Do wielkiej potęgi doszły Czechy za panowania Przemysława Ottokara II (1253 — 1278), którego jedni nazywali królem «złotym», a inni — królem «żelaznym». «Złotym» nazywali go Niemcy, a Włosi dla jego hojności. Przydomek «żelaznego» dostał mu się po krwawym zwycięstwie w bitwie z Węgrami, przeciw którym rzucił oddział waleczny złożony z 7000 rycerzy, okrytych żelazem od stóp do głowy, i tym szalę na swoją stronę przechylił.
Powiększył państwo swoje, rozszerzając je aż do Adrjatyku, a za pomocą zręcznej polityki osiągnął znaczne dla siebie korzyści.
Rzecz godna uwagi: miasto Królewiec nad Pregelą zawdzięcza podobno temu królowi swoją nazwę. Rzecz się tak miała: Wielki mistrz krzyżaków, Poppo von Osterna, udał się do niego z prośbą o pomoc w wyprawie przeciwko pogańskim Prusom. Zawsze ubiegając się o względy papieża, a zarazem idąc za popędem rycerskiego ducha, Ottokar ruszył na czele przeszło 20,000 wojska ku Malborgowi. Tu zebrały się też hufce brandeburskie i śląskie. Utworzyło się wojsko 60,000 głów liczące. Wyprawa udała się pomyślnie. Spalono święty las Romowe, odniesiono wielkie zwycięstwo nad rzeką Rudawą, a Prusaków ochrzczono (1255 r.).
Wywdzięczając się potężnemu sprzymierzeńcowi tanim kosztem, Krzyżacy nadali miastu, które założyli przy ujściu Pregeli, nazwę Kónigsberg, czyli po polsku — Królewiec. - (ze wstępu)