Gdybym miała uciekać przed zagrożeniem z przeszłości, to na pewno wybrałabym miejsce w ciepłym kraju z daleka od ludzi. Być może byłaby to wyspa z wodospadem i jaskinią, tak abym mogła obserwować co się dzieje wokół bez wychodzenia z kryjówki. Chciałabym żyć na łonie natury i w takim miejscu, gdzie przez cały rok jest ciepło, ale żebym miała też stały dostęp do słodkiej wody. Dzika, bezludna wyspa byłaby idealna.

Gdybym miała uciekać przed zagrożeniem z przeszłości, to na pewno wybrałabym miejsce w ciepłym kraju z daleka od ludzi. Być może byłaby to wyspa z wodospadem i jaskinią, tak abym mogła obserwować co się dzieje wokół bez wychodzenia z kryjówki. Chciałabym żyć na łonie natury i w takim miejscu, gdzie przez cały rok jest ciepło, ale żebym miała też stały dostęp do słodkiej...

Najpewniej uciekałabym w miejsce gdzie byłabym nieosiągalna. Jednym z takich miejsc są góry. Towarzysze moich częstych wypraw, potrafią otulić w swe ramiona. Ukryć przed światem. Nigdy nie potrafię nadziwić się ich pięknu. Rozległe wierzchołki, doliny, jaskinie - wspaniałe miejsca żeby się gdzieś zatracić i zniknąć.
Kolejnym miejscem jest las. Mroczna, ciemna kraina, królestwo zwierząt i roślin. Wspaniałe miejsce do ukrycia się w gąszczu natury.

Najpewniej uciekałabym w miejsce gdzie byłabym nieosiągalna. Jednym z takich miejsc są góry. Towarzysze moich częstych wypraw, potrafią otulić w swe ramiona. Ukryć przed światem. Nigdy nie potrafię nadziwić się ich pięknu. Rozległe wierzchołki, doliny, jaskinie - wspaniałe miejsca żeby się gdzieś zatracić i zniknąć.
Kolejnym miejscem jest las. Mroczna, ciemna kraina,...

Uciekać od przeszłości i zagrożeń oznacza rezygnację z siebie, z tego kim się jest, czego się pragnie i co się kocha. Samo stwierdzenie "ucieczki" oznacza rezygnację z dotychczasowych dóbr. Skuteczne będzie więc tylko to, czego nikt się nie spodziewa, gdzie nikt by nawet nie próbował szukać.
- W jakim środowisku musiałabym być kimś innym ?
- Robić coś innego?
- Być przeciwieństwem siebie?
- Gdzie nie wyobrażam sobie swojego życia dziś ?

Tak. Zdecydowanie. Piasek. Słońce. Brak bieżącej wody. Prowizoryczne domki. Bieda. Brak cywilizacji. Nic tak nie zmieni mojej rzeczywistości jak beduińska wioska na pustyni Afryki.

Obym nigdy nie była zmuszona do ucieczki.

Uciekać od przeszłości i zagrożeń oznacza rezygnację z siebie, z tego kim się jest, czego się pragnie i co się kocha. Samo stwierdzenie "ucieczki" oznacza rezygnację z dotychczasowych dóbr. Skuteczne będzie więc tylko to, czego nikt się nie spodziewa, gdzie nikt by nawet nie próbował szukać.
- W jakim środowisku musiałabym być kimś innym ?
- Robić coś innego?
- Być...

Daniel 28 lat. Moim azylem bezpiecznym miejscem w sytuacji zagrożenia staje się mój umysl... Wewnętrzna siła spokoju i opanowanie. Gotowość do rezygnacji ze wszystkiego do czego jesteśmy we współczesnym świecie przyzwyczajeni. Social media karty kredytowe telefon komórkowy... To nic w porównaniu z tym że musiałbym zrezygnować też że wszystkich moich najbliższych by chronić siebie w sytuacji zagrożenia. Pozbywajac się wszelkich wygód nowoczesnego świata i kontaktu z najbliższymi stajemy się niewidoczni. Więc jako osoba nieistniejaca w życiu nie pozostawiajaca cyfrosladow mógłbym spokojnie zaszyc się na ziemi dziewiczej i żyć w zgodzie z naturą. Kto wie czy nie spotka Nas taki los patrząc dokąd zmierza świat

Daniel 28 lat. Moim azylem bezpiecznym miejscem w sytuacji zagrożenia staje się mój umysl... Wewnętrzna siła spokoju i opanowanie. Gotowość do rezygnacji ze wszystkiego do czego jesteśmy we współczesnym świecie przyzwyczajeni. Social media karty kredytowe telefon komórkowy... To nic w porównaniu z tym że musiałbym zrezygnować też że wszystkich moich najbliższych by chronić...

Leśny, piaszczysty dukt ciągnie się już kilkanaście kilometrów i z każdym kolejnym staje się coraz węższy. Drzewa wokół gęstnieją, a panująca tu niewyobrażalna cisza przerywana jest od czasu do czasu odgłosami żyjącego lasu. Powietrze jest zbyt świeże. W końcu ścieżka urywa się tak nagle jak się zaczęła, a przed oczami wyrasta osada kilku zabudowań, na pierwszy rzut oka opuszczonych. Jeśli jednak przyjrzeć się bliżej, istnieje tutaj życie, które toczy się w innym niż normalnie tempie. Świat tutaj ma inny wymiar i swój własny leniwy zegar. Osada jest z każdej strony otoczona przyrodą wdzierającą się bez pytania o zgodę. Bez żadnej prowadzącej do niej asfaltowej czy choćby brukowanej jezdni. Bez nazwy i kodu pocztowego. Zapomniana i pozostawiona na łaskę losu. Z dala od cywilizacji. Kilkadziesiąt kilometrów od najbliższej miejscowości. Osada identyfikowana wyłącznie po współrzędnych geograficznych wśród morza drzew i bezkresnej ciszy…. pośrodku niczego.
Kilka domów i garstka ludzi nieskażona nowoczesnością, pogonią, cywilizacją. Hermetyczne grono ze swoimi tajemnicami, spoglądające na obcych z nieufnością ale i ciekawością. Wśród tych kilku domów jest jeden opuszczony. Mały, drewniany, z zielonymi okiennicami i odrapaną z farby fasadą wyraźnie nadgryziony zębem czasu. Jego zapach przypomina mieszankę wilgotnej kory, żywicy i spalonego drewna. Czuć w nim historię i magię. To miejsce jest z pewnością dalej niż koniec świata...

Leśny, piaszczysty dukt ciągnie się już kilkanaście kilometrów i z każdym kolejnym staje się coraz węższy. Drzewa wokół gęstnieją, a panująca tu niewyobrażalna cisza przerywana jest od czasu do czasu odgłosami żyjącego lasu. Powietrze jest zbyt świeże. W końcu ścieżka urywa się tak nagle jak się zaczęła, a przed oczami wyrasta osada kilku zabudowań, na pierwszy rzut oka...

Moja kryjówka wyglądałaby podobnie jak Leny, tylko zamiast willi byłby to drewniany, niewielki dom. Żadnych sąsiadów w pobliżu, po zakupy jeździłabym na rowerze. Odcięłabym się tam od świata, spędzając czas na czytaniu, pracy w ogródku i chodzeniu po lesie, a jedynym problemem byłoby zmaganie się z plagą komarów.

Moja kryjówka wyglądałaby podobnie jak Leny, tylko zamiast willi byłby to drewniany, niewielki dom. Żadnych sąsiadów w pobliżu, po zakupy jeździłabym na rowerze. Odcięłabym się tam od świata, spędzając czas na czytaniu, pracy w ogródku i chodzeniu po lesie, a jedynym problemem byłoby zmaganie się z plagą komarów.

Za domem mojej babci rozciągają się bagna – nie są to prawdziwe bagniska, które wciągną cię, gdy tylko nieopacznie postawisz gdzieś stopę. Raczej nieduże, mętne jeziora otoczone przez wierzby, starannie ukryte w cieniu. Nocą i wieczorami słychać żaby nawołujące siebie nawzajem, ale poza tym panuje tam całkowita cisza – powietrze ma dziwnie zielonkawy odcień i przesiąknięte jest zapachem mokrej ziemi. Będąc dzieckiem często chodziłam tam na spacery, a bernardyn należący do dziadków zanurzał się w wodzie, aby choć trochę się schłodzić.

Gdybym miała się gdzieś skryć, to właśnie tam. W samym środku lasu, między jednym bajorem a drugim. Miałabym pewność, że nie zostanę tam znaleziona, bo absolutnie nikt tam nie chodzi i mogłabym być sama tak długo, jak tylko zechcę. W dodatku na bagnach panuje taki spokój, że aż udziela się tym, kto w nie wkracza.

Za domem mojej babci rozciągają się bagna – nie są to prawdziwe bagniska, które wciągną cię, gdy tylko nieopacznie postawisz gdzieś stopę. Raczej nieduże, mętne jeziora otoczone przez wierzby, starannie ukryte w cieniu. Nocą i wieczorami słychać żaby nawołujące siebie nawzajem, ale poza tym panuje tam całkowita cisza – powietrze ma dziwnie zielonkawy odcień i przesiąknięte...

Wyjechałabym za granicę. Najchętniej do Hiszpanii. Według mnie najlepszym pomysłem byłaby ucieczka w strony zupełnie odmienne od moich rodzinnych. Starałabym się odciąć od przeszłości i rozpocząć zupełnie nowe życie. Zmieniłabym w nim wszystko - kulturę, otoczenie, styl życia. Przebywanie z dala od rodzinnych stron wśród społeczności, która mnie nie zna i jest kompletnie inna niż moje dotychczasowe życie motywowałoby mnie do owych zmian. Być może czułabym się nieco zagubiona, ale na pewno odcięłabym się od problemów i przeszłości. Starałabym się zacząć od nowa moje nowe, lepsze życie. Nie brakło by w nim miejsca na otwartych, spontanicznych i pomocnych ludzi, którzy wnieśliby w moje życie dużo uśmiechu i pozytywnej energii. Krótko podsumowując - uciekłabym za granicę w gorące klimaty Hiszpanii, by móc odkrywać i poznawać siebie oraz świat na nowo.

Wyjechałabym za granicę. Najchętniej do Hiszpanii. Według mnie najlepszym pomysłem byłaby ucieczka w strony zupełnie odmienne od moich rodzinnych. Starałabym się odciąć od przeszłości i rozpocząć zupełnie nowe życie. Zmieniłabym w nim wszystko - kulturę, otoczenie, styl życia. Przebywanie z dala od rodzinnych stron wśród społeczności, która mnie nie zna i jest kompletnie...

A ja niczym książkowy Tatuś Muminka popłynęłabym na opustoszałą wyspę na środku morza i zaanektowała opuszczoną latarnię morską. Okopałabym się na stanowisku wcześniej przekonawszy bandę Hatifnatów, aby częstowali prądem potencjalnego wroga. Wyspa byłaby klimatycznie oskubana przez wiejące wiatry i bijące fale. Nieco ascetyczna, trochę zielona i tropikalna, ale też piaszczysta i momentami straszliwa. Z powyrzucanymi na piach wymoczonymi pniami drzew, które się przywlekły na falach gdzieś z lądu. Siedziałabym w latarni i dybała z góry na nieprzyjaciela, który nie miałby szans mnie tam dopaść. No, bo niby jak skoro byłby z góry widoczny jak na dłoni. No i może w końcu znalazłoby się trochę czasu na jakieś zmyślne hobby np. wydłubywanie z plaży szkła z przepalonego burzowymi błyskawicami piasku czy coś równie egzotycznego. Chociaż robienie szalików jedynie przy pomocy prawych oczek, (bo tylko takie przyswoiłam) też mogłoby mieć moc relaksacyjną. Nocami człowiek czytałby upiorne historie z duchami żeby dodać jeszcze większego klimatu. A czemu tak? Bo czemu nie…

A ja niczym książkowy Tatuś Muminka popłynęłabym na opustoszałą wyspę na środku morza i zaanektowała opuszczoną latarnię morską. Okopałabym się na stanowisku wcześniej przekonawszy bandę Hatifnatów, aby częstowali prądem potencjalnego wroga. Wyspa byłaby klimatycznie oskubana przez wiejące wiatry i bijące fale. Nieco ascetyczna, trochę zielona i tropikalna, ale też...