Doskonałe i godne polecenia każdemu opracowanie na temat historii filozofii i ruchu tradycjonalizmu integralnego. Krytyki autora przedstawiane przez niektórych tradycjonalistów integralnych (np. węgierskich, brytyjskich) są zwykłym „czepianiem się” i wynikają stąd, że sam prof. Sedgwick nie jest tradycjonalistą integralnym, w związku z czym jego opracowanie nie ma charakteru jednostronnej apologii.

Mamy tu natomiast przedstawioną analizę życia i myśli m.in. Rene Guenona, Frithjofa Schuona, Anandy Kentisha Coomaraswamy’ego, Juliusa Evoli, Mircei Eliadego, Sajeda Hosejna Nasra, Aleksandra Dugina, a także obszerne wzmianki na temat m.in. Titusa Burckhardta, Michaela Valsana, Claudio Muttiego, Gejdara Dżemala. Omówiony został rozwój (i degeneracja) bractwa sufickiego założonego przez Schuona, recepcja tradycjonalizmu w Rumunii, na Węgrzech, w Maroku, Algierii, Egipcie, Turcji, Iranie. Autor omawia działalność Ordine Nuovo i Avanguardia Nazionale w okresie „anni di piombo” oraz poddaje analizie koncepcje Franco Fredy i Stefano Della Chiaie oraz wpływ na nie evoliańskiej „apoliteia”. Przenikliwa jest również analiza sytuacji politycznej w Rosji lat ‘90. Wskazane zostały także korzenie tradycjonalizmu: w renesansowym perennializmie Marsillio Ficino, w niektórych odłamach masonerii, w teozofii, w pewnych nurtach antropologii, kierunkach filozoficznych, w zachodnim orientalizmie.

Zabrakło rozwinięcia wzmiankowanego w jednym miejscu wątku obecności tradycjonalizmu w Malezji, a także dokładniejszego portretu Claudio Muttiego, którego we wstępie autor zdaje się wskazywać jako jednego z głównych bohaterów swej książki. Brak też w książce informacji na temat katolickich i w ogóle chrześcijańskich przedstawicieli tradycjonalizmu jak Jean Borella, James Cutsinger, Rama Coomaraswamy. Omówieni zostali jedynie sympatyzujący z tradycjonalizmem Seraphim Rose (prawosławny) i Thomas Merton (katolik). Ciekawej analizie autor poddaje poglądy Leona Aszkenaziego (żyd),wskazując jakiego rodzaju trudności napotykają próby łączenia tradycjonalizmu integralnego z judaizmem.

Generalnie jednak z książki wyłania się obraz, jakby tradycjonalizm integralny był ruchem duchowego przyłączenia pewnej części intelektualnej elity Zachodu oraz zokcydentalizowanych elit krajów islamskich do islamskiej ummy. Dotyczy to oczywiście przede wszystkim nurtu guenonowsko-schuonowskiego, choć przykłady Muttiego i Dżemala ilustrują pewną podatność na tę drogę również w nurcie evoliańskim. Taka wyłaniająca się z książki konkluzja jest chyba jednak zbytnią symplifikacją i daje obraz nie do końca odpowiadający rzeczywistości. Za w ten sposób zniekształconą perspektywę odpowiedzialnością obciążyć należałoby najpewniej specjalizację naukową prof. Sedgwicka, który jest badaczem islamu. Uwidacznia się to zresztą doskonale na kartach omawianej książki, gdy wywód wyraźnie nabiera dynamizmu i faktograficznej szczegółowości w tych swoich partiach, które poświęcone są rozmaitym zakonom sufickim i sytuacji w krajach takich jak Turcja, Iran i Maghreb.

Książka prof. Sedgwicka w większym stopniu poświęcona jest dziejom ruchu tradycjonalistycznego niż samej idei tradycjonalistycznej. Otrzymujemy oczywiście podstawowe informacje o tradycjonalistycznej krytyce nowoczesności i metafizyce, nie pada jednak nawet najdrobniejsza wzmianka np. na temat filozofii politycznej i społecznej tradycjonalizmu, jego teologii, antropologii filozoficznej etc. Po informacje o tym wszystkim sięgnąć musimy do pism samych tradycjonalistów. W tym sensie omawiana książka jest cenna jako wprowadzenie do studiowania prac jej bohaterów. Dla osób które już takie studia zaczęły, będzie zaś wartościowa o tyle, że pozwoli dokonać kontekstualizacji idei tradycjonalistycznych na tle historycznym, kulturowym i biograficznym.

Autonomiczną wartość posiadają informacje na temat mniej eksponowanych środowisk tradycjonalistycznych – przede wszystkim na Bliskim i Środkowym Wschodzie, ale też np. w Wielkiej Brytanii. Można zadać sobie jednak pytanie, na ile w przypadku wielu z nich mamy jeszcze do czynienia z faktycznym tradycjonalizmem.

Doskonałe i godne polecenia każdemu opracowanie na temat historii filozofii i ruchu tradycjonalizmu integralnego. Krytyki autora przedstawiane przez niektórych tradycjonalistów integralnych (np. węgierskich, brytyjskich) są zwykłym „czepianiem się” i wynikają stąd, że sam prof. Sedgwick nie jest tradycjonalistą integralnym, w związku z czym jego opracowanie nie ma...