Klasztor Matki Boskiej Miłosiernej. Miejsce niemal całkiem odcięte od świata. To tutaj mieszka sześć zakonnic. Ich każdy dzień wygląda niemal tak samo. Czas upływa na modlitwie, kontemplacji i pracy. Sytuacja zmienia się w chwili, gdy jedna z sióstr znajduje na schodach walizkę, w której jest dziecko. Od teraz wszystko się zmienia. Matka przełożona María Inés musi podjąć bardzo trudną decyzję, czy zatrzymać chłopca. Ostatecznie niemal wszystkie siostry zgadzają się na przygarnięcie sieroty. Wyjątkiem jest siostra Ana, która uznaje pojawienie się dziecka za sprawkę szatana. Całkiem inaczej widzi to jej przełożona, która uważa to wydarzenie za znak przebaczenia win z przeszłości. Jaka jest prawda? Czy Ana udowodni obecność złej siły? A może ta sprawa ma jednak prostsze wytłumaczenie?

Na pozór w tej książce nic się nie dzieje. Z czasem okazuje się jednak, że „diabeł tkwi w szczegółach”. Poznając siostry czytelnik dowiaduje się, że ten klasztor jest swoistą „mini sektą”, gdzie, co prawda wierzy się w Boga, ale w bardzo ciekawy wręcz chwilami kontrowersyjny sposób. Z czasem nie dziwią, więc msze odprawiane przez Maríę Inés i przyjmowanie w ich czasie komunii. Prawdopodobnie jest to spowodowane tym, że nikt tu z nikim nie jest do końca szczery. Większość zamieszkała za murem, by coś odpokutować, albo przed czymś uciec. Dziecko i wydarzenia z nim związane stanowią tutaj swoiste odbicie charakterów postaci, tym bardziej dostrzegalne, iż cała historia jest przedstawiona z wielu perspektyw. Każda z bohaterek pokazuje czytelnikowi sytuację z własnego punktu widzenia, na podstawie osobistych doświadczeń, dlatego ja odbieram tę pozycję przede wszystkim jako książkę psychologiczną. Emocje są przekazywane w niezwykle umiejętny sposób i historię czyta się od pierwszej do ostatniej kartki z wielkim zainteresowaniem.

Panos Karnezis porusza w „Klasztorze” bardzo ważne z punktu widzenia kościoła problemy aborcji i celibatu, dlatego pozycja może być powodem do wielu dyskusji, ale również pewnie nie każdemu się spodoba. Według mnie jest to jednak naprawdę dobra książka, mówiąca o dążeniu do przebaczenia, pokazująca, że nikt nie jest idealny.
Anna Dral