Ostatnio więc (nie chcąc przekombinować z ewentualnym wykluczeniem rocznej córci z przyjęcia pięciolatki) skończyło się na domówce. Starannie przygotowanej, animowanej przez nas z pełnym zapałem – ale jednak domówce. Rodzice innych przedszkolaków z otoczenia nie byli bardziej oryginalni. Domówki, sale zabaw ze zwykłymi atrakcjami – ewentualnie z jakąś animatorką, która malowała dzieciom twarze. Nic tak szczególnego, jak w wypadku urodzin Anielki.

Anielka, to oczywiście koleżanka Basi. Dobrze jest mieć taką najlepszą przyjaciółkę, która zawsze zaprosi, a do tego jej rodzice wyróżniają się pewną dozą kreatywności. Zatem tym razem Basia i jej starszy brat Janek zaproszeni są na urodziny Anielki. Do Muzeum Narodowego. Oboje raczej nie bardzo wiedzą, co w Muzeum Narodowym się robi. Jak większość ich rówieśników, nie odwiedzają zbyt często lub w ogóle tego przybytku dziedzictwa polskiego. Pewne jest jednak, że oboje są bardzo podekscytowani. Przyjęcie to zawsze powód do przejęcia, a wizyta w nieznanym miejscu - tym bardziej.

Jest więc wielka sprzeczka rodzeństwa przed imprezą o to, kto co ma ze sobą zabrać i w co się przebrać. Oczywiście nieodzowny Misiek Zdzisiek musi towarzyszyć Basi, bo cóż to za zaproszenie na imprezę, bez osoby towarzyszącej? Zwłaszcza, gdy Janek, jako średniowieczny rycerz, swoją zabawkę rycerza Gawaina może wziąć.

W książce, jak i na przyjęciu, wiele jest nauki do rycerzach i księżniczkach. Zarówno pod względami klasowymi i nawet (nie boję się tego słowa) genderowymi. Ale także ze względu na walory pojęciowe. Muzealna animatorka uczy robić nakrycie głowy dla rycerza i dla księżniczki. Wyjaśnia takie pojęcia jak henniny czy chaperon. Obala również wiele powszechnie utwierdzony wśród dzieci mitów o rycerza, iż cały czas chodzili w hełmach i zbrojach. Dzieci dowiadują się wiele o życiu księżniczek na dworze, oglądają i omawiają różne obrazy. A przy tym wszystkim oczywiście starają się fantastycznie bawić. Może i zabawa dla sześciolatki nie do końca jest żywiołowa, gdy konieczne jest przestrzeganie manier księżniczki – lub tak zwanych „manierek”. Ale na pewno takie urodziny długo pozostają w pamięci.

Nie muszę chyba nikogo, kto sięgnął po serię Basi, przekonywać o jej fenomenalnym charakterze. Basia jest przede wszystkim prawdziwa. Dzieci lubią w Basi prawdopodobnie to, że bohaterka jest taka jak i one. Ja również lubię i to, że jej rodzice nie udają, iż tryskają energią i wspaniale radzą sobie w każdej sytuacji z rozbrykaną trójką. Basia więc jest zabawna, sytuacyjna. Ma zawsze wspaniale napisane dialogi i, co w równym stopniu ważne, jak w przypadku muzealnego przyjęcia urodzinowego – jest to wielka dawka zabawy, ale równie większa i edukacji.

Monika Samitowska-Adamczyk