Anna odwróciła sie na pięcie i ruszyła w stronę wyjścia z nadzieją, że jej nie zauważył. Był tak samo przystojny, gdy widziała go po raz ostatni. Chciała zaczerpnąć świeżego powietrza. Zastanowić się. Uciec. Tak prawdziwie uciec nie mogła przecież. W końcu to ślub jej siostry.
- Aniu porozmawiajmy.- mężczyzna złapał ją za rękę nim zdążyła ruszyć z miejsca.- zatańczymy?
Spojrzała na niego zdezorientowana. Dopiero po chwili zorientowała się, że wszyscy biją im brawo. Każdy znał przecież tą smutną historię ich miłości. Wiedziała, że spotka go na tym ślubie. Nie dopuszczała jednak tej myśli do siebie. Myśli o nim starała się trzymać od siebie jak najdalej.
- Tęskniłem.
- Doprawdy? Od kiedy? Bo nie uwierzę, że od momentu, gdy zostawiłeś mnie na dzień przed...
- Byłem chory. Aniu nie chciałem byś była świadkiem tego przez co przeszedłem. Myślałem, że...
Przyjrzała mu się uważnie szukając w nim miłości swojego życia. Cudownie wyglądał. Zupełnie nie jak człowiek, który przez ostatnich kilka lat walczył z rakiem. Wciąż wspaniale tańczył.
- Rozumiem. Ale wtedy nie rozumiałam.
Dawid jakby przestał jej słuchać.
- Kiedy było już po wszystkim, kiedy okazało się, że choroba cofnęła się, znikła, chciałem się z Tobą spotkać. Bałem się cholernie, że masz już kogoś, że o mnie zapomniałaś, ale mimo to chciałem Cię zobaczyć. Ciągle o Tobie myślałem. Tam w tym piekielnym szpitalu najwięcej. Z czasem żałowałem, że... Po prostu pragnąłem byś była przy mnie trzymała mnie za rękę, gdy bolało.- Jej policzki zaróżowiły się z emocji- Byłaś, jesteś moim światem. Aniu, Adam powiedział mi, że wciąż nikogo nie masz.
Anna potwierdziła skinieniem głowy i spuściła głowę.
- Nie potrafiłam. Kocham Cię i nie przestałam nigdy.
Dawid delikatnie nakierował jej spojrzenie, by spojrzeć w jej zapłakane oczy.
- Wróciłem dla Ciebie. Dla Ciebie wyzdrowiałem...
- Na Ciebie czekałam...
Choć muzyka przestała grać, oni tańczyli nadal. Zapłakani, zakochani, szczęśliwi i smutni jednocześnie, lecz znów razem.

Anna odwróciła sie na pięcie i ruszyła w stronę wyjścia z nadzieją, że jej nie zauważył. Był tak samo przystojny, gdy widziała go po raz ostatni. Chciała zaczerpnąć świeżego powietrza. Zastanowić się. Uciec. Tak prawdziwie uciec nie mogła przecież. W końcu to ślub jej siostry.
- Aniu porozmawiajmy.- mężczyzna złapał ją za rękę nim zdążyła ruszyć z miejsca.- zatańczymy?
...

Stał, patrząc na kruchą kobietę w kącie sali.
Kiedyś, kiedyś.
Kiedyś, gdy tańczyli, sunęli po parkiecie jak androgeniczne bóstwo, jego krok, skłon, pochył, lała mu się w czarnej sukni przez ręce jak ciemna kropla atramentu, która nigdy nie dotknęła podłogi. Jednomyślność decyzji, rozmowa bez słów, pot i skupienie. Ciemne widownia i uważne oczy jury. Tylko oni dwoje w ostrych plamach światła, gdy sunęli po parkiecie, który rozrastał się do rozmiarów przyszłego i przeszłego wszechświata. Tu i teraz, on i ona, taniec - życie.
Podszedł, choć nie chciał. Doskonale wiedział, że jego cudowne czarne wąsy pokryły się szronem starości, a drewniana laska z elegancką główką nie była wyłącznie elementem stylu. Wciąż jednak chodził pewnie, acz lekko zgarbiony; jadąc na przyjęcie przyłapał swoje dłonie na lekkim drżeniu.
-Zatańczymy?- Zapytał.
Spojrzała na niego, i rozpoznała go natychmiast. Jej twarz przybrała wyraz zmieszania i wstydu za to, jak wygląda, przez co otoczone siateczką zmarszczek pożółkłe oczy wydały się brzydkie, zmęczone.
-Już nie potrafię – powiedziała, unikając jego wzroku, głosem suchym jak deptane na asfalcie liście.
-Proszę- ujął jej delikatną dłoń, pozbawioną pierścionków, jakby delikatne palce nie mogłyby unieść takiego ciężaru. Pod pergaminową skórą błękitniały żyły. Wstała z trudem, kiedy jednak ujął ją pod ramię, poczuł, że się odpręża, jakby straciła trochę niepewności ze swojej postawy.
-Nie będzie jak dawniej – ostrzegła go, gdy zaczęli tańczyć. Ruszali się nie do taktu, własnym, spowolnionym rytmem, a dawna muzyka brzmiała w ich uszach dostosowana dla ociężałych wiekiem ciał.
-Nie musi – powiedział.- Już nie tańczymy dla pieniędzy ani sławy.
-Wiesz, że nigdy dlatego nie tańczyliśmy.
Spojrzał jej w oczy, w których, pomimo tylu lat, zobaczył uczucie. Już nic nie mówili. Zawsze taniec był najlepszym językiem, i c h językiem, w którym mówili o teraźniejszości, a teraz przebaczali sobie przeszłość .

Stał, patrząc na kruchą kobietę w kącie sali.
Kiedyś, kiedyś.
Kiedyś, gdy tańczyli, sunęli po parkiecie jak androgeniczne bóstwo, jego krok, skłon, pochył, lała mu się w czarnej sukni przez ręce jak ciemna kropla atramentu, która nigdy nie dotknęła podłogi. Jednomyślność decyzji, rozmowa bez słów, pot i skupienie. Ciemne widownia i uważne oczy jury. Tylko oni dwoje w...

Świat wiruje jak oszalały w koło dwojga roztańczonych i zakochanych po uszy osób. On wysoki i przystojny. Ona piękna i wyzywająca. W momencie, kiedy ich twarze się zbliżyły on mimowolnie poruszył ustami:
- wymyłaś naczynia? - Otworzyła szerzej oczy jakby nie dosłyszała.
- myślałam, że Ty pomyłeś. - Złapał ją mocniej w talii i szybkim ruchem pochylił do tyłu przykładając usta do ust i wymawiając tylko dwa słowa:
- zmywałem wczoraj. - Przeskakując z nogi na nogę z głową uniesioną wysoko do jego uszu wyszeptała:
- ach bohaterze, uratowałeś nasz dom. - Wypinając klatkę do przodu niczym piejący kogut puścił jej oko i szeroko się uśmiechnął:
- przecież wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć, kochanie. - Ona mrużąc oczy z jeszcze większym uśmiechem:
- od jutra sam sprzątasz sobie swój pokój. - Nie czekając na kolejny obrót:
- przecież zawsze jest czysty. - Niczym smukła lisiczka poruszyła zmysłowo biodrami rzucając trzy słowa:
- koniec z naleśnikami. - Mocno tym poruszony, myląc kroki i przyciskając ją do swojego ciała szybko skontrował:
- coś ci się ostatnio przytyło, kochanie. - Jej kamienny wyraz twarzy nie zdradził niczego. Ich ciała z każdą kolejną nutą graną przez orkiestrę płynęły delikatnie niczym statek unoszony na spokojnej wodzie. Kiedy tak obmyślał jakby ją jeszcze podminować, zobaczył jej zaszklone oczy i usłyszał jej twardy szorstki niczym skała głos:
- więcej już nie zagrasz z kolegami przez sieć w snajpera. - Zbladł niczym konwalia na wiosnę nie mogąc przełknąć śliny:
- przecież wiesz, że Ciebie kocham, jesteś całym moim światem. - Zrobił kocie oczka i mały dziubek:
- jestem całym Twoim światem zaraz po tej durnej grze. - Zagrzmiała i odwróciła głowę w bok wpatrując się w ścianę:
- jutro z samego rana pojedziemy do twojego ulubionego sklepu na zakupy. - Załkał w duchu i żaląc się do wszystkich: za co mnie tak każesz, co ja takiego zrobiłem!
- mój mężu, przecież wiesz, że nigdy bym ci nie zabroniła gry z kolegami. - I tak uśmiechając się od ucha do ucha pozwoliła porwać się tańcu.

Świat wiruje jak oszalały w koło dwojga roztańczonych i zakochanych po uszy osób. On wysoki i przystojny. Ona piękna i wyzywająca. W momencie, kiedy ich twarze się zbliżyły on mimowolnie poruszył ustami:
- wymyłaś naczynia? - Otworzyła szerzej oczy jakby nie dosłyszała.
- myślałam, że Ty pomyłeś. - Złapał ją mocniej w talii i szybkim ruchem pochylił do tyłu przykładając...

Płomień

Czym jest żar pochłaniający mnie od środka czym jest ogień ogarniający mój umysł w obliczu tego co widzę. Czym jestem ja? Czy ta kobieta pewna siebie, jaka by lam jeszcze wczoraj istnieje jeszcze choć w ułamku we mnie? Nigdy nie zdawałam sobie sprawy że tak szybko mogę zapomniec o tym kim jestem. Teraz liczy się to co czuję. A co czuję? Czuję dłoń spoczywającą miekko na moim biodrze. Czuję delikatny ciepły zapach jego oddechu, jego klatkę piersiową do której mnie właśnie przyciągnął. Kim jestem? Myślę ale nie moge znaleźć odpowiedzi na to pytanie, wiem że on jest pragnieniem zakazanym owocem po który sięgam w najmniej odpowiednim momencie, którego nie mogę zaspokoić, pomimo ciągłego nadużywania. Myślę, sumuję, odejmuję a i tak nie potrafię sobie odpowiedzieć, dlaczego z Nim tańczę ten właśnie taniec, na moim weselu w tak onieśmielający sposób.
-I jak się czuje, panna młoda w ten wyjątkowy dzień? – szepcze zbliżając usta do mojego płatka ucha.
Moje ciało odpowiada odruchowo, czuję dreszcze tak gdzie nie powinna ich czuć panna młoda, wobec mężczyzny, który zdecydowanie nie jest jej świeżo poślubionym mężem.
-Jakoś, pewnie dobrze gdyby nie to że tańczę z moją pierwszą miłością z czasów liceum. – Mówię z pewną urazą trochę zbyt głośno jak na rozmowę podczas tańca.
- Słyszę urazę w twoim głosie. – wyraz jego twarzy zmienia się z figlarnego na nieco poważniejszy. Czy on zawcze taki musi być? Taki… taki zachwycający?
- To nie ja zostawiłam swojego faceta, bez jakich kol wiek wyjaśnien i nie wyjechałam do USA bez pożegnania i słowa żalu. – wysyczałam mu prosto w twarz.
Teraz był ewidentnie zaskoczony, i zaczął mnie świdrować swymi szaro stalowymi oczami. Rytm piosenki zmienił się, zmuszając gości do spowolnienia tempa tańca.
- Nie miałem wyboru, miałem tylko jedną szansę. Powiedziano mi się albo zdecyduję się teraz albo więcej szans może się nie pojawić.- powiedział przyciągając mnie do siebie. – Zresztą to nie ja teraz biorę ślub z jednym z najbogatszych mieszkańców Berlina. – szepnął, nieco ciszej.
- teraz już przesadziłeś, wcale nikt nie kazał ci wyjechać! Wiesz jak mogłoby się wszystko ułożyć? Bo ja wiem.
-Wiesz? – zapytał, unosząc nieznacznie lewą brew.
- Wiem.-oznajmiłam odrywając dłonie od jego ciała - Wiem że ten ślub nie byłby mój, lecz nasz. – powiedziałam zamykając oczy i jednocześnie odwracając się plecami, do mojego już byłego partnera tanecznego.
Wziełam oddech, powtarzając sobie, że przecież kocham swojego męża i że to on jest tym jedynym. Mimo to trapiło mnie jedno pytanie: Dlaczego o nim teraz nie chcę myśleć, lecz o mężczyźnie z którym tańczyłam i którego kontaktu pragnę jak powietrza?

Płomień

Czym jest żar pochłaniający mnie od środka czym jest ogień ogarniający mój umysł w obliczu tego co widzę. Czym jestem ja? Czy ta kobieta pewna siebie, jaka by lam jeszcze wczoraj istnieje jeszcze choć w ułamku we mnie? Nigdy nie zdawałam sobie sprawy że tak szybko mogę zapomniec o tym kim jestem. Teraz liczy się to co czuję. A co czuję? Czuję dłoń spoczywającą...

- Żono moja... po raz pierwszy mogę Ciebie tak nazwać..
- Długo czekaliśmy na ten dzień, mój mężu...
- Tylko twój na wieki...
- Spójrz w moje oczy i zapamiętaj sobie: od dzisiaj szlaban na piwo z kolegami.
- Ale jak to?! Przecież zawsze mogłem bez problemu wychodzić.
- Teraz jesteś już tylko mój! Sam tak powiedziałeś!
- Nie no, Kasia, bez przesady. Samą miłością nie da się oddychać, potrzebujemy przestrzeni, powietrza..
- Nie szarp tak mną! Ludzie patrzą!
- Ale jak to? Bez piwka ze Stachem i Krzychem? Ja nie chcę takiego związku!
- Już za późno, wpadłeś w moje sidła. Nawet jeśli się ze mną rozwiedziesz, to i tak ze swojej naiwnej miłości przepisałeś mi połowę majątku!
- Kasia! Ty jesteś potworem!
- To również za późno odkryłeś... Ludzie patrzą, uśmiechaj się.

- Żono moja... po raz pierwszy mogę Ciebie tak nazwać..
- Długo czekaliśmy na ten dzień, mój mężu...
- Tylko twój na wieki...
- Spójrz w moje oczy i zapamiętaj sobie: od dzisiaj szlaban na piwo z kolegami.
- Ale jak to?! Przecież zawsze mogłem bez problemu wychodzić.
- Teraz jesteś już tylko mój! Sam tak powiedziałeś!
- Nie no, Kasia, bez przesady. Samą miłością nie da się...

-Wybacz nie usłyszałem ,przez tą głośną muzykę , powtórzysz?
-To nie dumaj tyle ,skoncentruj się .
-Ciężko gdyż wyglądasz dziś tak zjawiskowo.
-Zostaw sobie te tanie komplementy dla przypadkowych panienek.
-Jesteś dziś taka spięta.
-Bądź ze mną szczery .
-Starałem się , będziesz tęsknić ?
-Dlaczego to robisz?
-To proste , ta miłość jest nam pisana.
-Może jestem naiwna ,ale nie głupia,nie uwierzę w słowa oszusta.
-Skarbie nie zadawaj pytań to nie usłyszysz kłamstw.
-Tańczysz tak, jakbyś chciał zagłuszyć kłamstwa zżerające cie od środka.
-One czasem czynią mnie atrakcyjnym w oczach Pań. Nie rozczulajmy się teraz nad takimi sprawami. Chciałabyś pójść ze mną dziś na kolację ?
Zamilkła .

-Chciałabym słyszeć znów te twoje słowa,które topiły lód drążący mą duszę..
-Eee...Ślicznotko....
-Chciałabym by twoje słowa nie były jedynie echem myśli ,podpitego twórcy Sci-Fi ,chciałabym poczucia bezpieczeństwa i stabilizacji , miłości.Gdybyś zmienił zdanie , w pewnym momencie, tak o po prostu , nie wytrzymałabym tego żalu i goryczy gnieżdżących się w żołądku .
-Posłuchaj mnie...
-Czy jesteś w stanie dać mi to czego chce....
-Ja..... nie wiem .

Kobieta przymyka oczy by wepchnąć z powrotem łzy, rozwiera lekko usta . Ostatnie nuty rozbrzmiewały echem odbijając się od ścian. Po chwili , zdającej się być wiecznością , Max postanowił przerwać męczącą ciszę .
-Mecha , wszystko w porządku ? Co się dziś z Tobą dzieje?
-Och ,ja....ja....zamyśliłam się wybacz.
-Zadałem Ci pytanie...
-Powtórzysz?
-Chciałabyś pójść ze mną dziś na kolację ?
-Chciałabym.

-Wybacz nie usłyszałem ,przez tą głośną muzykę , powtórzysz?
-To nie dumaj tyle ,skoncentruj się .
-Ciężko gdyż wyglądasz dziś tak zjawiskowo.
-Zostaw sobie te tanie komplementy dla przypadkowych panienek.
-Jesteś dziś taka spięta.
-Bądź ze mną szczery .
-Starałem się , będziesz tęsknić ?
-Dlaczego to robisz?
-To proste , ta miłość jest nam pisana.
-Może jestem naiwna ,ale...

Jeff siedział przy barze. Nie miał pieniędzy, sławy ani od dłuższego czasu panienki - co podejrzewam, że skłoniło go do tego, że zgodził się poprowadzić trzecie ujęcie kamery w filmie klasy "C", o którym to było wiadomo już tydzień temu (co za tym idzie - tydzień przed premierą), że najprawdopodobniej zakończy się finansowym fiaskiem i przyniesie wytwórni jakieś dwadzieścia procent strat oraz przyjść na tej pożal-się-boże bankiet. Nadmienię jeszcze, że zrobił to za jakąś śmieszną sumę pieniędzy i ciągle jeszcze wierzył, że będąc starzejącym się operatorem dalej ma szanse wybić się w tej branży.
Chcąc przynajmniej mieć coś z życia wbił wzrok w kotłujące się na parkiecie kociaki i popijając Martini na koszt swojego pracodawcy pozwolił sobie czuć się niemal jak Jeames. Jeames Bond. Wkrótce również znalazł JE. Najdłuższe nogi świata. Kołyszące się leniwie z jednym z aktorów najseksowniejsze nogi jakie widział (przynajmniej w ciągu tego miesiąca...) Efektownie opięte czarnymi kabaretkami, wsadzone w wysokie, stylowe szpilki i wyzywająco kończące się pod wyjątkowo krótką małą czarną. "Dziwka" - przebiegło mu przez myśl, szybciej niż nad tym zapanował - "na pewno dziwka". Szerokie biodra, maleńki biust, proste do ramion włosy filuternie opadające na dekolt. Wbił w zachłanne spojżenie i czuł jak od samego patrzenia mu staje. "Dziwka".
Zerknęła na niego raz, drugi. Na początku myślał, że mu się przywidziało. Zerknęła i trzeci. Najwidoczniej nie widząc w nim żadnej zapowiedzi ruchu, wolnym krokiem przez parkiet ruszyła w jego stronę.
- Zatańczysz? - nie dał jej dojść do słowa, od razu zaatakował. Na początek kokieteryjnie zamrugała rzęsami w stylu zupełnie amerykańskim, podparła dłoń na biodrze i wbiła w niego trochę zażenowane spojrzenie sarnich, niebieskich oczu. Dopiero potem uważnie zlustowała wzrokiem jego sylwetkę - jak sam się w tym uwierdził "żeby ocenić jego stan majątkowy", "na pewno dziwka".
Wyciągnął ją kawałek dalej w stronę wolnej przestrzeni i jako, że dobrym tancerzem zupełnie nie był trochę dał się poprowadzić, zdecydowanie nadrabiając mocnym uściskiem w jej talii.
To ona odezwała się pierwsza w trakcie tańca.
- Fajne trampki - on usłyszał w tym drwinę, ale prawdopodobnie był po prostu przewrażliwiony. On i jego niska samoocena byli. Nie był na sali jedynym szmaciarzem, znalazło by się kilku większych ekscentryków. Jak to w branży filmowej zwykle bywa.
- Zabytek, mają prawie trzydzieści lat - odmruknął trochę przez grzeczność, nie bardzo mając ochotę wdawać się w konwersacje.
- Pewnie musiały kosztować fortunę... - tak, w tym zdaniu Jeff również usłyszał jawny zamach na jego portfel. Ten sam portfel, w którym znajdowały się ostatnie grosze na taksówkę. "Dziwka, dziwka, dziwka".
Postanowił postawić sprawę jasno, nie dać jej więcej dość do słowa. Nie dać się tak zwodzić.
- Jak masz na imię? - zapytał.
- Jude... – I co tu począć, że jego mózg niemal automatycznie zawył mu w głowie „Heeeey Juude, don't make it baaaad”, ale podstępu nie wyczuł…
- Serio? - dopytał, lecz szybko ugryzł się w język. Kobieta się tylko uśmiechnęła. - Słuchaj Jude, na prawdę śliczna z ciebie cizia, ale ja nie mam pieniędzy.
Muzyka dalej grała, lecz dziewczyna nie zważając na to natychmiast od niego odskoczyła.
- Kurwa, ale ja chciałem tylko komplementować twoje buty! – Ale zaraz, zaraz… chciałem?
Podniósł głowę i niemal zderzył się spojrzeniem ze stojącą w typowy, męski sposób sylwetką, która teraz celowała do niego środkowym palcem. Że… proszę?
Kurwa.
Momentalnie poczuł, że wzwód go opuścił.

Jeff siedział przy barze. Nie miał pieniędzy, sławy ani od dłuższego czasu panienki - co podejrzewam, że skłoniło go do tego, że zgodził się poprowadzić trzecie ujęcie kamery w filmie klasy "C", o którym to było wiadomo już tydzień temu (co za tym idzie - tydzień przed premierą), że najprawdopodobniej zakończy się finansowym fiaskiem i przyniesie wytwórni jakieś dwadzieścia...

Zapraszam parę młodą do pierwszego tańca.
-Kocham Cię.
-Najbardziej.
-Dziś jest nasz dzień.
-Wszystko wyszło idealnie. Zobacz jacy wszyscy są uśmiechnięci.
-Tak, masz rację. I ta nasza ulubiona piosenka, do której nawet Ty, który nie lubisz tańczyć, radzisz sobie znakomicie.
-Pewnie dlatego, że ta piosenka kojarzy mi się z Tobą.
-Coś w tym jest. Ta piosenka jest tak samo piękna jak nasza miłość i wspólne wspomnienia.
-I dlatego tak dobrze się do Niej tańczy.
-W Twoich ramionach czuję się taka bezpieczna.
-Tak już zostanie, kochanie.

Zapraszam parę młodą do pierwszego tańca.
-Kocham Cię.
-Najbardziej.
-Dziś jest nasz dzień.
-Wszystko wyszło idealnie. Zobacz jacy wszyscy są uśmiechnięci.
-Tak, masz rację. I ta nasza ulubiona piosenka, do której nawet Ty, który nie lubisz tańczyć, radzisz sobie znakomicie.
-Pewnie dlatego, że ta piosenka kojarzy mi się z Tobą.
-Coś w tym jest. Ta piosenka jest tak samo...

…
-Dlaczego się do mnie nie odzywasz?
-… (milczenie)
- Jesteś zła na mnie za to że poprosiłem Cię do tańca?
- ………tak.
- Jeśli nie chciałaś to dlaczego się zgodziłaś?
- Bo nie wypada odmawiać mężczyźnie kiedy prosi do tańca a, że jestem prawdziwą damą to nikomu nie odmawiam. Teraz kiedy już to wiesz możesz mnie puścić i zatańczyć z kimś innym.
-(uśmiech na jego twarzy) Ja myślę, że jest inny powód, dlatego będę Cię trzymał jeszcze mocniej.
- Tak?.... Jaki?
- Myślę że kochasz mnie tak samo jak ja Ciebie tylko nie chcesz się do tego przyznać.
- Nie bądź śmieszny! Jak ja taka bogata, piękna i inteligentna kobieta mogłabym pokochać kogoś takiego jak Ty??? Mogłabym mieć każdego mężczyznę na kiwnięcie palca.
- A jednak. Widzę to co do mnie czujesz w Twoich oczach. Pożądasz mnie, pragniesz i rozpływasz się w moim dotyku…. Czuje jak delikatnie drżysz kiedy Cię dotykam. Tego nie ukryjesz.
-…
-Mnie nie oszukasz i będę z Tobą tańczył tak długo aż się do tego przyznasz. To dla Ciebie nauczyłem się tańczyć to cholerne tango, bo wiem jak je uwielbiasz i z żadna inną kobietą go nie zatańczę. ….

Delikatnie przymknęła powieki i poczuła się tak jak nigdy dotąd: kochana, szanowana i szczęśliwa. Jednak jej mina została niewzruszona i nadal udawała oschłą i niedostępną. Chociaż kto wie co było dalej….

…
-Dlaczego się do mnie nie odzywasz?
-… (milczenie)
- Jesteś zła na mnie za to że poprosiłem Cię do tańca?
- ………tak.
- Jeśli nie chciałaś to dlaczego się zgodziłaś?
- Bo nie wypada odmawiać mężczyźnie kiedy prosi do tańca a, że jestem prawdziwą damą to nikomu nie odmawiam. Teraz kiedy już to wiesz możesz mnie puścić i zatańczyć z kimś innym.
-(uśmiech na jego twarzy) Ja...

- Uważaj, nadepnąłeś mi na stopę!
- Przepraszam, zagapiłem się.
… nie jest już taki zwinny jak kiedyś. Nigdy nie lubiłam tańczyć, myślałam, że nie umiem. Dopóki nie pojawił się on. Chciałam nawet odmówić, gdy poprosił. Boże, jak on prowadził. Byliśmy jednym ciałem, jedną istotą. Mogłabym z nim tak tańczyć i tańczyć bez końca.
… mam nadzieję, że nie zauważyła. Niedługo trzeba się będzie przeprosić z laską. Pomyśleć, ja z laską! Kiedyś biłem rekordy jako sprinter. Marzyłem o olimpiadzie. Marzyłem o niej. Piękniejsze z tych dwóch marzeń się spełniło.
- Posłuchaj, grają Cohena. Jesteś zmęczony?
- Skąd! Przecież mnie znasz. Zawsze schodzę z parkietu ostatni.
… widzę, że jest zmęczony, ale przecież się nie przyzna. Woli grać chojraka i udawać, że wciąż jest tym sportowcem sprzed lat. Martwię się o niego, ale gram w jego grę. Byłby zdruzgotany, gdyby zrozumiał, że ja wiem…
… jest taka piękna. Kiedyś myślałem, że to po prostu ładna dziewczyna, dzisiaj wiem, że Bóg obdarzył mnie najwspanialszym ze swoich stworzeń. Kiedy zaczęła siwieć, powiedziała, że nigdy nie zafarbuje włosów. I miała rację, są jak migotliwe srebro. Chciałbym umrzeć, wtulając twarz w te włosy.
- Zaraz pewnie będą podawać tort, już prawie północ. Wanda mówiła, że tort będzie o północy.
- Wanda wygląda uroczo, prawda? Mam nadzieję, że ten człowiek będzie dla niej dobry.
- Jest szczęśliwa. Oboje są. Spójrz, jak tańczą razem. Wyglądają jak jedno ciało.
- Tak, tak, ale przecież nie będą tańczyć całe życie. On musi się nią zaopiekować.
… a przecież my właśnie tańczyliśmy całe życie. W jednym rytmie. Ramię przy ramieniu. W złych i w dobrych chwilach. Prowadził mnie bezbłędnie, jak wtedy na parkiecie. Oby Wanda była szczęśliwa tak, jak ja jestem.
… ma rację, Wanda promienieje. Jej mąż (mąż!) też. Chciałbym udzielić im cząstki naszego szczęścia, żeby im błogosławiło na nowej drodze. Jeszcze nie wiedzą, jak może być trudno. I jak może być pięknie. Czy ona była szczęśliwa? Czy była szczęśliwa ze mną, jak ja jestem z nią?

- Uważaj, nadepnąłeś mi na stopę!
- Przepraszam, zagapiłem się.
… nie jest już taki zwinny jak kiedyś. Nigdy nie lubiłam tańczyć, myślałam, że nie umiem. Dopóki nie pojawił się on. Chciałam nawet odmówić, gdy poprosił. Boże, jak on prowadził. Byliśmy jednym ciałem, jedną istotą. Mogłabym z nim tak tańczyć i tańczyć bez końca.
… mam nadzieję, że nie zauważyła. Niedługo...