Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Żyłem wtedy, jak wielu ateistów lub antyteistów, w świecie pełnym sprzeczności. Utrzymywałem, że Bóg nie istnieje. Ale równocześnie złościem się na Boga za Jego istnienie. Złościłem się na Niego także za to, że stworzył świat.

Żyłem wtedy, jak wielu ateistów lub antyteistów, w świecie pełnym sprzeczności. Utrzymywałem, że Bóg nie istnieje. Ale równocześnie złościem się na Boga za Jego istnienie. Złościłem się na Niego także za to, że stworzył świat.

- To zastanawiające - mówił do mnie stary człowiek - pomimo słów naszego Pana ludzie wciąż uważają, że wiara jest w mniejszym czy większym stopniu sprawą rozumu. A przecież taka zbitka jak "wiara rozumna" jest w sposób oczywisty dokładnie fałszywa. Zatrzymał się wypowiadając te słowa i patrzył na mnie jakby gotów do sporu. Nie sprawiłem mu zawodu. - Potrafi ksiądz być bardzo zagadkowy - odparłem. - Nie wierzę, żeby ksiądz nie doceniał rozumu. Jest on z całą pewnością darem Boga, może więc być ozdobą wiary, tak jak każdy inny dar Boży. - Tak - powiedział, ruszając znowu. - Może być jej ozdobą; ale poza tym nie ma z nią tyle wspólnego ile brylanty z piękna kobietą. Tak naprawdę, to niekiedy wiara jest o wiele piękniejsza bez ozdób, a przy tym jest wysoce prawdopodobne, że delikatna, rosnąca jeszcze wiara, pod ciężarem uczonych argumentów, które miałby ja zdobić i doskonalić, może zostać zwyczajnie zgnieciona. Argumenty apologetyków chrześcijańskich są, jak sądzę, skuteczne jedynie w ustach tego, kto zdaje sobie sprawę z ich nieadekwatności. O Bogu nie może pan dowieść niczego. Może pan przy pomocy argumentów wykreślić pewną liczbę linii, które zbiegają się ku Bogu, i w ten sposób czynią Jego istnienie i atrybuty prawdopodobnymi. Nie może pan jednak posuwając się wzdłuż tych linii dosięgnąć Go. Wiara nie zależy od warunków intelektualnych ale moralnych. Nasz Zbawiciel powiada: "Błogosławieni czystego serca (nie głębokomyślni czy o bystrym intelekcie), albowiem oni Boga oglądać będą). O rozumie można powiedzieć to, co o wszystkich innych bogactwach: ze ten kto go powsiada będzie miał trudność z wejściem do Królestwa Bożego. - A zatem - odparłem - sądzi ksiądz, że sprawności intelektualne nie są godne pożądania, a wykształcenie jest w ogóle rzeczą nieważną? - Nie bardziej niż bogactwo - odpowiedział. (...).

- To zastanawiające - mówił do mnie stary człowiek - pomimo słów naszego Pana ludzie wciąż uważają, że wiara jest w mniejszym czy większym stopniu sprawą rozumu. A przecież taka zbitka jak "wiara rozumna" jest w sposób oczywisty dokładnie fałszywa. Zatrzymał się wypowiadając te słowa i patrzył na mnie jakby gotów do sporu. Nie sprawiłem mu zawodu. - Potrafi ksiądz być bardzo za...

Muszę wyznać, że był to nowy, jak dla mnie, sposób patrzenia, i nawet dzisiaj nie jestem pewien, cz wciąż nie wydaje mi się on przesadzony i niebezpieczny. Nie powiedziałem jednak nic, bo widać było, że pociągnęłoby to za sobą szereg trudnych pytań; wydobyłoby też z cienia inne trudne pytania. Kapłan natomiast, nie przerywając marszu, ponownie zwrócił się w moim kierunku. - Oczywiście, że musi tak być - powiedział. - gdyby tak było ludzie błyskotliwi, mieliby większą szansę na zbawienie niż tępacy; a to jest absurd - tak jak absurdem byłoby, gdyby ludzie bogaci mieli być bliżej Boga niż biedacy. Nie, nie - talenty są rozdzielone nierówno, to prawda: jeden ma dziesięć, drugi pięć, ale funt - waga człowieka - u każdego jest jeden; i zawsze taki sam.

Muszę wyznać, że był to nowy, jak dla mnie, sposób patrzenia, i nawet dzisiaj nie jestem pewien, cz wciąż nie wydaje mi się on przesadzony i niebezpieczny. Nie powiedziałem jednak nic, bo widać było, że pociągnęłoby to za sobą szereg trudnych pytań; wydobyłoby też z cienia inne trudne pytania. Kapłan natomiast, nie przerywając marszu, ponownie zwrócił się w moim kierunku. - Ocz...

- (...) Nie można być dumnym z dobrych czynów swojego narodu, jeśli nie jest się gotowym wstydzić za złe". Kasjusz Longinus, s. 141.

- (...) Nie można być dumnym z dobrych czynów swojego narodu, jeśli nie jest się gotowym wstydzić za złe". Kasjusz Longinus, s. 141.