Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Tina
Nygusia28
LenkaMaj
pati914
Audrey

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

Tina
Nygusia28
LenkaMaj
pati914
Audrey

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Wychowałam się w rodzinie, w której uznawało się zasady savoir-vivre'u. Mieszkaliśmy z dziadkami uznającymi prawdziwą przedwojenną kulturę. Nigdy nie było żadnych przekleństw ani epitetów, nawet w trakcie kłótni i międzypokoleniowych waśni.

Jeśli jakieś brzydkie słowa wpadły mi kiedyś do uszu, to tylko wyłącznie poza domem. Jako dziecko nie miałam z nimi bezpośredniej styczności, bo mama nie miała przeklinających znajomych. Bynajmniej z pewnością gdzieś coś zakodowało się w dziecięcej główce.

Pewnego razu, będąc w kwiecie wieku lat trzech ćwiczyłam wymowę, ponieważ miałam problem z "r". Siedziałam w pokoju i powtarzałam w kółko "lowel, lowel, lowel". W pewnej chwili miałam już chyba tego serdecznie dość, bo westchnęłam i wyrzuciłam z siebie: "cholela jasna, nie dam lady!"

Cała rodzina oczywiście popłakała się ze śmiechu :)

Wychowałam się w rodzinie, w której uznawało się zasady savoir-vivre'u. Mieszkaliśmy z dziadkami uznającymi prawdziwą przedwojenną kulturę. Nigdy nie było żadnych przekleństw ani epitetów, nawet w trakcie kłótni i międzypokoleniowych waśni.

Jeśli jakieś brzydkie słowa wpadły mi kiedyś do uszu, to tylko wyłącznie poza domem. Jako dziecko nie miałam z nimi bezpośredniej...

Właściwie to jest to bardzo aktualny temat dla mnie. Mam 20 lat i nigdy w życiu nie przeklinałam. Tak, do czasu... Do momentu kiedy wyjechałam do Niemczech do pracy na zbiorach, gdzie w ogóle nie było kolorowo. W skrócie: z moich ust zaczęły wydobywać się coraz mocniejsze słówka. Więc gdy wróciłam i po otwarciu walizki okazało się, że szampon wylał mi się na wszystkie ubrania, nie byłam w stanie się powstrzymać i całkiem zapomniałam o stojącej obok mamie. Ona gdy to usłyszała, po prostu na mnie spojrzała, więc ja na nią również. Stoimy tak patrząc na siebie. Nastąpiła chwila ciszy, po czym odrzekła: "Dziecko, nie poznaję cię..." i obie wybuchnęłyśmy śmiechem. Dziwne jest to jak potrafi wpłynąć na człowieka tak niedługi czas. Śmiech, śmiechem i to, że mam 20 lat, ale mama kazała mi się tego znów oduczyć, co sama również postanowiłam i idę chyba w dobrym kierunku.

Właściwie to jest to bardzo aktualny temat dla mnie. Mam 20 lat i nigdy w życiu nie przeklinałam. Tak, do czasu... Do momentu kiedy wyjechałam do Niemczech do pracy na zbiorach, gdzie w ogóle nie było kolorowo. W skrócie: z moich ust zaczęły wydobywać się coraz mocniejsze słówka. Więc gdy wróciłam i po otwarciu walizki okazało się, że szampon wylał mi się na wszystkie...

Moja mama nigdy nie klnie, nawet jak cytuje słowa kogoś, kto przeklina, to próbuje użyć jakiegoś innego, podobnego ale cenzuralnego słowa albo pierwszej litery wulgaryzmu, a że nasze otoczenie w słowach nie przebiera, to tym samym mamy od lat rodzinne rebusy do odgadnięcia, kiedy mama coś opowiada. No chyba, że ktoś klnie jak szewc, to wtedy po prostu mówi w skórcie, że "sypały się kachy", czyli brzydkie słowa na "K" i "(C)H", oczywiście w towarzystwie gigantycznego rumieńca spowijającego jej lico, bo moja matula zawsze się przy tym strasznie peszy. Mało brakuje, żeby zaczęła się jąkać, dusić albo nerwowo chichotać, serio, nie wiem skąd u niej takie lęki przed przeklinaniem. Mnie i braciom też oczywiście nie wolno przy niej solidnie ani nawet odrobinkę przekląć, dlatego nie zapomnę, kiedy w podstawówce zdarzyło mi się w domu powiedzieć, że zabawa była "zaje&*%$a" (tak, to słowo też u nas traktowało się jako paskudny wulgaryzm), a moi bracia to podsłyszeli i szantażowali mnie potem kilka dni, że poskarżą mamie, jak to pięknie się wyrażam. Nie byliśmy z tych dzieci, które stoją za sobą murem, wręcz przeciwnie - i tak na mnie zakapowali, a ja musiałam wysłuchać kazania jak to dziewczynce nie przystoi używać tak plugawych słów ;)

Moja mama nigdy nie klnie, nawet jak cytuje słowa kogoś, kto przeklina, to próbuje użyć jakiegoś innego, podobnego ale cenzuralnego słowa albo pierwszej litery wulgaryzmu, a że nasze otoczenie w słowach nie przebiera, to tym samym mamy od lat rodzinne rebusy do odgadnięcia, kiedy mama coś opowiada. No chyba, że ktoś klnie jak szewc, to wtedy po prostu mówi w skórcie, że...

Zanim zdarzyło mi się przekląć przy rodzicach to pierwszy raz przyłapałam tatę na przekleństwie, mając sześć lat. Pamietam, jakby to było dzisiaj - inny kierowca wyjechał niespodziewanie z naprzeciwka i zajechał mu drogę. Tata nie wytrzymał i z jego ust padło najbardziej popularne przekleństwo na literę "k"! Mama od razu powiedziała mi, że to brzydkie słowo i nie należy się tak wyrażać. Podłapałam to i cały czas mówiłam tacie, że "nie może się tak źle wyrażać!". Jemu było wstyd i na pewno miał też dość mojego biadolenia! Do dziś wspominam tą historię z uśmiechem.

Zanim zdarzyło mi się przekląć przy rodzicach to pierwszy raz przyłapałam tatę na przekleństwie, mając sześć lat. Pamietam, jakby to było dzisiaj - inny kierowca wyjechał niespodziewanie z naprzeciwka i zajechał mu drogę. Tata nie wytrzymał i z jego ust padło najbardziej popularne przekleństwo na literę "k"! Mama od razu powiedziała mi, że to brzydkie słowo i nie należy się...

Moja mama odkąd pamiętam była przeciwniczką przekleństw, wulgaryzmów. Nigdy nie słyszałam, żeby używała tego typu słów. Zawsze powtarzała, że jak słyszy takie coś to aż jej uszy więdną. Pewnego czasu miała problemy zdrowotne. Poszła z tym do lekarza rodzinnego. Mnóstwo badań, lekarzy specjalistów. I nic. „Jest pani w 100% zdrowa” powtarzał każdy lekarz, od którego wychodziła. Wróciła w końcu do rodzinnego z wynikami wszystkich badań. Mama już nie miała kompletnie sił, bo skoro coś jest nie tak, to dlaczego niby wszystko jest dobrze, ale nasz doktor już znał przyczynę, nerwobóle. Jaka na to recepta? Uspokoić się. Ale jak? Zacytuję: „Jak się pani zdenerwuje, proszę policzyć do 10, a jak to nie pomoże to jakieś siarczyste słówko nie zaszkodzi, wręcz wskazane”. Po powrocie mamy od lekarza usłyszałam pierwszy raz w życiu z jej ust takie „siarczyste słówko”, byłam przerażona (mimo że byłam już nastolatką). Skoro lekarz zalecił, to jak go nie słuchać. Na koniec powiem, że pomogło i teraz zawsze wiem, kiedy mama jest mocno zdenerwowana czy zestresowana.

Moja mama odkąd pamiętam była przeciwniczką przekleństw, wulgaryzmów. Nigdy nie słyszałam, żeby używała tego typu słów. Zawsze powtarzała, że jak słyszy takie coś to aż jej uszy więdną. Pewnego czasu miała problemy zdrowotne. Poszła z tym do lekarza rodzinnego. Mnóstwo badań, lekarzy specjalistów. I nic. „Jest pani w 100% zdrowa” powtarzał każdy lekarz, od którego...

Póki co udało mi się nie przekląć przy rodzicach. Jednakże nazwa choroby na "ch" sprawia, że oczy mojej młodszej siostry świecą się i słyszę "powiem to maamie!".
Wtedy zostaje kwestia jak tu ją udobruchać. Na szczęście ostatnio się dowiedziałam, ze siostrzyczka nie wprowadza słów w czyny i jeszcze żyję.
Ostatnio znalazłam zdjęcie, na którym mama pokazuje środkowy palec. Jej mina gdy tłumaczyła się z tego dzieciom była bezcenna.

Póki co udało mi się nie przekląć przy rodzicach. Jednakże nazwa choroby na "ch" sprawia, że oczy mojej młodszej siostry świecą się i słyszę "powiem to maamie!".
Wtedy zostaje kwestia jak tu ją udobruchać. Na szczęście ostatnio się dowiedziałam, ze siostrzyczka nie wprowadza słów w czyny i jeszcze żyję.
Ostatnio znalazłam zdjęcie, na którym mama pokazuje środkowy palec....

Moim pierwszym przekleństwem było słowo "skubany" oraz słowo " niech to szlak" :D Powiedziałam to jako małe dziecko, w niedziele wieczorem podczas oglądania telewizji. Pamiętam jakby to było wczoraj :D W pokoju była młodsza siostra, tata i mama. Dostałam niezłą burę za to!

Moim pierwszym przekleństwem było słowo "skubany" oraz słowo " niech to szlak" :D Powiedziałam to jako małe dziecko, w niedziele wieczorem podczas oglądania telewizji. Pamiętam jakby to było wczoraj :D W pokoju była młodsza siostra, tata i mama. Dostałam niezłą burę za to!

Nie pamiętam. W sumie tyle to było lat temu... ;) ale zapewne wymsknęło się wcześnie, ok 5 lat...? ;)
Jaka mogła być reakcja mogę się jedynie domyślać patrząc na nasze i rodziców-dziadków reagowanie na pierwsze, w sumie raczej bezwiednie rzucane przez maluchy - dzieci, wnuki brzydkie słówka teraz. Wątpię że rozumieją ich sens, raczej zasłyszane i z szerokie uśmiechem na ustach papugowane.
A my i dziadowie co?
Spojrzenia po sobie, wielkie oczy i "jak tu się nie roześmiać...", bo naprawdę przy piskliwym głosie dzieci brzmią przezabawnie! Jednak gdybyśmy się roześmiali, powtarzałyby brzydkie słowa w kółko - coś zabawnego. A tak dorośli nie zareagowali, rozmawiają o czymś innym, może to jednak nie takie fajne...?
A gdybyśmy zaczęli karcić, powtarzać że nie wolno, nie ładnie - wiadomo jak działają zakazane owoce ;)
Z kolei jak już rozmawiamy poza dziećmi to śmiech i analiza - od kogo usłyszało, po kim powtórzyło? Musimy się bardziej pilnować ;)

Nie pamiętam. W sumie tyle to było lat temu... ;) ale zapewne wymsknęło się wcześnie, ok 5 lat...? ;)
Jaka mogła być reakcja mogę się jedynie domyślać patrząc na nasze i rodziców-dziadków reagowanie na pierwsze, w sumie raczej bezwiednie rzucane przez maluchy - dzieci, wnuki brzydkie słówka teraz. Wątpię że rozumieją ich sens, raczej zasłyszane i z szerokie uśmiechem na...