Rozprawy zebrane w tomie drugim częściowo obracają się w kręgu tych samych kwestii, nad rozwiązaniem których biedziłem się w tomie pierwszym, ale przynoszą też studia nowe, będące wynikiem rozszerzania się naszych horyzontów badawczych.
Został w nich podjęty dialog z propozycjami ujęć i interpretacji Henryka Łowmiańskiego; wiele z nich omawialiśmy niejako perypatetycznie, próbując siebie przekonać, najczęściej — powiem szczerze — pozostając każdy przy swoim zdaniu. Czas najwyższy, aby rezultat tego dialogu przedłożyć innym badaczom.