Norwid zaczął jako romantyk - początkowo uczeń Byrona, młodego Mickiewicza oraz Krasińskiego, a także pilny czytelnik i żarliwy wielbiciel pisarzy tak wysoko cenionych w romantycznym środowisku, jak Dante, Szekspir i Calderon - stosunkowo szybko jednak przekroczył granice romantyzmu, dopracowując się własnej poetyki, ocierającej się czasem o parnasizm, nigdy jednak nie eklektycznej, ale w naturalny sposób wyrastającej z jego własnych doświadczeń i przemyśleń.