Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

KaMiŚ
monadia
Monte-Cristo
ligusia
Owca_z_Makowca

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!
Wybraliśmy zwycięskie prace:

KaMiŚ
monadia
Monte-Cristo
ligusia
Owca_z_Makowca

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Konkurs zakończony.
Dziękujemy za wszystkie odpowiedzi.
Zwycięzców wyłonimy niebawem.

Wytykam im błędy.
Gdy koleżanka pokazuje swój najnowszy rysunek, nie wznoszę ochów i achów nad jej fenomenalnym talentem, tylko zwracam uwagę na lekko niesymetryczne oczy.
Gdy kolega kończy śpiewać piosenkę, nie pieję peanów na cześć jego geniuszu, tylko zauważam, że na ostatniej nucie trochę załamał mu się głos.
Gdy oglądam jakąkolwiek formę sztuki, myślę, co można by w niej poprawić. Potem przekazuję swoje wnioski twórcy.
I ja wiem, że zabrzmiałam na kompletnego buraka, ale to nie tak, że daję tym upust swojej wrednej naturze. Bynajmniej czerpię przyjemność z krytykowania, lecz jednocześnie wiem, że skłania ono do dalszego rozwijania się, miast spoczęcia na laurach. Ciężko dostrzec wady własnego dzieła, więc właśnie w tym pomagam artystom. Inspiruję ich do dopracowania swoich umiejętności, bycia najlepszą wersją siebie.
Niektórzy zapewne mogą mieć mi za złe moją szczerość. Ale na szczęście są i tacy, którzy docenią każdą konstruktywną opinię, zwłaszcza jeśli pomoże im ona spojrzeć na ich dzieło innymi oczami, z innej perspektywy.
Nigdy nie żałuję artystom pochwał, gdy się im należą. Ale to samo tyczy krytyki.

Wytykam im błędy.
Gdy koleżanka pokazuje swój najnowszy rysunek, nie wznoszę ochów i achów nad jej fenomenalnym talentem, tylko zwracam uwagę na lekko niesymetryczne oczy.
Gdy kolega kończy śpiewać piosenkę, nie pieję peanów na cześć jego geniuszu, tylko zauważam, że na ostatniej nucie trochę załamał mu się głos.
Gdy oglądam jakąkolwiek formę sztuki, myślę, co można by w...

Nie uratowałam dziecka z pożaru, nie wynalazłam leku na raka, nie przebiegłam maratonu. Nie jestem bohaterką, wybitną artystką czy pracującą na trzech etatach supermatką. Wszystko w moim życiu jest raczej do bólu przeciętne, a odrobina szaleństwa, którą bardzo lubię jest raczej zarezerwowana dla mnie i moich najbliższych. Czy zatem mogłabym kogoś zainspirować? Okazuje się, że tak. W dość nietypowy sposób...
Jakiś czas temu kilka popołudni z rzędu spędziła u mnie chrześnica. Często mam wiele spraw do załatwienia "na mieście", więc zbierałam ją ze sobą. Jeździłyśmy autobusami i tramwajami (niektóre z przesiadek były wybitnie niewygodne). Gdy Karolinka spytała mnie czemu nie podróżujemy moim autem, odpowiedziałam, że tak jest lepiej dla środowiska- jeden pojazd zabierający wiele osób, zamiast wielu pojazdów z pojedynczymi osobami. Porozmawiałyśmy jeszcze trochę o ekologii i podobnych zagadnieniach.
Około miesiąca później zadzwoniła do mnie matka dziewczynki pytając, co takiego wydarzyło się podczas pobytów u mnie (była zadowolona, ale też dość zdziwiona). Karolinka od pewnego czasu bowiem namawia rodziców na podróżowanie transportem publicznym, zakręcanie wody podczas mycia zębów i inne działania proekologiczne (oczywiście w granicach rozumowania 7-latki).
Wygląda zatem na to, że zainspirowałam dziecko do działań na rzecz ochrony planety. I tylko głupio mi teraz przyznać się, że musiałam wtedy jeździć autobusami, bo pieniądze przeznaczone na paliwo wydałam na ubrania...

Nie uratowałam dziecka z pożaru, nie wynalazłam leku na raka, nie przebiegłam maratonu. Nie jestem bohaterką, wybitną artystką czy pracującą na trzech etatach supermatką. Wszystko w moim życiu jest raczej do bólu przeciętne, a odrobina szaleństwa, którą bardzo lubię jest raczej zarezerwowana dla mnie i moich najbliższych. Czy zatem mogłabym kogoś zainspirować? Okazuje się,...

Tak słyszałem. Od rodziców, że inspirować to ja mogę tylko do lenistwa...

Tak słyszałem. Od rodziców, że inspirować to ja mogę tylko do lenistwa...

Jak inspiruję innych? Po prostu samą sobą, pokazując, że można. Swoim działaniem, zachowaniem, albo nastawieniem. Tak naprawdę nie potrzeba wiele, aby nawet nieświadomie po mału zmieniać czyjeś życie, zwłaszcza osób z bliskiego otoczenia. Może dlatego, że ludzie lubią naśladować zachowania innych, ucząc się na cudzych błędach, by osiągnąć pożądany efekt.

Jak inspiruję innych? Po prostu samą sobą, pokazując, że można. Swoim działaniem, zachowaniem, albo nastawieniem. Tak naprawdę nie potrzeba wiele, aby nawet nieświadomie po mału zmieniać czyjeś życie, zwłaszcza osób z bliskiego otoczenia. Może dlatego, że ludzie lubią naśladować zachowania innych, ucząc się na cudzych błędach, by osiągnąć pożądany efekt.

W tym roku po raz kolejny zostałam wolontariuszką Szlachetnej Paczki. Odwiedziłam pewną rodzinę, poznałam jej historię - matka z synem, ofiary przemocy domowej, którzy znaleźli schronienie w domu babci. Wszyscy zmęczeni, bez sił na staranie się o sprawiedliwość, zapewne będą nosili w sobie traumę do końca życia. Ale dla mnie byli piękni. Postanowiłam pójść o krok dalej w pomaganiu i przygotować dla nich paczkę. W dniu finału, po wręczeniu paczek, usłyszałam od nich, że wreszcie ktoś w nich uwierzył i to dla nich wielki motywacyjny kopniak, aby walczyć o lepsze jutro. Czasem potrzeba tak niewiele, aby dać komuś radość i siłę.

W tym roku po raz kolejny zostałam wolontariuszką Szlachetnej Paczki. Odwiedziłam pewną rodzinę, poznałam jej historię - matka z synem, ofiary przemocy domowej, którzy znaleźli schronienie w domu babci. Wszyscy zmęczeni, bez sił na staranie się o sprawiedliwość, zapewne będą nosili w sobie traumę do końca życia. Ale dla mnie byli piękni. Postanowiłam pójść o krok dalej w...

Prawie każdy z nas jest, był lub będzie w przyszłości dla kogoś inspiracją, chociaż najczęściej nie zdajemy sobie z tego sprawy. Tymi osobami, które inspirujemy są nasze dzieci. Dzieci bardzo uważnie patrzą na nasze zachowanie, nasze gesty i nas naśladują. Należy się z tego cieszyć i jak najlepiej wykorzystać ten okres by dać naszym dzieciom jak najlepszy przykład, bo niestety ale ta inspiracja przechodzi im dość szybko, czasem zdecydowanie za szybko...

Prawie każdy z nas jest, był lub będzie w przyszłości dla kogoś inspiracją, chociaż najczęściej nie zdajemy sobie z tego sprawy. Tymi osobami, które inspirujemy są nasze dzieci. Dzieci bardzo uważnie patrzą na nasze zachowanie, nasze gesty i nas naśladują. Należy się z tego cieszyć i jak najlepiej wykorzystać ten okres by dać naszym dzieciom jak najlepszy przykład, bo...

- Mamo, czy mogę z tobą wypierzyć pranie? – słyszę, gdy tylko zabieram się za segregowanie brudów.
Moja córka chce ze mną sprzątać i gotować. Kąpie swojego pluszaka, tak jak ja kąpię ją. Chce, żebym jej malowała usta i dąsa się, gdy jej buciki nie stukają o chodnik , tak jak moje obcasy. Razem czytamy, rysujemy, gramy w gry, układamy klocki. Staram się maksymalnie angażować w jej małe Wielkie sprawy, gdy tego potrzebuje lub być jedynie cichą obserwatorką jej zabaw.
Dziś ma trzy lata. Kiedyś dorośnie. Wtedy pozna czym jest przyjaźń, a czym miłość. Będzie odnosiła sukcesy i pozna czym jest gorycz porażki. Doświadczy szczęść i nieszczęść, dobra i zła, radości i cierpienia. A ja będę wtedy obok, ciesząc się i smucąc razem z nią. Będę patrzyła, jak popełnia błędy, przed którymi nie udało mi się jej uchronić i zapłaczę po cichu ze wzruszenia i dumy, gdy będzie spełniała swoje marzenia.
Kiedyś, za kilka lat, usiądziemy razem przy kawie. Ona być może ze swoimi dziećmi lub bez, jeśli nie wybierze drogi macierzyństwa. Ja ze zmarszczkami na twarzy i kufrem przeżyć prawie wszystkich spełnionych marzeń. Chciałabym, żeby mi wtedy powiedziała: „mamo, chciałabym być taka jak ty”.

- Mamo, czy mogę z tobą wypierzyć pranie? – słyszę, gdy tylko zabieram się za segregowanie brudów.
Moja córka chce ze mną sprzątać i gotować. Kąpie swojego pluszaka, tak jak ja kąpię ją. Chce, żebym jej malowała usta i dąsa się, gdy jej buciki nie stukają o chodnik , tak jak moje obcasy. Razem czytamy, rysujemy, gramy w gry, układamy klocki. Staram się maksymalnie...

Cztery lata temu zaczęłam pracę w opiece nad osobami starszymi. Praca ta wyssała ze mnie niemalże cały entuzjazm. Na duchu podniosły mnie osoby, które zaczęły śledzić mojego bloga. Nie spodziewałam się niczego złego. Zadano mi jednak potężny cios. Zostałam skrytykowana za postawę, z której ja byłam i jestem dumna. Dwadzieścia lat życia w Niemczech nauczyło mnie, że prawo jest dla ludzi. Niestety nie każdy tak uważa. Moja walka o poszanowanie praw opiekunów osób starszych została zdeptana. Z czasem pozbierałam się. Napisałam na blogu, że jestem „roszczeniową” opiekunką i jestem z tego dumna. Moje słowa znowu trafiły do tysięcy opiekunów. Ale nie tylko. Na Messengerze napisała do mnie koleżanka. Myślę, że nie pogniewa się, jeśli ją zacytuję: „Napiszę Ci szczerze, że jak pisałaś, wytykano, że nie jest to literatura wysokich lotów, ale walić to! Już z bloga idzie taka moc energii, że warto kupić książkę. Dajesz ludziom siłę, walczysz o podstawowe prawo człowieka, czyli godność. Mam trudny czas obecnie w życiu i nie sądziłam, że będę czerpać siłę z Twoich postów, bo chociaż nie jestem opiekunką, to w mojej branży też się pomiata… Nie żałuj, że ją wydałaś. Fakt, za przeproszeniem, g…a to inwestycja finansowa, ale słowa mają moc i nigdy nie wiesz, kiedy i komu pomogą.” Wiadomość ta bardzo wiele dla mnie znaczy. To niezwykle mądrą i silna kobieta. Dla mnie to ogromny komplement, że pisząc o sobie, mogłam być dla niej inspiracją w trudnym dla niej okresie.

Cztery lata temu zaczęłam pracę w opiece nad osobami starszymi. Praca ta wyssała ze mnie niemalże cały entuzjazm. Na duchu podniosły mnie osoby, które zaczęły śledzić mojego bloga. Nie spodziewałam się niczego złego. Zadano mi jednak potężny cios. Zostałam skrytykowana za postawę, z której ja byłam i jestem dumna. Dwadzieścia lat życia w Niemczech nauczyło mnie, że prawo...