Pewnie, że potrafiłabym wybaczyć. Jak to się mówi, rodziny nie da się wybrać, można ją jedynie pokochać taką, jaką jest. Tak więc, wraz z akceptacją, a nawet więcej, uczuciem do rodziny przyjmujemy wszystko, co w niej ma swój początek i z niej się wywodzi. Bez względu na okoliczności, nie mamy najzwyczajniej w świecie wyboru. Każdy z nas może prowadzić życie, jakie chce, znajdować przyjaciół i odrzucać ludzi, z którymi nie pragnie kontaktu, ale prędzej czy później uświadamia sobie, że ludzie, którzy go wychowali, których krew płynie w jego żyłach wpisani są w jego życiorys o wiele mocniej niż wszystko inne. I nie wybaczając im postępuje się nie wbrew im, lecz wbrew sobie. Nawet jeśli sekret jest najmroczniejszym, najczarniejszym koszmarem, jesteśmy jego częścią, częścią naszej rodzimy i wraz z nią musimy mierzyć się z życiem.

Pewnie, że potrafiłabym wybaczyć. Jak to się mówi, rodziny nie da się wybrać, można ją jedynie pokochać taką, jaką jest. Tak więc, wraz z akceptacją, a nawet więcej, uczuciem do rodziny przyjmujemy wszystko, co w niej ma swój początek i z niej się wywodzi. Bez względu na okoliczności, nie mamy najzwyczajniej w świecie wyboru. Każdy z nas może prowadzić życie, jakie chce,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ciężko mi jest określić co dokładnie bym w takiej sytuacji zrobiła.Wszystko zależy od tego jaki był ten sekret.Zapewne najpierw działałabym w silnych emocja czyli najprawdopodobniej zaczęłabym na tę osobę krzyczeć jak w jakiejś histerii. Nie chciałabym mieć z tym osobnikiem żadnego kontaktu. Z jakiś tydzień później dojrzałabym w tym swój błąd lub błąd kogoś z rodziny,że zaufał niewłaściwej osobie. Chciałabym też zrozumieć tę osobę,co nią kierowało kiedy wyjawiała tę tajemnicę. Być może została zmuszona lub coś zagrażało jej życiu. To byłabym w stanie zrozumieć,jednak nie chciałabym być w skórze tej osoby,gdyby zrobiłaby to dla pieniędzy,wtedy ta osoba byłaby dosłownie skończona nie tylko dla mnie ale i dla wielu ludzi. Przytoczę tutaj przysłowie ''Oko za oko,ząb za ząb''. Właśnie tym bym się kierowała podczas wymierzania kary tej osobie.

Ciężko mi jest określić co dokładnie bym w takiej sytuacji zrobiła.Wszystko zależy od tego jaki był ten sekret.Zapewne najpierw działałabym w silnych emocja czyli najprawdopodobniej zaczęłabym na tę osobę krzyczeć jak w jakiejś histerii. Nie chciałabym mieć z tym osobnikiem żadnego kontaktu. Z jakiś tydzień później dojrzałabym w tym swój błąd lub błąd kogoś z rodziny,że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Teraz -jestem na etapie życia, w którym trudno wybaczyć. Słowa bliskich ranią bardziej niż miecz.To trudna sytuacja. Chcę wybaczyć - dla siebie, by nie czuć żalu, złości. Chcę wybaczyć - dla niego, bo mimo mego żalu przecież on też jest człowiekiem. On skrywa nadal sekret, którego fragmenty niczym puzzle z pudełka pojawiają się stopniowo. Raz rzuca słowem niczym niewprawny sztukmistrz w cyrku i trafia w tarczę serca. Po chwili podrzuca prezenty by złagodzić ciosy? Czy potrafię wybaczyć? Nie. Jestem marnym prochem w kosmosie bytów. Ograniczona swymi uczuciami, pozostawiona na pustyni niepewności. Upatruję pomocy w Czasie i jego siostrze Przyszłości. Bo jestem zbyt słaba, zbyt skończona by ogarnąć sytuację. Tylko Byt Nieskończony może mi w tym pomóc...

Teraz -jestem na etapie życia, w którym trudno wybaczyć. Słowa bliskich ranią bardziej niż miecz.To trudna sytuacja. Chcę wybaczyć - dla siebie, by nie czuć żalu, złości. Chcę wybaczyć - dla niego, bo mimo mego żalu przecież on też jest człowiekiem. On skrywa nadal sekret, którego fragmenty niczym puzzle z pudełka pojawiają się stopniowo. Raz rzuca słowem niczym niewprawny...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wiele łez, bólu, wódki i papierosów kosztowałoby mnie wybaczenie rodzinie skrywanych sekretów, nieważne jakie były. Ale wybaczyłabym, bo do tego zobowiązuje mnie wiara w Boga. Za to nie zapomniałabym. Niosę przez życie wiele ciężarów: winy, niespełnionych marzeń, niszczonego zaufania. Dałabym sobie więc radę i z okrytą prawdą, nawet gdyby wszystkim wydawało się, że ona zniszczy człowieka. Zmieniłaby mnie, bo wszystkie chwile prób nas zmieniają, jednak nie pozwoliłabym się zniszczyć.
Jestem silna i pełna miłości - to ona pomogłaby mi sobie z tym poradzić. Moja rodzina dbała o mnie, okazywała mi serce. Nie ważne więc co by zrobili, nie umiałabym się od nich odwrócić.
Wybaczyć, tak. Zapomnieć, nie.

Wiele łez, bólu, wódki i papierosów kosztowałoby mnie wybaczenie rodzinie skrywanych sekretów, nieważne jakie były. Ale wybaczyłabym, bo do tego zobowiązuje mnie wiara w Boga. Za to nie zapomniałabym. Niosę przez życie wiele ciężarów: winy, niespełnionych marzeń, niszczonego zaufania. Dałabym sobie więc radę i z okrytą prawdą, nawet gdyby wszystkim wydawało się, że ona...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wybaczanie rzeczy, które są skrywane przed lata to bardzo ciężka sprawa. Stanowi to cios prosto w serce, który dzieli je na dwie części. Ból, jaki odczuwamy jest nie do opisania. Rodzina nas okłamała a może po prostu nie powiedziała nam części prawdy. Zadajemy sobie serie pytań: Dlaczego mnie to spotkało? Po co to przede mną ukrywali? Czy jestem od nich gorsza? Czy kierowali się moim dobrem? A może tylko własną wygodą?
Nie potrafię jednoznacznie określić czy wybaczyłabym bliskim gdybym znalazła się w tak niewygodnej i trudnej sytuacji. Z jednej strony spotkałoby mnie rozczarowanie i olbrzymi brak zaufania, a z drugiej zaś starałabym się zrozumieć powody, którymi kierowały się te osoby. Gdy emocje ochłonęłyby na tyle bym po pewnym czasie spróbowała zrozumieć zaistniałą sytuację być może podjęłabym próbę pojednania. Jednak między mną a nimi stworzyłby się duży dystans, a jak podejrzewam zaufanie już nigdy nie byłoby na takim samym poziomie co dawniej. Nawet jeśli bym wybaczyła to nie sądzę abym kiedykolwiek o tym zapomniała. Starałabym się uczyć na danym błędzie i wyciągać z niego wnioski, by w przyszłości nikt więcej tak mnie nie potraktował.

Wybaczanie rzeczy, które są skrywane przed lata to bardzo ciężka sprawa. Stanowi to cios prosto w serce, który dzieli je na dwie części. Ból, jaki odczuwamy jest nie do opisania. Rodzina nas okłamała a może po prostu nie powiedziała nam części prawdy. Zadajemy sobie serie pytań: Dlaczego mnie to spotkało? Po co to przede mną ukrywali? Czy jestem od nich gorsza? Czy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wybaczyć - zawsze.
Zapomnieć - nigdy.
Od początku, gdy pamiętam moja rodzina i moje życie nie było idealne. Co rusz to wychodziły różne tajemnice. Dlatego obecnie już w rodzinie składającej się z moich rodziców i mojego rodzeństwa nic mnie nie zaskoczy. Jednak nauczyło mnie to tego, że prawda choćby najbardziej bolesna jest lepsza niż najsłodsze kłamstwo. Obecnie mając już swoją rodzinę liczę na to, że nie ma w niej tajemnic i ufam, że nigdy by mnie nie okłamali. Jednak, gdyby wyszło coś co by nasze fundamenty naruszył nigdy bym nie zapomniała, choć pewno z czasem bym wybaczyła i spróbowała im kolejny raz zaufać, ponieważ kocham ich bezgranicznie.

Wybaczyć - zawsze.
Zapomnieć - nigdy.
Od początku, gdy pamiętam moja rodzina i moje życie nie było idealne. Co rusz to wychodziły różne tajemnice. Dlatego obecnie już w rodzinie składającej się z moich rodziców i mojego rodzeństwa nic mnie nie zaskoczy. Jednak nauczyło mnie to tego, że prawda choćby najbardziej bolesna jest lepsza niż najsłodsze kłamstwo. Obecnie mając już...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Będąc dziewczyną na progu nastoletniego życia musiałam zmierzyć się z dwiema tajemnicami, które skrywali przede mną rodzice. O jednym bardzo dotkliwym sekrecie dowiedziałam się przez przypadek. Jak to w małej wsi ludzie plotkowali, a moi rodzice mnie i moje rodzeństwo chcieli po prostu chronić. Czy miało to sens? Myślę, że nie bo było mi strasznie ciężko, gdy dowiedziałam się o chorobie mojej mamy w agresywny sposób od rówieśniczki. Dla dziewczynki mającej zaledwie jedenaście lat był to istny dramat... Wybaczyłam po wylaniu miliona łez ponieważ mój żal wcale nie był w tamtym czasie najważniejszy, na pierwszy plan wysunęła się walka o zdrowie. Druga tajemnica rzuciła się na moje życie parę lat później, niestety też dowiedziałam się od osób trzecich. "Czy potrafilibyście wybaczyć, gdyby okazało się, że tajemnica dotyczyła Waszego życia?" Ja wybaczyłam, ale... no własnie jest jakieś ale i to wcale nie takie małe ale. Wybaczamy głownie dla samych siebie, gdyż takie sprawy męczą nas bardzo, czasem nie pozwalają iść na przód czy utrudniają czerpanie radości z życia. Jednak pomimo wybaczenia cały czas ta tajemnica gdzieś krąży po głowie i w mniejszy lub większy sposób rzutuje na nasze życie. Pamiętamy o niej i wraca ona czasem w bardzo nieodpowiednich momentach. Bardzo dużo zależy od tego jak mocne więzi łączą członków rodziny, jakie mają ludzie charaktery, jak znoszą życiowe porażki. Ogromne znaczenie ma sam charakter skrywanej tajemnicy, bo co dla jednych jest tragedią dla innych jest błahostką.

Będąc dziewczyną na progu nastoletniego życia musiałam zmierzyć się z dwiema tajemnicami, które skrywali przede mną rodzice. O jednym bardzo dotkliwym sekrecie dowiedziałam się przez przypadek. Jak to w małej wsi ludzie plotkowali, a moi rodzice mnie i moje rodzeństwo chcieli po prostu chronić. Czy miało to sens? Myślę, że nie bo było mi strasznie ciężko, gdy dowiedziałam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Załóżmy, że miałbym taki sekret, którego ujawnienie mogłoby kosztować mnie utratę dotychczasowego życia. Sekret tak porażający, że gdyby przestał nim być, ja nie byłbym już tym samym człowiekiem w oczach ludzi, którzy myśleli, że wiedzą kim jestem. Przypuścimy, że ktoś dowiedziałby się o tym sekrecie. Nieważne jak, ważne, że od tego momentu dzieliłby ze mną największą tajemnicę mojego życia, o której nikt dotąd poza mną nie wiedział. Powiedzmy, że nie byłby to złowrogi szantażysta, snujący dalekosiężne plany żerowania na moim lęku przed utratą budowanego konsekwentnie przez lata wizerunku. Wręcz przeciwnie, byłaby to osoba o najwyższym poczuciu moralności, która nie podejmuje pochopnych kroków, nawet jeśli dotyczyłby spraw pozornie błahych. Mógłbym ją znać i nie wiedzieć, że ona wie, to, czego nikt inny nawet się nie domyśla. Pewnego dnia, nadliczbowy powiernik mojego sekretu (miałem być tylko ja) dochodzi do wniosku, że należy go wyjawić moim najbliższym. Tak nakazuje umiłowanie prawdy, której wyzwalająca moc mogłaby oczyścić atmosferę. Po wyjściu na jaw prawdy, wszystkie moje najgorsze obawy, a także te, których nie przewidziałem, stają się rzeczywistością. Jestem skończony, ale z drugiej strony, nie muszę już poświęcać energii na ukrywanie mojego sekretu, bo ten stał się faktem powszechnie znanym. Zaważył na całym moim życiu. Zredukowano mnie tylko do niego. Dotychczasowy ja. Pytanie brzmi: czy potrafiłbym wybaczyć osobie, która wyjawiła moją tajemnicę? I tak, i nie.

Załóżmy, że miałbym taki sekret, którego ujawnienie mogłoby kosztować mnie utratę dotychczasowego życia. Sekret tak porażający, że gdyby przestał nim być, ja nie byłbym już tym samym człowiekiem w oczach ludzi, którzy myśleli, że wiedzą kim jestem. Przypuścimy, że ktoś dowiedziałby się o tym sekrecie. Nieważne jak, ważne, że od tego momentu dzieliłby ze mną największą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Moja wyobraźnia od zawsze była źródłem konfliktów w rodzinie. Nie wszyscy rozumieją, jaką pomocą w trudnych sytuacjach może być chwila na bujanie w obłokach. Niestety czasami nie wiem już, czy te wszystkie dziwne sytuacje są prawdziwe, czy wyobrażone i opowiadam znajomym historie, które tak naprawdę mnie nie spotkały. Nie wiem, czy jeśli wyjdzie na jaw, że nie jestem taką ciekawą osobą i nie mam przygód, czy jeszcze ktokolwiek będzie ze mną rozmawiał.

Moja wyobraźnia od zawsze była źródłem konfliktów w rodzinie. Nie wszyscy rozumieją, jaką pomocą w trudnych sytuacjach może być chwila na bujanie w obłokach. Niestety czasami nie wiem już, czy te wszystkie dziwne sytuacje są prawdziwe, czy wyobrażone i opowiadam znajomym historie, które tak naprawdę mnie nie spotkały. Nie wiem, czy jeśli wyjdzie na jaw, że nie jestem taką...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ciężko byłoby pogodzić się z tym, że rodzina coś przede mną ukrywała. Jednak ze wszystkich sił starałabym się wybaczyć i zrozumieć...
Wybaczenie oczyszcza duszę i daję wolność duchową. Chowanie urazy i nienawiści nie prowadzi do niczego dobrego, tylko wyniszcza całą rodzinę. Jeśli bliska osoba żałowałaby tego, co zrobiła, tym bardziej pragnęłabym z całego serca zrozumieć jej postępowanie, a później wybaczyć. Nie od razu, ale za jakiś czas pewnie tak. Wybaczanie nie jest łatwe, ale chowanie urazy przez lata jest jeszcze gorsze... Każdy z nas popełnia błędy i zasługuje na drugą szansę. Jesteśmy tylko ludźmi - niedoskonałymi istotami, które uczą się każdego dnia nowych rzeczy, popełniają głupstwa i nie zawsze myślą o ich konsekwencjach. Tak już jest, nikt z nas nie jest idealny. Ale idealne jest to, że mamy rodzinę i to od nas zależy, w jakich relacjach z nią pozostaniemy.

Ciężko byłoby pogodzić się z tym, że rodzina coś przede mną ukrywała. Jednak ze wszystkich sił starałabym się wybaczyć i zrozumieć...
Wybaczenie oczyszcza duszę i daję wolność duchową. Chowanie urazy i nienawiści nie prowadzi do niczego dobrego, tylko wyniszcza całą rodzinę. Jeśli bliska osoba żałowałaby tego, co zrobiła, tym bardziej pragnęłabym z całego serca zrozumieć...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej