„Dar” Vladimira Nabokova (1899–1977) jest według wielu krytyków najwybitniejszą rosyjskojęzyczną powieścią, niektórzy nawet nazywają ten utwór największą dwudziestowieczną powieścią rosyjską w ogóle.

Jest to książka o człowieku szczęśliwym. Czyni go takim talent, dar obserwacji i wrażliwości, poczucie własnej rangi pisarskiej i wreszcie odwzajemniona miłość. Powieść jest zarazem hołdem złożonym literaturze rosyjskiej, a także inteligentną i bezwzględną polemiką z niektórymi jej nurtami. Znaleźć w niej można również coś w rodzaju programu artystycznego Nabokova oraz jeden z najbardziej kompletnych zarysów jego przekonań metafizycznych.

Przede wszystkim jednak „Dar” to skomplikowany i wspaniale funkcjonujący mechanizm literacki, nieustannie zwodzący czytelnika, naprowadzający go na fałszywe tropy – po to, by dać mu całą pełnię i głębię satysfakcji estetycznej.