Od kiedy tylko uaktywnił się jej talent, Sara zapisuje wszystkie swoje sny w specjalnym zeszycie otrzymanym od rodziców. Dzięki temu nie mają problemu z planowaniem swoich polowań. Jednak żadne z nich nie przypuszczało, iż mimo ostrzeżeń coś może pójść nie tak…

Wszystko zaczyna się wraz ze śmiercią rodziców Sary. Dziewczyna jest zdruzgotana i przerażona, czując ciążącą na sobie presję związaną z przejęciem zadania rodziców. Na szczęście w jej życiu pojawia się dawno niewidziany kuzyn – Harry. Pomaga on lepiej przygotować się do walki i ostrzega, że jej rodzice zostali zamordowani z zimną krwią, a teraz ktoś za to odpowiedzialny poluje na nią…

Daniela Sacerdoti, jak sama o sobie mówi, w pierwszej kolejności jest mamą dwóch łobuziaków, a dopiero potem pisarką. Ukończyła studia umożliwiające jej pracę z zawodzie nauczycielki, jednak kobieta wolała poświęcić się wychowywaniu dzieci i prowadzeniu domu. Łatwo się więc domyślić, że jej ulubionym sposobem spędzania czasu jest przebywanie z rodziną. Czas na snucie swoich opowieści wykrada, kiedy cały dom zasypia.

„Wizje” to nie tylko debiut Danieli Sacerdoti w gatunku paranormal romance skierowanego do młodzieży (pisarka ma na swoim koncie wcześniejsze publikacje historyjek dla dzieci), ale także tom otwierający trylogię o Sarze Midnight.

Przyznam, że autorka miała ciekawy pomysł na historię, który odpowiednio wykorzystany doskonale by zaprocentował. Niestety, chęci były, a z wykonaniem już gorzej. Czytanie pierwszych stu stron było dość ciężkie. W ogóle nie mogłam wciągnąć się w historię, a co za tym idzie, parokrotnie rozważałam odłożenie „Wizji” na bok i rozpoczęcie zupełnie innej lektury. Nie chodzi tu tylko o niedopracowaną fabułę. Szczególnie rzuca się to w oczy w momentach, kiedy pisarka zupełnie znikąd wyskakuje z informacjami nie tylko niemającymi zbyt wiele wspólnego z rozgrywaną się właśnie sceną, ale i ogólnie niewnoszącymi nic do całej historii. Muszę jednak przyznać, że, mimo niedociągnięć, Sacerdoti parę razy dość miło mnie zaskoczyła. Chociażby postacią Liścia - co prawda jego pochodzenia dość łatwo można się domyślić, ale do końca nie wiadomo, czego on tak naprawdę chce od Sary.

No właśnie, jeżeli już jesteśmy przy jej postaci… jeszcze nigdy nie widziałam tak nieudolnie wykreowanej protagonistki. Jak można być tak niezdecydowanym? Cały czas odnosiłam wrażenie, że Sacerdoti nie do końca miała na nią pomysł, dlatego pisała, co jej tylko przyszło do głowy. Tym sposobem otrzymaliśmy bohaterkę, która raz jest dzielna, odważna i potrafiąca stawić czoło niebezpieczeństwu, aby zaraz potem zmienić się w przerażoną ofiarę losu - a to dopiero sam szczyt góry lodowej. Sara potrafi bowiem pokazać się również jako zołza, rozwydrzona pannica czy też pedantka ocierająca się chwilami o nerwicę natręctw. Wszystkie te zmiany zachodzą w niej tak szybko, jak zmieniają się obrazy w kalejdoskopie. Podsumowując: ta dziewczyna po prostu doprowadzała mnie do szału, do tego stopnia, że gdyby była z krwi i kości (a niewyimaginowaną bohaterką książki), to parokrotnie nabawiłaby się solidnego guza.

W sumie jedyne, co mi się w tej książce podobało, to - jak wspominałam na samym początku – pomysł na historię oraz opis uczucia rodzącego się pomiędzy Sarą a jej „nie-kuzynem” Harrym (Seanem). Oczywiście jest jeszcze prosty język, dzięki któremu możemy dość szybko pożegnać się z tą powieścią. Czy polecam? Na pewno nie.

Natalia Zdziechowska