażenie, że pojawiają się coraz częściej. Rodzice w swoim zabieganiu często skupiają się na zapewnieniu dzieciom rzeczy materialnych oraz zajęć dodatkowych, które niekoniecznie są zgodne z zainteresowaniami dzieci, zapominając że najważniejsze jest poświęcenie dzieciom swojej uwagi i czasu.

Uważam, że każdy rodzic powinien na chwilę się zatrzymać i odpowiedzieć sobie, czy faktycznie daje dziecku to czego potrzebuje, czyli zainteresowania, uczucia i czułości. Oczywiście nie znaczy to, że mają rezygnować z własnego rozwoju, ale nie skupiać się na nim za wszelką cenę.

„Zapomimajka” skradła moje serce już w momencie pierwszego spojrzenia na okładkę, a kiedy zaczęłam czytać, to wiedziałam, że szybko się nie oderwę. Zakończenie okazało się dość nieprzewidywalne i wprawiło mnie w osłupienie, a także skłoniło do wielu przemyśleń.

Polecam!

„Nie ma nic smutniejszego niż samotne dzieciństwo”

Według rodziców i innych dorosłych, kilkunastoletnia Majka oraz jej młodszy brat mają wszystko, o czym niektórzy mogą tylko pomarzyć. Dzieci nieustannie słyszą, że są kochane i najważniejsze, jednak nikt nie wie, że rodzice gonią za kar...

Rozwiń Zwiń