„Profesor” to klasyczny thriller. Zawiera wszystkie elementy niezbędne do zbudowania napięcia. Jest ofiara, jest ten, kto próbuje ją ratować i są oprawcy. Trudno właściwie stwierdzić, który z bohaterów wydaje się najbardziej interesujący, Katzenbach tworzy bowiem postacie intrygujące i odbiegające od utartych schematów.

Główna bohaterka, Jennifer – jako bohaterka serii numer 4 drastycznego reality show, uparcie walczy o przetrwanie. Autor co prawda nie rozwinął wątku molestowania seksualnego dziewczyny przez ojczyma, pozostawiając tę kwestię w zawieszeniu – nie wiadomo, czy poniósł on jakąś karę. W intrygujący sposób ukazał jednak taktykę, którą Jennifer obiera, by móc przetrwać tortury zadawane jej podczas programu.

Jeszcze ciekawszą postacią wydaje się Adrian. Zazwyczaj głównym bohaterem thrillera jest ktoś, kto może zmierzyć się z porywaczami jak równy z równym – policjant, detektyw, agent – tymczasem tu pojawia się człowiek nieuleczalnie chory, cierpiący na zaniki pamięci. Profesor wydaje się nie mieć najmniejszych szans na wygraną – tymczasem w śledztwie radzi sobie znacznie lepiej niż prowadzająca je pani policjant. W walce o życie Jennifer wspierają go zmarli najbliżsi. Katzenbach wpadł na całkiem oryginalny pomysł, każąc Adrianowi konsultować się z duchami. Autor zaciera granice między światem realnym a metafizycznym – duchy wydają się aktywnymi uczestnikami wydarzeń, to ich celne obserwacje i rady pomagają profesorowi w poszukiwaniach.

Katzenbach jest mistrzem w tworzeniu przerażających historii. Nie przytłacza przy tym liczbą drastycznych detali, nie skupia się na makabrycznych szczegółach – koncentruje się bardziej na psychologicznym aspekcie tortur. Stara się wgłębić zarówno w psychikę ofiary, jak i kata. Przede wszystkim porusza jednak dość trudny i kontrowersyjny problem – kim są widzowie programów takich jak ten przedstawiony w powieści? Widzowie komentują każdy odcinek i choć są zafascynowani Jennifer i żywią do niej sympatię – nie mają oporów, by śledzić sceny, w których jest ona bita i poniżana. Gotowi są też zapłacić potężne sumy za to, by móc ujrzeć na ekranie śmierć nastolatki.

„Profesor” to naprawdę wciągająca lektura na długi, jesienny wieczór. Intrygująca, dobrze napisana i niebanalna – jedynym – ale naprawdę drobnym – minusem może być okładka, która zupełnie nie przyciąga wzroku. Mimo to, nie przegapicie tej pozycji, zdecydowanie warto.

Maria Guzelak-Robaszkiewicz