Delikatnie pchnęłam żelazną furtkę. Wolnym krokiem ruszyłam wzdłuż chodnika. Po obydwu stronach roztaczał się niewielki zapuszczony trawnik. Spojrzałam na budynek przede mną.
Między wiktoriańskimi kamienicami, jeden z domów znacznie wyróżniał się od pozostałych. Zamiast świeżej, łososiowej emulsji, frontową ścianę pokrywała brudna złuszczona farba. Okiennice zmatowiałe od grubej warstwy kurzu nie przepuszczały choćby jednego promienia światła ulicznych latarni.
Przez wybitą szybkę w drzwiach zauważyłam długi korytarz. Z zewnątrz dom wydawał się krótszy. Drżącą ręką otworzyłam stare dębowe drzwi. Z wnętrza wyleciał niespodziewany podmuch zimnego powietrza. Pachniał...różami. To z jakiejś przyczyny dodało mi otuchy. Pewniejszym krokiem ruszyłam na przód.
Korytarz był czysty i przytulny. Dom miał dostęp do prądu- rozwieszone po obu stronach lampy paliły się ciepłym światłem żarówek. Przez szybkę w drzwiach nie widziałam choćby najmniejszego blasku. Na podłodze rozciągał się burgundowy dywan. Ruszyłam jego śladem. Po parunastu krokach zauważyłam, że korytarz się nie kończy. Tak jakbym stała w miejscu. Skręciłam w pierwsze drzwi po prawej. W porę chwyciłam framugę. Znajdowałam się nad przepaścią! Przede mną rozciągało się wzburzone morze.
Odskoczyłam do tyłu. Po chwili zrozumiałam o co chodzi. Podbiegłam do następnych drzwi. Były identyczne co poprzednie. Otworzyłam je, a za nimi zobaczyłam dziecięcy pokoik. Przez okno wlewał się żar przedpołudniowego słońca. Stała przy nim dziewczynka. Miała nie więcej niż sześć lat. Odchrząknęłam. Wtedy, w ułamku sekundy rzuciła się na mnie. Ręce i nogi zaplotła wokół moich ramion. Mnie i ją dzielił nie więcej niż cal. Oczy i usta zarosła cienka błonka. Chciałam ją przeciąć, ale wiedziałam, że wtedy skrzywdzę dziecko. Odepchnęłam ją i zatrzasnęłam drzwi.
Za każdymi drzwiami czekał inny pokój, inny świat. Odwróciłam się w stronę wyjścia. Jeszcze tu wrócę- pomyślałam. Wtedy stanęłam przerażona. Drzwi nie było. Był korytarz...

Delikatnie pchnęłam żelazną furtkę. Wolnym krokiem ruszyłam wzdłuż chodnika. Po obydwu stronach roztaczał się niewielki zapuszczony trawnik. Spojrzałam na budynek przede mną.
Między wiktoriańskimi kamienicami, jeden z domów znacznie wyróżniał się od pozostałych. Zamiast świeżej, łososiowej emulsji, frontową ścianę pokrywała brudna złuszczona farba. Okiennice...

Ze spisu legend abstrakcyjnych:
Jak Kronos pożerał swe dzieci. Córki z musztardą, a synów z keczupem. Każdego doprawiał do smaku i w kotle dusił trzy doby. Przerabiał na kotleciki i wrzucał w otchłań swego tłustego ciała. Jego żona -Filemona - załamana brakiem potomstwa stworzyła iście diabelski plan. Gdy powiła kolejne latorośle ( a były to bliźniaki) zamiast musztardy dała wasabi, a zamiast keczupu – tabasko. Wielmożny król Edgar zasiadł do stołu z frytkami z paluszków dzieci i burgerami z ich ciał. Otworzył gębę, wrzucił posiłek… to był największy pożar stulecia… zamek stanął w płomieniach. A dziś zostały tam tylko zgniłe mury, osmolone kotły i chodzące w przyprawach i sosach zjawy dzieci…

Chętnie odwiedziłabym ten klimatyczny dworek. To taki Mc Donald tylko, że nie już taki smakowity. A czy Ty zastanawiałeś z czego są te pyszniutkie hamburgery?

Ze spisu legend abstrakcyjnych:
Jak Kronos pożerał swe dzieci. Córki z musztardą, a synów z keczupem. Każdego doprawiał do smaku i w kotle dusił trzy doby. Przerabiał na kotleciki i wrzucał w otchłań swego tłustego ciała. Jego żona -Filemona - załamana brakiem potomstwa stworzyła iście diabelski plan. Gdy powiła kolejne latorośle ( a były to bliźniaki) zamiast musztardy...

Nawiedzony dom! Opiszę wam dom, który przeraziłby mnie, a może i was?

Wchodzisz przez ciężką, zdobioną, żelazna bramę do środka. Jest ponuro, deszczowo, słońca wciąż nie widać. Wokół domu stoją potężne wierzby i parę brzóz. Czy samo otoczenie nie jest już przerażające? Przez ciężkie, skrzypiące drzwi wchodzisz do ogromnego, ceglanego budynku. Jest ciemno. Nic nie widzisz. Ciemność. Moje serce biłoby bardzo szybko, a jak jest z Twoim? Zapalasz zapalniczkę. Patrzysz na drewniane schody prowadzące na piętro. Idziesz nimi i trafiasz do pomieszczenia. Oglądasz je w skupieniu przy świetle zapalniczki. Widzisz tylko krzesło. Drewniane, przybite do podłogi. Uciekasz stamtąd. Schodzisz na dół i wchodzisz do salonu. Tak przynajmniej Ci się wydaje. Patrzysz na okno. Cały pokój spowiła blada poświata. Jesteś coraz bardziej przerażony. Nagle z ciszy wyrywa się okrzyk. A raczej wrzask. Staruszka wpełza przez okno. Już teraz myślisz tylko o ucieczce. Wybiegasz przez drzwi wyjściowe, jednak zaraz po wyjściu wpadasz w wielką kałużę krwi. Uciekając z krzykiem wychodzisz na ulicę pełną ludzi.

Zazwyczaj wtedy się budzę, jednak koszmar powraca.

Nawiedzony dom! Opiszę wam dom, który przeraziłby mnie, a może i was?

Wchodzisz przez ciężką, zdobioną, żelazna bramę do środka. Jest ponuro, deszczowo, słońca wciąż nie widać. Wokół domu stoją potężne wierzby i parę brzóz. Czy samo otoczenie nie jest już przerażające? Przez ciężkie, skrzypiące drzwi wchodzisz do ogromnego, ceglanego budynku. Jest ciemno. Nic nie widzisz....

"Nie oceniaj książki po okładce". Taki wisiał napis przy drzwiach starego domu. Przez to ludzie jeszcze bardziej bali się co może być w środku.Może być jeszcze straszniej?
Niestety zostałem wepchany przez kolegów, w ramach "przysługi"
Zdziwiłem się niemiłosiernie. Gdy tylko przeszedłem z holu do salonu, wszystko całkowicie się zmieniło.
W tym domu można było jedynie się bać, żeby się nie przejeść.
Wszędzie były słodycze: babeczki, wielkie lizaki, pierniki, nawet fontanna z czekoladą i basen z budyniem!
O tak to był wymarzony dom strachu.
Przeszedłem dalej. Zauważyłem tabliczkę z napisem "tylko się nie przejedz".
Po bokach stały szkielety, tylko były z różowej galaretki.
Przede Mną znajdywała się wielka kolejka strachu, we wszystkich odcieniach tęczy. Widziałem dzieciaki, które śmiały się i piszczały w niebo głosy.
Znalazłem także ruszający się pokój. Ściany ruszały się w różne strony, a ty biegałeś za wielkim cukierkiem. Trzeba było tylko uważać, aby przypadkiem nie wpaść na gumową ścianę.
Czuję, że prędko stąd nie wyjdę.

"Nie oceniaj książki po okładce". Taki wisiał napis przy drzwiach starego domu. Przez to ludzie jeszcze bardziej bali się co może być w środku.Może być jeszcze straszniej?
Niestety zostałem wepchany przez kolegów, w ramach "przysługi"
Zdziwiłem się niemiłosiernie. Gdy tylko przeszedłem z holu do salonu, wszystko całkowicie się zmieniło.
W tym domu można było jedynie się...

Wstałam z podłogi. We włosy wplątały mi się pajęczyny i kurz. "Co to było?" pomyślałam. Rozejrzałam się. W pokoju, w którym się znalazłam było ciemno. Na podłodze były przecieki, szare łóżko z desek połamane stało pod ścianą. Okno zasłaniały czarne, poszarpane kotary.
- Robert?!- zawołałam- Robert!
Nic. Zero odpowiedzi. Jeszcze pięć minut temu stałam z nim naprzeciw starego domu, po drugiej stronie ulicy. A później... Później coś huknęło, rąbnęło i znalazłam się tutaj. Rozejrzałam się jeszcze raz. Drzwi ledwo widoczne na tle wyblakłych ścian umieszczone były za szafą. Zauważalne jedynie pół metra. Podeszłam i próbowałam przesunąć szafę. Bez skutku. Po chwili namysłu otworzyłam drzwi szafy, które skrzypnęły. W tej ciszy było to jak krojenie szkolnej tablicy nożem. Ciemne wnętrze. W kieszeni miałam latarkę i gumkę do włosów. Wyjęłam latarkę i włączyłam ją. Szafa nie miała tylnej ściany, więc widać było drzwi. A raczej ich fragment, ponieważ zostały wyważone. Dziura ziała pustką. Bez wahania weszłam do środka, jeżeli w ten sposób znajdę Roberta to dobrze. W środku znajdował się tunel, ciemny z pajęczynami. Pod naciskiem moich nóg skrzypiała podłoga. Rozglądałam się spłoszonym wzrokiem. Zauważyłam, że korytarz za parę metrów się rozgałęzia. Myśląc, który wybiorę ujrzałam męską sylwetkę na tle prawego odnóża. Robert. Przyśpieszyłam kroku. Z każdym moim krokiem sylwetka się oddalała. Na rozstaju moich dróg latarka zgasła.
- Co jest?!- krzyknęłam.
Próbowałam ją włączyć, ale na marne. Rzuciłam latarkę i skręciłam w prawo. Sylwetka zaczęła biec. Zaczęłam pościg. Tunel zakończył się gwałtownie. Dosłownie. Biegnąc wpadłam na metalowe drzwi. Zaczęłam w nie walić i kopać. Wkurzona nie myślałam o niczym innym. Po dziesięciu minutach przeszedł mój napad furii i złapałam za klamkę. Ta bezgłośnie odskoczyła i ukazała ciemne wnętrze. Sączące się światło rozjaśniało je. Rozwalona podłoga skrzypiała. Wielkie zakurzone lustro stało przy oknie zabitym deskami, a łóżko z baldachimem wyglądało jak nie z tego świata. Wielkie całe fioletowe i w idealnym stanie. Usłyszałam szloch. Spojrzałam pod ścianę z której dochodził. Siedział tam mój młodszy o rok, mający szesnaście lat brat. Siedział i szlochał. Podeszłam do niego. Cała biały sylwetka, ale oprócz tego nic się nie zmieniło. Gdy tylko podeszłam przysunął się bliżej ściany. Uciekał ode mnie. Usłyszałam moje imię wypowiadane cichym i melancholijnym głosem, zwanym często aksamitnym.
- Lisa...
Odwróciłam się. Przy lustrze stał atrakcyjny mężczyzna w moim wieku. Jedyna rzecz nie podobna do człowieka to krew, która kapała mu z szyi.
- Co tu robię?
- Mieszkasz...-odparł.
wskazał na lustro. W odbiciu ujrzałam dziewczynę, taką jak ja. Blond włosy, biała skóra, zielone oczy i... i krew na ustach. Wskazał na podłogę przy lustrze. Leżało tam zakrwawione ciało mojego brata. Spojrzałam na niego pytająco i nie musiał mi odpowiadać. Biały Brat to był duch. To ja zabiłam mojego brata. Byłam potworem. Ale w tej chwili było mi obojętne co zrobiłam i kim jestem. Mój przyjaciel zbliżył się do mnie i powiedział:
- Pobawmy się.
Przytaknęłam i poszłam z nim na miasto. Tego dnia populacja Warszawy znacznie się zmniejszyła...

Wstałam z podłogi. We włosy wplątały mi się pajęczyny i kurz. "Co to było?" pomyślałam. Rozejrzałam się. W pokoju, w którym się znalazłam było ciemno. Na podłodze były przecieki, szare łóżko z desek połamane stało pod ścianą. Okno zasłaniały czarne, poszarpane kotary.
- Robert?!- zawołałam- Robert!
Nic. Zero odpowiedzi. Jeszcze pięć minut temu stałam z nim naprzeciw starego...

Nazywam się William Wilson i jeszcze kilka dni temu uważałem się za jednego z tych twardych skurczybyków, którzy niczego się nie boją. Horrory nie powodowały u mnie bezsennych nocy, szafka sama z siebie zatrzaskująca się w pustej kuchni, była tak straszna jak odkrycie, że skończył się keczup i nie ma czym polać pizzy od Gold-Buga.
Byłem twardym skurczybykiem, to prawda.
Aż do nocnego spaceru po opuszczonym domu Usherów.
Kierowany cholernie cennym (i ponoć równie smacznym) łupem kruczyłem ku temu przeklętemu domowi, na rogu ulicy Rue Morgue. Miałem znaleźć w nim beczkę Amontillado. Idąc sypiącym się korytarzem (ktoś podpisał się na ścianie: Hop Frog tu był!), kopałem przed siebie puszkę po King-Pest. Póki co znalazłem tylko (zupełnie nie przerażającą) hallowenową maskę kosiarza, oraz (nieco już przerażające) szczątki kota z wyłupionymi oczami. Robiło się ciekawie, ale nie strasznie.
Zszedłem do piwnicy.
I dopiero tam dowiedziałem się co to strach.
Na środku powieszenia stał posępny mężczyzna w średnim wieku, brunet z wysokim czołem i fikuśnym jak na XXI wiek wąsikiem. Nie otwierając ust, przemówił:
– Namalowałem moją Ligeję i zabiłem ją. Ty odłóż pędzel i nie uwieczniaj swojej Berenice.
Nie maiłem pojęcia skąd znał imię mojej dziewczyny. I skąd wiedział, że jestem malarzem!
Gdyby ktoś powiedział mi tydzień temu, że przestraszę się ducha – wyśmiałbym go! Rozumiem: diabła, legendarnego maelstromu, czy nawet – abstrakcyjny przykład – rozdrażnionego orangutana: OK, ale nie ducha!
Zerwałem się do ucieczki. Obróciłem się, a przed nosem przemknęło mi jakieś ogromnie, ostre wahadło. Miałem farta. Wybiegłem na korytarz. Podłoga pode mną dudniła niczym wielkie, walące oskarżycielsko serce. Nie potykając się (jak to w horrorach) dotarłem do drzwi, otworzyłem je i opuściłem ten dziwny dom.
Mój terapeuta, doktor Metzengerstein mówi, że traumę można usunąć terapią bazującą na hipnozie i magnetyzmie. Dziś pierwsza sesja. Trzymajcie za mnie kciuki!

Nazywam się William Wilson i jeszcze kilka dni temu uważałem się za jednego z tych twardych skurczybyków, którzy niczego się nie boją. Horrory nie powodowały u mnie bezsennych nocy, szafka sama z siebie zatrzaskująca się w pustej kuchni, była tak straszna jak odkrycie, że skończył się keczup i nie ma czym polać pizzy od Gold-Buga.
Byłem twardym skurczybykiem, to prawda.
Aż...

Budynek z pozoru wyglądający na normalny dom, w którym miesza szczęśliwa rodzinka. Jednak to tylko zwykłe pozory, ponieważ jak już raz wejdzie się na teren tej posiadłości nie można jej ta szybko opuścić. Czemu? Każdy kto wejdzie do tego domu musi stawić czoła swoim największym lękom, które skrywają się głęboko na dnie naszych podświadomości. W środku budynku wszystko będzie się dostosowywać do tej rzeczywistości, której najbardziej się obawiamy, ale z zewnątrz to nadal będzie zwyczajny dom. Widzielibyśmy sceny i ludzi, których najbardziej się obawiamy. Usłyszelibyśmy słowa, które odbierały by nam chęć walki o przetrwanie. Każdy koszmar ożyłby w takim budynku i nas prześladował. Po wszystkim człowiek wyszedłby z tego domu. Jedna ci, którzy tam pozostaną znikną, a każdy o nich zapomni. Rodziny, przyjaciele, współpracownicy nie będą mieli świadomości o istnieniu takiej osoby. Jednak czy każdy z nas zdoła znaleźć w sobie tyle siły, by przezwyciężyć takie wyzwania? Taki nawiedzony dom byłby próbą. Musielibyśmy walczyć o życie. Jedynym celem jest skończenie z lękami albo to one skończą z nami.

Budynek z pozoru wyglądający na normalny dom, w którym miesza szczęśliwa rodzinka. Jednak to tylko zwykłe pozory, ponieważ jak już raz wejdzie się na teren tej posiadłości nie można jej ta szybko opuścić. Czemu? Każdy kto wejdzie do tego domu musi stawić czoła swoim największym lękom, które skrywają się głęboko na dnie naszych podświadomości. W środku budynku wszystko...

Teraz zamknijcie oczy i udajcie się ze mną na granice świadomości, gdzie mieszkają wasze największe strachy. Tam też stoi mój nawiedzony dom, czekający na kolejną ofiarę. Jesteście gotowi? Więc zapukajmy. O! Otwiera nam służący-kościotrup w poszarpanym garniturze. Nie martwcie się, jest najmniej groźnym, chociaż jedynym cielesnym mieszkańcem mego domu. Widzicie? Tylko uśmiecha się przerażająco i odchodzi.
Więc ruszajmy dalej. Nie zwracajcie, proszę, uwagi na wrzaski. Pochodzą ze strychu, a nawet ja nie wiem co ta mieszka. Oj, nie patrzcie na mnie z takim przerażeniem. Przy tak dużej liczbie lokatorów to normalne. Dlatego nie ociągać się! Zaraz poznacie innych członków naszej rodziny. O, spójrzcie! To Mary. Nie patrzcie jej w oczy, jest dość humorzastym duchem i może od niechcenia doprowadzić was do obłędu. Jeżeli spojrzycie na lewo dostrzeżecie również George'a, a właściwie jego część, bo głowa nieszczęsnego mężczyzny zagubiła się wieki temu. Niestety mam przeczucie, że to sprawka dawnego zabójcy, który mieszka na 2 piętrze. Nawet po zgonie nie chciał rozstać się ze swoimi nożami. Hej, słyszycie muzykę? To Śmierć gra na fortepianie. Za życia była świetną pianistką, niestety jej imienniczka dopadła ją szybciej niż sława. Spójrzcie na szczyt schodów, to Biała Pani! Macie szczęście, od dawna nikomu się nie pojawiła. Wyjawię wam w sekrecie, że nawiedza dom tylko wtedy, gdy mamy wyjątkowych gości. Możecie się czuć zaszczyceni, bo właśnie ukazała się wam królowa zjaw! A teraz, moi drodzy, czas na niespodziankę. Proszę za mną, nie dajcie się prosić! To zaraz za tymi drzwiami. Gotowi? To wchodzimy! Mam nadzieję, że nie umarliście z wrażenia, ale po waszych minach, nie mogę rzec na pewno. Tak, oczy was nie mylą! To kryształowy cmentarz, a jednocześnie sala balowa. Widzę, że akurat trafiliśmy na bal strachów. Proszę, rozgośćcie się! Noc jeszcze młoda, a przerażenia nigdy za wiele. O, czy to dzwonek? Widać kolejni goście do mnie, więc żegnam się z wami i zapraszam ponownie!

Teraz zamknijcie oczy i udajcie się ze mną na granice świadomości, gdzie mieszkają wasze największe strachy. Tam też stoi mój nawiedzony dom, czekający na kolejną ofiarę. Jesteście gotowi? Więc zapukajmy. O! Otwiera nam służący-kościotrup w poszarpanym garniturze. Nie martwcie się, jest najmniej groźnym, chociaż jedynym cielesnym mieszkańcem mego domu. Widzicie? Tylko...

Odkąd pamiętam, dom stał pusty. W oknach powiewały brudne, porwane szmaty, które kiedyś najpewniej były firankami. Szyb już dawno nie było, a tylko drewniane ramy łomotały, szarpane przez wiatr. Zawsze bałam się podejść bliżej, ale tego dnia coś przyciągało mnie do tego domu. Popchnęłam furtkę i przedarłam się przez gęste zarośla.
W końcu stanęłam przed ogromnymi wrotami, z których już dawno odeszła farba. Były uchylone... Pociągnęłam za klamkę, a drzwi przeraźliwie skrzypnęły. Znalazłam się w ciemnym pomieszczeniu, które najpewniej było korytarzem. Po chwili moje oczy przyzwyczaiły się do ciemności i dostrzegłam, że na całej długości ściany wiszą zdjęcia oprawione w pokaźne ramy. Na fotografiach widniały różne osoby, lecz na każdej można było rozpoznać wysokiego mężczyznę w długim płaszczu i kapeluszu. Prawdopodobnie to w jego domu teraz byłam.
Zaintrygował mnie ten człowiek, toteż zapragnęłam odnaleźć jego były pokój. Stanęłam na schodach prowadzących na górę, ale nagle wystraszona skamieniałam. Czyżby właśnie ktoś wyszeptał moje imię? Stałam tak jeszcze przez chwilę w stanie głębokiego przerażenia, ale moja ciekawość okazała się silniejsza.
Otworzyłam pierwsze drzwi.
W pokoju stało potężne, drewniane biurko, fotel i wielka metalowa skrzynia. Podeszłam do niej, podniosłam ciężkie wieko i... coś mnie odrzuciło. W tej samej chwili znów usłyszałam szept.
Oszołomiona podniosłam się z wilgotnego dywanu i ponownie podeszłam do kufra.
Ujrzałam tam mnóstwo listów, notesów, fotografii i przedmiotów należących do mężczyzny ze zdjęć. Zafascynowana wzięłam do ręki jeden z pamiętników i otworzyłam na przypadkowej stronicy.
Ku swemu zdumieniu zobaczyłam litery, dopiero co układające się w zdanie.
Brzmiało ono: „Uciekaj, zanim poznasz me sekrety i spotka cię śmierć”.
Przerażona wypuściłam dziennik z rąk i czym prędzej uciekłam z domu.
Czyżby mężczyzna w kapeluszu chronił swoich tajemnic z zaświatów?

Odkąd pamiętam, dom stał pusty. W oknach powiewały brudne, porwane szmaty, które kiedyś najpewniej były firankami. Szyb już dawno nie było, a tylko drewniane ramy łomotały, szarpane przez wiatr. Zawsze bałam się podejść bliżej, ale tego dnia coś przyciągało mnie do tego domu. Popchnęłam furtkę i przedarłam się przez gęste zarośla.
W końcu stanęłam przed ogromnymi wrotami, z...