Ciągle tam wracam. Na nowo odkrywam. Smakuję. Rozkoszuję się ciszą. Jestem bezpieczna. Tam, jestem inną osobą. Oddycham wolnością. Zachwycam się blaskiem poranka. Delektuję prostotą dnia. Szary kocur, maszerujący na płocie sąsiada. Jagodzianki, najlepsze, bo przyprawione radością. Podziwiam naturę. Jej siłę, która tajemniczo do mnie mruga. Lazur jeziora uwodzi głębią. Wycie wilka wije się z niedostępnej puszczy. Wszystko ma swój rytm. Czuję spokój. Widzę więcej. Kocham mocniej.
Zwiedzam wszechświat własnego ja. Przemierzam tajemnicze zakamarki pierwszych spotkań, pocałunków, uroczych chwil zarezerwowanych tylko dla ciebie... Tu wszystko miało swój początek i koniec...

Tęsknię do nocy spędzonych razem przy ognisku, kąpieli nago w jeziorze, do smaku kradzionych jabłek. Beztroskiego śmiechu do utraty tchu. Szukania tylko naszych miejsc i czterolistnej koniczynki. Spacerów w strugach deszczu. Słodyczy taniego wina. Czułości. Dotyku twoich ust. Długich rozmów w blasku księżyca. Szukania Wenus na nieboskłonie. Rejsów żaglówką we mgle poranka.

O tym miejscu zapomniał czas. Nikt nie liczy zmarszczek. Nie ma wstępu żal, rozczarowanie, złość. Bylejakość uciekła razem z pośpiechem do brudnego miasta.
Wszystko tutaj składa się z minionych chwil, misternie utkanych pierwszą miłością.
Wspomnienie "ulicy Pogodnej", zanurzonej w sercu mazurskiej głuszy, ma czar młodości, uśmiech smukłej dziewczyny i tajemniczość przyszłości.

Ciągle tam wracam. Na nowo odkrywam. Smakuję. Rozkoszuję się ciszą. Jestem bezpieczna. Tam, jestem inną osobą. Oddycham wolnością. Zachwycam się blaskiem poranka. Delektuję prostotą dnia. Szary kocur, maszerujący na płocie sąsiada. Jagodzianki, najlepsze, bo przyprawione radością. Podziwiam naturę. Jej siłę, która tajemniczo do mnie mruga. Lazur jeziora uwodzi głębią. Wycie...

Takich miejsc jest wiele...
Jedynym, które najbardziej zatarło się w mojej pamięci to dom dziadków, gdzie spedzałam każde wakacje.
Pamiętam nas wszystkich zjezdżających się by razem zasmakować tego szaleństwa.
Rano gdy budziliśmy się, za oknem ćwierkały ptaki i roztaczał się piękny widok drzew w ogrodzie, a my wstawaliśmy by pomóc babci w gospodarstwie - to była dla nas prawdziwa frajda móc zbierać jajka lub pogłaskać krowę.
Frajdą była również hustawka zrobiona z opony która wytrzymywała wszystko, długie zabawy w chowanego i niezapomniane lekcje nauki jazdy traktorem wraz z dziadkiem.
Do dziś czuje zapach świeżej słomy i smak ciepłego mleka...
Do dziś nie mogę uwierzyć, że czlowiek był tak beztroski i szczęśliwy kąpiąc się w rzece, czując krople rosy na łące, zbierając mlecze i robiąć z nich wianki.
Moja Ulica Pogodna miała zapach zboża, w którym się chowałam, nauczyła mnie dobroci i współczucia wobec zwierząt, pokazała jak wspaniałe może być dzieciństwo i wspomnienia z nim związane.
Jestem bardzo wdzięczna babci za to, że mogłam przeżyć tak wspaniałe chwile.
To był świat, który odrywał od rzeczywistości, pełen niespodzianek i przygód, a zarazem magicznych widoków o zachodzie słońca.
Świat, który nigdy nie wróci, pozostanie magicznym wspomnieniem, do którego zawsze bedę wracać...

Takich miejsc jest wiele...
Jedynym, które najbardziej zatarło się w mojej pamięci to dom dziadków, gdzie spedzałam każde wakacje.
Pamiętam nas wszystkich zjezdżających się by razem zasmakować tego szaleństwa.
Rano gdy budziliśmy się, za oknem ćwierkały ptaki i roztaczał się piękny widok drzew w ogrodzie, a my wstawaliśmy by pomóc babci w gospodarstwie - to była dla nas...

Wspomnienia z dzieciństwa są niczym baśniowy świat zaklęty po drugiej stronie lustra. Schowany za zasłoną niewyraźnych wizji nie urzeczywistnionej jeszcze przyszłości, stanowi bezpieczną przystań…
…Las był ogromny i stary, w moim małym miasteczku nad rzeką nie było starszego miejsca niż to. Majestatyczne, kilkusetletnie drzewa okalały miasto z południowo-zachodniej strony, skąd ze wzgórz roztaczał się sielski widok na meandrującą w dolinie Brdę. W pełni lata rozłożyste korony buków, grabów i ogromnych dębów, tworzyły nasyconą zielenią liściastą kotarę, za którą prastary las skrywał swe tajemnice. Dostać się do zielonej krainy można było na kilka sposobów. Najczęściej przeprawiałam się przez mały, drewniany, mocno nadgryziony zębem czasu mostek lub przez stary, wysoko zawieszony nad rzeką, wielki, XIX-wieczny most kolejki wąskotorowej. I właśnie tam, w tym spowitym w echo dawnych czasów lesie, tam była moja ulica Pogodna. To tam, jeszcze będąc dzieckiem, wypuszczaliśmy się z ojcem i naszym ukochanym psem, na długie wyprawy by przemierzać – jak wtedy mi się wydawało, dzikie ostępy lasu. To tętniące życiem, zielone królestwo – z jego sekretnymi przejściami na skąpane w letnim słońcu polany i trawiaste łąki nad rzeką, było cichą przystanią w codziennym zgiełku. Do dziś noszę w sercu nostalgiczny obraz pewnego upalnego dnia: zmęczeni po długiej wędrówce, koimy stopy w chłodnym nurcie strumyka, pies wesoło pluska się w wodzie, a nad łąką tańczy chmara wielobarwnych motyli…

Wspomnienia z dzieciństwa są niczym baśniowy świat zaklęty po drugiej stronie lustra. Schowany za zasłoną niewyraźnych wizji nie urzeczywistnionej jeszcze przyszłości, stanowi bezpieczną przystań…
…Las był ogromny i stary, w moim małym miasteczku nad rzeką nie było starszego miejsca niż to. Majestatyczne, kilkusetletnie drzewa okalały miasto z południowo-zachodniej strony,...

Jest takie miejsce, niedaleko od mojego rodzinnego domu. Łąki nad Narwią i pobliski las. Tam chodziłam z przyjaciółkami od małego, kąpałam się jako mała dziewczynka z rodzicami, malowałam krajobrazy, wyprowadzałam psa. Ta rzeka była świadkiem mojego dojrzewania. Przeżyłam tam jedne z pierwszych libacji alkoholowych ;), mój pierwszy chłopak wyznał mi miłość stojąc nad jej brzegiem. Tam pokochałam obserwowanie ptactwa i dalekie spacery. To miejsce dla mnie wyjątkowe i często wracam do niego pamięcią, nie zliczę wydarzeń, które się z nim wiążą. To taka moja "wierna rzeka"...

Jest takie miejsce, niedaleko od mojego rodzinnego domu. Łąki nad Narwią i pobliski las. Tam chodziłam z przyjaciółkami od małego, kąpałam się jako mała dziewczynka z rodzicami, malowałam krajobrazy, wyprowadzałam psa. Ta rzeka była świadkiem mojego dojrzewania. Przeżyłam tam jedne z pierwszych libacji alkoholowych ;), mój pierwszy chłopak wyznał mi miłość stojąc nad jej...

Tydzień temu stuknęła mi osiemdziesiątka. Umówmy się, raczej nie jestem już pierwszej młodości. Jak ten czas szybko płynie… Wielu ludziom wydaję się, że u kresu „ziemskiej ścieżki” będą pogodzeni ze swoim losem, dojrzali i pełni pokory, wobec nadchodzącego widma śmierci. Nic z tych rzeczy. To właśnie teraz, częściej niż kiedykolwiek wcześniej, wracam wspomnieniami do czasów, kiedy bariery nie istniały a moim światem rządził chaos. Zamykam oczy… biorę głęboki wdech… i znów tam jestem.
Idę spokojnym lecz stanowczym krokiem. Jest ciemno, ale nawet w mroku doskonale wiem dokąd prowadzi ta dróżka. Powoli kończy się szpaler drzew, widzę pustą przestrzeń, to polana. Zaraz obok wyłaniają się, niczym postapokaliptyczne konstrukcje, ruiny dawnej szklarni (swoją drogą co za rozmach: betonowe przedziały poszczególnych komór, pozostałości po kominach i rurach cieplnych, składających się na cały system ogrzewania). Pod stopami wciąż brzęczą fragmenty szkła. Jednak w jednym miejscu… tym które nazywamy kręgiem, jest czysto. Wszelki piach i inne drobiny zostały usunięte. Ktoś już się tym zajął.
Znowu czuję wściekłość. Dokładnie bandażuję sobie ręce, rozciągam się. Już słyszę ich głosy, zaraz się zacznie. Każdy z nas tylko na to czeka. Tutaj w kręgu… jestem jak dynamit, nikt nie jest w stanie mnie powstrzymać.
Ach ta młodość… zamykam oczy… biorę głęboki wdech...
Kiedy ponownie je otwieram już nie słyszę tych głosów. Siedzę w fotelu, a na moich barkach zaciskają się kościste palce…

Fantomas

Tydzień temu stuknęła mi osiemdziesiątka. Umówmy się, raczej nie jestem już pierwszej młodości. Jak ten czas szybko płynie… Wielu ludziom wydaję się, że u kresu „ziemskiej ścieżki” będą pogodzeni ze swoim losem, dojrzali i pełni pokory, wobec nadchodzącego widma śmierci. Nic z tych rzeczy. To właśnie teraz, częściej niż kiedykolwiek wcześniej, wracam wspomnieniami do...

Pamiętam to miejsce dobrze, chociaż dawno nie istnieje i minęło już dziesięć lat odkąd tam ostatni raz byłam. Był to stary dom. Wtedy o tym nie myślałam, ale teraz sądzę, że pewnie doskonale pamiętał czasy wojny i nie raz o jego okna odbijały się głośne strzały. Na niebie poniewierały się puszyste, śnieżnobiałe chmury, a zboże nawet na milimetr nie było w stanie drgnąć – tak śliczną pogodę mogłam wtedy obserwować. Babcia chciała zabrać swoją ukochaną wnuczkę – czyli mnie – na długi spacer po okolicy, której jeszcze wtedy nie znałam tak, jak teraz. I poszłyśmy przed siebie.. Nie wiedziałam, gdzie idziemy i przypuszczam, że Babcia również o tym nie wiedziała. A zaraz potem widziałam również niewielki dom… Nim zdołałam to zauważyć, stałam przed jednym z okien budynku. To było okno składające się z kilku szybek przedzielonym drewnianymi ramami. W jednej szybie była dziura, ciemne, brudne szkło było pokruszone. Ze ściany odpadały fragmenty cegieł, na trawniku pod domem leżały odłamki. Stareńki, elegancki dach spowodował, że poczułam ogromny respekt. Nadszarpnięty zębem czasu ganek robił wrażenie piorunujące. W rogu stało stare krzesło z ciemnego drewna. Na parapecie stał garnuszek. Babcia milczała, a ja obserwowałam z zainteresowaniem brzózki rosnące obok i delikatnie gładzące gałęziami dachówki. Z podekscytowania wyrwał mnie szum liści i zbóż. Z ust Babci popłynęły wyjaśnienia – dom należał do starszej kobiety. Rozczarowała mnie, tłumacząc, że kobiety nie znała. Nie mogła wyjaśnić mi, dlaczego dom jest opuszczony, zaniedbany. Chociaż byłam taka mała i niewiele wiedziałam, czułam duszę tego miejsca – fascynującą, ale i bardzo przerażającą. Na nieskoszonej trawie poniewierały się jeszcze kroki ludzi, których już nie było – a ja chciałam wszystko wiedzieć. Czułam ogromną potrzebę wejść do środka – by obejrzeć leciwy stół pod oknem, przyjrzeć się kryształowym kielichom pokrytym miłym, szarym puchem, zbadać opuszkiem palca firankę. Babcia nie powiedziała nic więcej i nie zauważyłam nawet, kiedy oddalałam się od sędziwego domu. W pamięci mam jeszcze te suche gałęzie zawieszone na sznurku, które może były melisą, może mięta, albo lawendą… Jeszcze jak przez mgłę mogę przypomnieć sobie zarys bujanego fotela, który był schowany za zanieczyszczonym oknem. Dzisiaj niegdyś spokojnego pola pełnego zboża już nie ma. Tych brzóz, które były tak miłe i gładziły dom swoimi gałęziami, również nie zobaczę. Stary budynek przestał istnieć. Aż strach pomyśleć o tym, ze teraz tam, w tym miejscu, jest nowoczesny blok. Bogaci ludzie, którzy zapłacili ogromne pieniądze za swój dom, nie mają nawet pojęcia o starej kobiecie, która przed wieloma laty mieszkała tam, gdzie oni. A ja czuję wielki smutek, bo nie dowiem się, jak miała na imię ta osoba. Nie dowiem się nic więcej. Mogę jedynie cieszyć się uczuciem, które towarzyszy mi, gdy powracam w wyobraźni do tamtych obrazów. Bardzo przyjemne podekscytowanie, lekki strach na myśl o tamtych oknach, zapach brzóz… Byłam tam kilka razy, ale tylko ten jeden moment pamiętam. To było najcudowniejsze miejsce z dzieciństwa.

Pamiętam to miejsce dobrze, chociaż dawno nie istnieje i minęło już dziesięć lat odkąd tam ostatni raz byłam. Był to stary dom. Wtedy o tym nie myślałam, ale teraz sądzę, że pewnie doskonale pamiętał czasy wojny i nie raz o jego okna odbijały się głośne strzały. Na niebie poniewierały się puszyste, śnieżnobiałe chmury, a zboże nawet na milimetr nie było w stanie drgnąć –...

Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się czy w moim życiu kiedykolwiek istniała „ulica Pogodna ” ale teraz mając pretekst do rozmyślania nad tym uświadomiłam sobie, że rzeczywiście jest miejsce do którego z chęcią wracam pamięcią, i które łączy się z zabawą, radością i schronieniem.
Mowa tu o domku do zabaw ostatecznie nazywanym BAZĄ.
Baza ów położona była na samym końcu sadu, a konkretnie w jego kącie i przylegała do niezbyt wielkiej, drewnianej szopy. Zakładając swoją siedzibę wraz ze znajomymi wybraliśmy to miejsce ponieważ drzewa idealnie zasłaniały nas od wzroku ciekawskich i mieliśmy już gotowe trzy ściany. Samo jej tworzenie sprawiało nie lada frajdę, a ile radości było przy przynoszeniu nowo zdobytych jej elementów. Pamiętam jak bardzo byłam dumna z siebie, gdy przyniosłam wielkie białe i pomarańczowe siatki po ziemniakach, które po powieszeniu na płot tworzyły firanki. Baza stała się regularnym miejscem zabaw. Cieszyliśmy się, ganialiśmy no i oczywiście kłóciliśmy się jak to na dzieci przystało. Nawet nie zdawałam sobie sprawy jak wiele radosnych wspomnień wywodzi się właśnie z tego miejsca!
Baza jednak była także moim schronieniem. Gdy dręczyły mnie jakiekolwiek smutki , zawsze mogłam tam puść i się wypłakać, i nikt mnie nie dręczył.
Nawet teraz gdy już wyrosłam z zabaw a naszą bazę niestety zdemontowano, lubię wrócić w tamto miejsce z kocem i w ciszy i, w spokoju poczytać jakąś książkę.

Nigdy wcześniej nie zastanawiałam się czy w moim życiu kiedykolwiek istniała „ulica Pogodna ” ale teraz mając pretekst do rozmyślania nad tym uświadomiłam sobie, że rzeczywiście jest miejsce do którego z chęcią wracam pamięcią, i które łączy się z zabawą, radością i schronieniem.
Mowa tu o domku do zabaw ostatecznie nazywanym BAZĄ.
Baza ów położona była na samym końcu...

Mieszkam w maleńkiej miejscowości Opoczka nad samą Wisłą. Nie było, ani nadal nie ma tutaj takiego miejsca jak plac zabaw czy park. Miejscem w którym spędzałam najwięcej czasu jako dziecko był "Wiślany zakątek". Nazwałam tak małą górkę, tuż przy brzegu Wisły, zarośniętą całkowicie drzewami i krzakami. Uwiłam tam sobie swój kącik i przesiadywałam tam godzinami. Kiedy skakałam ze szczęścia chodziłam tam, aby podzielić się radością z falującą wodą i szumiącymi drzewami, a kiedy tonęłam w rozpaczy pozwalałam, aby rzeka mnie ukoiła i uspokoiła. Nikomu nie pozwoliłam wejść do mojego świata. "Zakątek wiślany" do dziś pozostaje moją słodką tajemnicą.

Mieszkam w maleńkiej miejscowości Opoczka nad samą Wisłą. Nie było, ani nadal nie ma tutaj takiego miejsca jak plac zabaw czy park. Miejscem w którym spędzałam najwięcej czasu jako dziecko był "Wiślany zakątek". Nazwałam tak małą górkę, tuż przy brzegu Wisły, zarośniętą całkowicie drzewami i krzakami. Uwiłam tam sobie swój kącik i przesiadywałam tam godzinami. Kiedy...

Moją ulicą Pogodną była stajnia - miejsce, gdzie ziściły się moje pierwsze marzenia. Dlaczego?

Nie miałam łatwo w życiu. Przeprowadziłam się na wieś, gdzie poszłam do nowej szkoły. Zawsze byłam tam obca. Moja psychika nie ucierpiała nigdy wcześniej tak bardzo. Byłam obiektem kpin, workiem treningowym. Każdego dnia modliłam się o wolne. Marzyłam, żeby wydostać się z tego piekła. Nie mówiłam mamie - bałam się, że nie uwierzy. Aż w końcu nadszedł upragniony czas, ale było mi czegoś brak. Dwa miesiące w czterech ścianach?

Kocham konie od kiedy tylko pamiętam. Z ich oczu bije niesamowita mądrość, a każdy ruch jest pełen wdzięku.

Kiedy byłam u babci, zabrała mnie ze sobą na spacer. W pewnym momencie ujrzałam napis: "Klub Jeździecki". Wtedy poczułam jak babcia chwyta mnie za rękę i zaczyna zmierzać w kierunku budynku, z którego wyłaniały się dziesiątki pięknych, szlachetnych głów. Czułam jak serce szaleje mi z radości. Babcia była zaskoczona moją reakcją. Nie przypominałam jej bowiem tej osoby, którą znała: niepewną, smutną, wystraszoną. W ciągu kilku sekund stałam się kimś innym. Bez obaw podchodziłam Z UŚMIECHEM do koni, które z zainteresowaniem wyciągały ku mnie swoje chrapy.

Od tego momentu pojawiałam się tam codziennie. Zawsze chciałam być blisko tych zwierząt. Instruktorka zaproponowała mi naukę jazdy w zamian za pomoc w stajni. Do babci wracałam tylko na noc. Pierwszy raz byłam naprawdę szczęśliwa...

Minęło tyle lat, a stajnia po dziś dzień jest moim azylem.

Moją ulicą Pogodną była stajnia - miejsce, gdzie ziściły się moje pierwsze marzenia. Dlaczego?

Nie miałam łatwo w życiu. Przeprowadziłam się na wieś, gdzie poszłam do nowej szkoły. Zawsze byłam tam obca. Moja psychika nie ucierpiała nigdy wcześniej tak bardzo. Byłam obiektem kpin, workiem treningowym. Każdego dnia modliłam się o wolne. Marzyłam, żeby wydostać się z tego...