Każdy czyta to co lubi. Są osoby, które wolą lekką literaturę aby móc się odprężyć przy czytaniu. Czytanie jest dla nich formą odpoczynku. Są też tacy ludzie, którzy wolą taką literaturę, gdzie ważne jest słowo i to jak jest ono napisane. Gdzie liczy się styl i są wybrednymi odbiorcami. Można umieścić fabułę serialowego hitu na stronach pięknie oprawionej książki, jednak trzeba pamiętać, że pewnie każdy już zna tą fabułę. Moim zdaniem przez ten trend książki nic nie stracą. Liczy się różnorodność. Może dzięki takim książką zapaleni przeciwnicy książek sięgną po jedną z nich? Dla takich osób liczy się reklama i łatwo napisana książka. Rozległe opisy działają na nich jak najmocniejszy alergen.
Sama kiedyś pożyczyłam mojej koleżance (jej życiowe motto to „szkoda życia na czytanie książek”) „Złodziejkę książek”. Stwierdziła ona, że książka jest nudna i po przeczytaniu dziesięciu stron oddała mi książkę. Za to jedyną książką jaka jej się spodobała to….. „Pięćdziesiąt twarzy Greya”.
Książki które opierają fabułę na serialach po prostu są adresowane do innych odbiorców.

Każdy czyta to co lubi. Są osoby, które wolą lekką literaturę aby móc się odprężyć przy czytaniu. Czytanie jest dla nich formą odpoczynku. Są też tacy ludzie, którzy wolą taką literaturę, gdzie ważne jest słowo i to jak jest ono napisane. Gdzie liczy się styl i są wybrednymi odbiorcami. Można umieścić fabułę serialowego hitu na stronach pięknie oprawionej książki, jednak...

Moim zdaniem tworzenie książek na bazie serialu może stać się nowym trendem w literaturze. XXI wiek to czas przede wszystkim poszukiwania nowych, niekonwencjonalnych dróg dotarcia do czytelnika. Stąd tyle książek–eksperymentów: społeczeństwo coraz trudniej jest czymś zainteresować, zaszokować – dlatego autorzy próbują na każdy sposób stworzyć coś świeżego.
Osobiście podchodziłem do tego pomysłu dosyć sceptycznie. Bałem się tworów pokroju „Mody na sukces” przeniesionych na papier. Zapomniałem jednak o uniwersalnej i jakże prostej prawdzie przenikającej cały wszechświat: wszystko jest względne: powstałe twory uzależnione są od ambicji i umiejętności twórców. Do tego dochodzi kwestia gustu (w końcu tak wiele osób faktycznie ogląda „Modę na sukces” i z niecierpliwością czeka na kolejne odcinki). Z pewnością dostaniemy multum nudnych, wręcz prostackich pozycji, traktujących o banalnych mezaliansach miłosnych czy zagadkach kryminalnych na poziomie „Scooby Doo!” – ale przecież nie musimy ich czytać, prawda? Ciągle będziemy mieli wybór: nikt nie spali dzieł naszych ulubionych twórców, nie nakaże nam czytania książki inspirowanej „Klanem” czy „Plebanią”.
Tak czy inaczej, możemy skorzystać bądź nie z tej nowej drogi, dlaczego by więc nie zaryzykować? Wiele nie mamy do stracenia. Czemu by nie poszerzyć i tak rozległej już krainy literackiej? Jeśli na sto kiepskich pozycji otrzymamy jedną książkę godną rywalizacji z „Imieniem róży”, „Rokiem 1984”, „Lśnieniem”, czy „Ojcem chrzestnym” – to chyba warto, prawda?
Oczywiście, książki tworzone na bazie serialu znacznie wzbogacą świat literatury. Pytanie tylko czy będzie to wzbogacenie pozytywne, czy też negatywne? Wyjdzie nam to na dobre, czy złe?

A może „Na dobre i na złe”?

Chyba pozostaje tylko czekać.

Moim zdaniem tworzenie książek na bazie serialu może stać się nowym trendem w literaturze. XXI wiek to czas przede wszystkim poszukiwania nowych, niekonwencjonalnych dróg dotarcia do czytelnika. Stąd tyle książek–eksperymentów: społeczeństwo coraz trudniej jest czymś zainteresować, zaszokować – dlatego autorzy próbują na każdy sposób stworzyć coś świeżego.
Osobiście...

Nie wydaje mi się, żeby to był nowy trend. To o czym będzie pisał autor zależy tylko od jego wyobraźni. Autor, który opiera swoją książkę na serialu musi liczyć się z tym, że czytelnik dokonał już wizualizacji bohaterów, miejsc zawartych w książce. W pewien sposób zabiera to autorowi pole do popisu. Owszem, może wymyślić zupełnie nowe wątki.
Poza tym wydaje mi się, że zainteresowanie serialami jest zawsze chwilowe. Niezależnie od tego jak długo trwa - kiedyś mija. Tak było z "niewolnicą Izaurą", później "Emseraldą" i innymi tego typu produkcjami. Więc czy warto tworzyć coś na bazie czegoś, co za kilka lat nie będzie już takie interesujące?

Nie wydaje mi się, żeby to był nowy trend. To o czym będzie pisał autor zależy tylko od jego wyobraźni. Autor, który opiera swoją książkę na serialu musi liczyć się z tym, że czytelnik dokonał już wizualizacji bohaterów, miejsc zawartych w książce. W pewien sposób zabiera to autorowi pole do popisu. Owszem, może wymyślić zupełnie nowe wątki.
Poza tym wydaje mi się, że...

Zawsze, zawsze, zawsze, od momentu, gdy tylko nauczyłam się czytać, było to już epokę temu, wyobrażałam sobie wszystko, wszystko co tylko dało się wyczytać z książek. Moja wyobraźnia pracowała i rozwijała się nieustannie pod wpływem literatury. Uważam, że wszelkie ekranizacje książek szkodzą. Zjawisko do którego miałam się odnieść, tj. pisanie książki na podstawie serialu, uważam za zupełnie negatywne. To według mnie przewaga kultury masowej nad wyższą. Biorąc pod uwagę mój wcześniejszy argument, książki pozwalają wyruszyć w świat fantazji, gdzie my sami kształtujemy i układamy podany nam scenariusz.Film, to film , podobnie serial, wszystko dostajemy na tzw. tacy. Tworzenie książki na podstawie serialu nie ma żadnego sensu, gdyż może ona najzupełniej w świecie zakłócić ideę wprowadzoną w serialu, no i odwrotnie rzecz jasna. Poza tym obawiam się , że w dzisiejszych czasach ludzie zdecydowanie chętniej wybraliby film, serial.

Zawsze, zawsze, zawsze, od momentu, gdy tylko nauczyłam się czytać, było to już epokę temu, wyobrażałam sobie wszystko, wszystko co tylko dało się wyczytać z książek. Moja wyobraźnia pracowała i rozwijała się nieustannie pod wpływem literatury. Uważam, że wszelkie ekranizacje książek szkodzą. Zjawisko do którego miałam się odnieść, tj. pisanie książki na podstawie serialu,...

Serializacja książki. Obojętnie jakby na to nie spojrzeć jest to (jak słusznie zauważył Czyletnik-locus) żonglerka. Żongluje się konwencjami artystycznymi czyli literaturą i filmem. Serializując książkę wszystko sporowadza się do WIZJI KOGOŚ-reżysera. Książka nawet pełna opisów pozwala jednak na użycie wyobraźni tzw. indywidualnej. Czytelnik dostając serializowaną książkę dostaje przysłowiowego gotowca, który jest wizją nie samego autora a reżysera przed którym stoi arcytrudne wyzwanie-stworzenia hitu mając książkową "bazę". Dobrze zrobiony serial oparty na książce bez fuszerek i taniego aktorstwa może przyczynić się do popularyzacji książki a tym samym dobra książka może stać się inspiracją dla dobrego serialu. Jedno drugiemu nie szkodzi pod warunkiem, że każdy uczciwie i z pasją wykonuje swoją pracę - zarówno autor jak i reżyser.

Serializacja książki. Obojętnie jakby na to nie spojrzeć jest to (jak słusznie zauważył Czyletnik-locus) żonglerka. Żongluje się konwencjami artystycznymi czyli literaturą i filmem. Serializując książkę wszystko sporowadza się do WIZJI KOGOŚ-reżysera. Książka nawet pełna opisów pozwala jednak na użycie wyobraźni tzw. indywidualnej. Czytelnik dostając serializowaną książkę...

Literatura to najcudowniejsza dziedzina "sztuki". Można ją wykorzystać w różny sposób. Kochamy te niesamowicie szczegółowe opisy otoczenia, postaci, zapachów, widoków... Jednak czy szklany ekran jest w stanie odzwierciedlić tyle samo elementów? Czy ludzka percepcja jest zdolna do odbioru tak wielu trzecioplanowych bodźców?
I tutaj właśnie wkracza szelest kartek, brzmienie słów w naszej głowie, zapach papieru. To dzięki przeczytaniu tekstu, jesteśmy w stanie wyobrazić sobie WIĘCEJ niż możemy zobaczyć. Bo wyobraźnia jest doskonalsza niż percepcja oka ludzkiego, bo ona może odtworzyć to, co można zobaczyć, ale nie dostrzega się tego.
Ponieważ wyobraźnia jest abstraktem, dlatego doskonale spełnia swoją rolę tworząc abstrakty wynikające z śledzenia tekstu wzrokiem.

Rozkochana przez tekst,
P.

Literatura to najcudowniejsza dziedzina "sztuki". Można ją wykorzystać w różny sposób. Kochamy te niesamowicie szczegółowe opisy otoczenia, postaci, zapachów, widoków... Jednak czy szklany ekran jest w stanie odzwierciedlić tyle samo elementów? Czy ludzka percepcja jest zdolna do odbioru tak wielu trzecioplanowych bodźców?
I tutaj właśnie wkracza szelest kartek, brzmienie...

Zdecydowanie książka na tym straci. Straci przede wszystkim jedną ze swoich najlepszych cech- uruchamia wyobraźnię! Skoro już jest serial, odbiorca wie jak wygląda każda postać, jego otoczenie itp. to gdzie jest miejsce dla naszego umysłu? Książka przez to może stać w miejscu, może przestać wędrować po wyobraźni kształtując obraz w naszej głowie. To książka tworzy scenariusz dla obrazu a nie na odwrót.
Poza tym według mnie to jest całkiem niezły biznes. Jak pociągnąć dobrze sprzedający się serial? Hmm.. plakatami, kalendarzami, piórnikami, notesami to dlaczego też nie i książkami!
Niestety, aby zarobić każdy orze jak może. Grunt to nie dawać się i trzymać zawsze tej samej zasady (ŚWIĘTEJ ZASADY)
NAJPIERW KSIĄŻKA, POTEM FILM (albo i serial).

Zdecydowanie książka na tym straci. Straci przede wszystkim jedną ze swoich najlepszych cech- uruchamia wyobraźnię! Skoro już jest serial, odbiorca wie jak wygląda każda postać, jego otoczenie itp. to gdzie jest miejsce dla naszego umysłu? Książka przez to może stać w miejscu, może przestać wędrować po wyobraźni kształtując obraz w naszej głowie. To książka tworzy...

Serial inspiracją dla książki? Nie, nie, nie. Zawsze wydawało mi się, że są dwa typy autorów - ci, którzy piszą, bo lubią czytać i fajnie byłoby wydać książkę oraz ci, którzy piszą, bo cóż innego mieliby zrobić ze swoim życiem gdyby nie pisali? I ci drudzy należą właśnie do tych, którzy magią swoich słów ściskają nam serca i pomagają lepiej poznać własne człowieczeństwo. Ci pierwsi to, co najwyżej wypełniacze nudnych popołudni.
Nie przepadam za jakimikolwiek ekranizacjami; nie oszukujmy się - są marną namiastką tego, co oferują książki. "Uksiążkowienie" seriali? Przecież to niegodne. Nie wyobrażam sobie, co taka książka miałaby do zaoferowania nawet dla tych, którzy owy serial oglądają. Przypomina mi to trochę o nastolatkach piszących opowiadania z udziałem bohaterów z ich ulubionych seriali. W ich przypadku to urocze, bo przecież dzieci - tak czy inaczej - trzeba zachęcać do kreatywności. Ale, żeby dorosły człowiek był zainteresowany tego typu przedsięwzięciem? Toż to uwłaczające intelektualnie. I, że ktoś taki nazywa się "pisarzem"? Wybaczę, jeśli chodzi tylko o komercję (nawet miernoty muszą jakoś zarabiać na życie), ale prędzej sczeznę niż nazwę to literaturą.

Serial inspiracją dla książki? Nie, nie, nie. Zawsze wydawało mi się, że są dwa typy autorów - ci, którzy piszą, bo lubią czytać i fajnie byłoby wydać książkę oraz ci, którzy piszą, bo cóż innego mieliby zrobić ze swoim życiem gdyby nie pisali? I ci drudzy należą właśnie do tych, którzy magią swoich słów ściskają nam serca i pomagają lepiej poznać własne człowieczeństwo. Ci...

Osobiście mam nadzieję że ten trend się nie rozwinie. Seriale są zazwyczaj prymitywne, ukierunkowane na spełnianie mało wymyślnych oczekiwań odbiorcy. Wiele z nich posiada nudne, nic nie wnoszące wątki, których jedynym zadaniem jest wypełnienie czasu antenowego.
Kolejna cecha seriali to ich długość. Niekiedy spotykamy się nawet z tzw. „ tasiemcami ”, które posiadają kilka tysięcy odcinków, a następne wciąż są realizowane. Według mnie książka powinna przedstawiać jedną historię, fabułę która ma swój początek i koniec. Nie jestem również zwolenniczką pisania dodatkowych części, ponieważ pomysł który powstał jako pierwszy był świeży – dzięki temu odniósł sukces, kontynuacja to mozolne dopowiadanie historii.
Warto też wspomnieć o tym, że raczej nie chętnie sięgamy po coś co jest nam znane. Oglądając seriale, filmy, otwieramy się na nowe sytuacje, poznajemy je. Z każdym kolejnym razem zaskakują coraz mniej. Czy warto czytać książkę, jeśli czytając odnosimy wrażenie że „ gdzieś to już było ” ? Możemy wtedy pomyśleć że autorowi zabrakło pomysłów i inspiracji, a to chyba nie jest dla niego najlepsza opinia.
Nie powinniśmy też ujednolicać wszystkich form rozrywek i źródeł wiedzy. Niech serial pozostanie serialem, a książka zatrzyma to, co ma najcenniejsze. Czytając, sami odkrywamy, wyobrażamy sobie postacie, miejsca, przedmioty. Kiedy autor postanowi zainspirować się serialem, to pewnie w jakiejś części go odwzoruje, co tym samym może zbyt wpłynąć na postrzeganie treści przez czytelnika.
Najpiękniejsza w książkach jest tajemnica, szyfr który pozwala nam widzieć ją taką jaką chcemy, to czyni nas indywidualnymi, ponieważ każdy z nasz odbierze daną pozycje inaczej. Nie psujmy tego i pozostańmy przy klasycznych wzorcach i inspiracjach.

Osobiście mam nadzieję że ten trend się nie rozwinie. Seriale są zazwyczaj prymitywne, ukierunkowane na spełnianie mało wymyślnych oczekiwań odbiorcy. Wiele z nich posiada nudne, nic nie wnoszące wątki, których jedynym zadaniem jest wypełnienie czasu antenowego.
Kolejna cecha seriali to ich długość. Niekiedy spotykamy się nawet z tzw. „ tasiemcami ”, które posiadają kilka...

Czy książka zyska na takiej inspiracji zależy tylko od tego jak autor podejdzie do swojej pracy.
Póki co spotkałam się tylko z kilkoma książkami opartymi na filmie, ale niestety miałam wrażenie, że autor zabrał się za swoją pracę z małym entuzjazmem i po prostu, kolokwialnie mówiąc, odwalił robotę za którą mu zapłacono, bez żadnej przyjemności. Końcem takiej pracy była kiepska książka, której brakowało klimatu i opisów dostarczających wiedzy o bohaterach i akcji.
Ale jeśli autor podejdzie do pisania książki opartej na serialu/filmie z chęcią i włoży w nią serce to czemu taka powieść miałaby być gorsza niż ta na podstawie której powstał film?

Zapewne najbliższe lata pokażą, czy takie podejście zrodzi nowy trend i nabierze popularności. Sama wiele razy oglądając film/serial zastanawiałam się jak wyglądałoby spisanie tego i ukazanie na papierze. Jeśli książki będą trzymać poziom to ja bardzo chętnie wciągnę się w ten trend, bo im więcej ciekawej literatury tym lepiej dla każdego zapalonego czytelnika.

Czy książka zyska na takiej inspiracji zależy tylko od tego jak autor podejdzie do swojej pracy.
Póki co spotkałam się tylko z kilkoma książkami opartymi na filmie, ale niestety miałam wrażenie, że autor zabrał się za swoją pracę z małym entuzjazmem i po prostu, kolokwialnie mówiąc, odwalił robotę za którą mu zapłacono, bez żadnej przyjemności. Końcem takiej pracy była...