Kategoria: Zachowanie

Johnny siedział w autobusie powietrznej linii 1158 i wyglądał przez okno, obserwując światła miasta, znajdującego się jakieś 100 metrów pod pojazdem. Był zły - ze wszystkich zachowań ludzi najbardziej denerwowały go głośne rozmowy przez telefon w miejscach publicznych. Co z tego, że autobusy już dawno przestały dotykać ulic, a telefony ukryto w uszach? Hałas głośnych rozmów w komunikacji miejskiej był taki sam jak kiedyś, w XXI wieku. Johnny nie pamiętał, kiedy ostatni raz podróżował w ciszy i mógł w spokoju poczytać książkę...
Nagle olśniło go. A może tak... Nie, to chyba zbyt szalony pomysł... Ale gdyby się udało, byłby największym naukowcem XXX wieku... Tak, musi zaryzykować!

Johnny - stary, zdziwaczały wynalazca spędził w swoim warsztacie blisko 3 miesiące. Ale po wyjściu już wiedział, że mu się udało - ultranowoczesne słuchawki "słyszysz, co chcesz" były gotowe. Irytujący pasażer obok? Nie ma problemu, da się go wyciszyć. Odpręża cię dźwięk silnika? W porządku, słuchawki zrozumieją wszystko!
Johnny wiedział, że nie da się zmienić zachowania ludzi, ale miał świadomość, że nowe wynalazki poprawiają komfort życia. I udało mu się zapisać się na kartach historii!

Kategoria: Zachowanie

Johnny siedział w autobusie powietrznej linii 1158 i wyglądał przez okno, obserwując światła miasta, znajdującego się jakieś 100 metrów pod pojazdem. Był zły - ze wszystkich zachowań ludzi najbardziej denerwowały go głośne rozmowy przez telefon w miejscach publicznych. Co z tego, że autobusy już dawno przestały dotykać ulic, a telefony ukryto w...

Kategoria: Futurystyka

Upiorny okres kampanii wyborczej. Groza narasta, w powietrzu wisi afera, a kłamstwo goni kłamstwo. Na to wszystko wielkimi krokami zbliża się jesień - pora deszczowa, a więc okres idealny do obrzucania się błotem - dosłownie i w przenośni, jak kto woli. Ściany białego budynku przy ulicy Wiejskiej w Warszawie niemal pękają od afer i zgiełku. Nad obywatelami wisi widmo tajemniczego słowa "Zmiana". Każdy słyszał, każdy mniej więcej rozumie, ale nie widział nikt. Tymczasem Zmiana faktycznie istnieje i w dodatku przeczuwa, że ktoś ją wzywa. Zbliża się październik, atmosfera w kraju nad Wisłą robi się gorąca, przedwyborcza kiełbasa paruje, a obywatele, kręcą nosami od jej smrodu. Czekali długo, dlatego Zmiana czuje, że nastał odpowiedni moment, by wraz ze swoją Zombie załogą skierować się ku Warszawie i wprowadzić nowy porządek. Zmiana to Zombie - stworzenie silne, radykalne, pragnące jednak, by dobro wygrało ze złem, by ta Zmiana zastąpiła tamtą “zmianę”. Dlatego też jej październikowym celem staje się Sejm przy Wiejskiej. Zmiana wie, że w tym budynku często prym wiedzie kłamstwo, dlatego przybywa zaopatrzona w kosmiczne urządzenie do pomiaru kłamstwa. Rozpoczyna się wyścig z czasem, bo do przełomowego dnia zostało niewiele. Ci, którym tajemnicze urządzenie udowodniło kłamstwa zostają zabrani do tajemniczego statku kosmicznego Zmiany i razem z Zombie załogą udają się na terapię. Tych, którzy odznaczyli się uczciwością została garstka. Zmiana wykonała dobrą robotę.

Kategoria: Futurystyka

Upiorny okres kampanii wyborczej. Groza narasta, w powietrzu wisi afera, a kłamstwo goni kłamstwo. Na to wszystko wielkimi krokami zbliża się jesień - pora deszczowa, a więc okres idealny do obrzucania się błotem - dosłownie i w przenośni, jak kto woli. Ściany białego budynku przy ulicy Wiejskiej w Warszawie niemal pękają od afer i zgiełku. Nad...

Futurystyka?
Żyło.
Szklanymi ulicami jego płynęła jakaś niezmierzona masa, jak krwinki w szaroczarnych otulinach z pomponiastym wierzchem wełny. Wpływały wszędzie, w każdy zakamarek miasta, lawirując pomiędzy obłymi pojazdami , napiętymi nerwami, napiętym grafikiem. Rozedrgana ciżba wtłoczona w beton i metal jego chorobą i życiodajną siłą być się zdawała.
Żyło.
Funkcjonowało bez serca, ale połączeń nerwowych miało mnóstwo, jakby spętane cieniusieńką siateczką na tyle mocno, by wyjść z niej nie było jak. Snuły się po niej pająki leniwe, otłuszczone i pewne swojego zwycięstwa, przepuszczały impulsy, a gdy do którąś z wełnkowych krwinek ukuł jeden z nich, dzwonił cichy dzwoneczek gdzieś z boku, ona porzucała wszystko, żeby zajrzeć, sprawdzić, zerknąć na ekranik. Spajała siateczka całe to zamieszanie, wprowadzając niezwykły chaos, ale sprawiając w sposób jakiś, że nieład ten niezbędnie harmonizował układy inne. Mogłyby śpiewać ptaki i dziać się inne rzeczy straszne, pajęczyna chwytała wszystko niewidocznym chwytem żelaznym.
Żyło.
Szkielet sztywny, choć kręgosłupa moralnego próżno szukać. Napięty kościec w ryzach utrzymywał wszystko, dobrze że zrobiony z metalu bo oj, oj, krucho byłoby, gdyby nie żelazny plastik, niezarysowane szkło. Mózg nie pozwala na żadne tkanki chorobowe, dba o wygląd i zdrowie, nie wszędzie wpuścić można krwinki, na cóż one w wieżowcach podniebnych?
Żyło.
Zaskakująco, choć całkiem szybko i sprawnie, tonąc w hologramach, ale czymże byłoby bez czegokolwiek

Futurystyka?
Żyło.
Szklanymi ulicami jego płynęła jakaś niezmierzona masa, jak krwinki w szaroczarnych otulinach z pomponiastym wierzchem wełny. Wpływały wszędzie, w każdy zakamarek miasta, lawirując pomiędzy obłymi pojazdami , napiętymi nerwami, napiętym grafikiem. Rozedrgana ciżba wtłoczona w beton i metal jego chorobą i życiodajną siłą być się zdawała.
Żyło.
...

NAUKA

Towdie spojrzał na zegarek. Za minutę południe. 60 sekund dzieliło tego małego androida od egzaminu na człowieczeństwo. Ze swoimi zdolnościami poznawczymi w niespełna godzinę od uruchomienia nauczył się prawie wszystkiego, ale postanowił, że do samego końca wykorzysta czas, którego nie będzie miał.

Towdie spojrzał na zegarek. Wpół do dwunastej. Wie już – w teorii oczywiście i z czysto biologicznego punktu widzenia – czym jest uprawianie miłości. Ale jeszcze nie ma pojęcia, czym jest miłość. Ten drugi temat jest trochę bardziej skomplikowany, lecz w bazie danych, z której korzysta, znajduje się kilka komedii romantycznych - jest więc spokojny o opanowanie tego zagadnienia. Zwłaszcza, że zostało mu jeszcze pół godziny do testu.

Towdie spojrzał na zegarek. Trzy kwadranse dzieliły go od egzaminu, którego nie doczeka. Wie już do czego służy jedzenie. Ale nie pojmuje kulturowego zróżnicowania potraw ani wagi, jaką przywiązuje się do ich smaku. Nie jest to jednak dla niego powodem do zmartwień – ma dostęp do szeregu programów kulinarnych.

Towdie nie spojrzał na zegarek. Nie wiedział do czego służy, nie znał cyfr. Nie rozumiał nawet, że czas się cofa i że jest to zupełnie naturalne. Było kilka sekund po 11. Natomiast o 10:59 jego Twórca umieszczał ostatnią część w swoim ostatnim androidzie. Wiedział, że niedługo nie będzie pamiętał, jak je budować. Nie wymieniam jego imienia, bo właśnie zapomniałem, jak ono brzmiało - tak, jak i Wy niebawem zapomnicie całą tę historię…

NAUKA

Towdie spojrzał na zegarek. Za minutę południe. 60 sekund dzieliło tego małego androida od egzaminu na człowieczeństwo. Ze swoimi zdolnościami poznawczymi w niespełna godzinę od uruchomienia nauczył się prawie wszystkiego, ale postanowił, że do samego końca wykorzysta czas, którego nie będzie miał.

Towdie spojrzał na zegarek. Wpół do dwunastej. Wie już – w teorii...

NAUKA I MIŁOŚĆ

Była z niego taka dumna. Całe życie wolał książki od zabawek, nie spędzał popołudni z dzieciakami z osiedla. Pracowała na dwa etaty, tylko po to by nic mu nie brakowało. A on zamiast markowych ciuchów chciał książki. Jej kochany synek. Skończył jedno z najlepszych liceów w województwie, potem studiował w Warszawie, a nawet dwa lata w Londynie. Dziś ma dwadzieścia dziewięć lat i wszyscy mówią o jego odkryciu. Lek na złamane serce. Od teraz jeśli nie uda Ci się związek, ktoś Cię odrzuci- jedna tabletka i wszystko wraca do normy. Zero cierpienia, zero łez. Była taka dumna. Ale ona jednego nie widziała. Ta jedna tabletka sprawia, że już nigdy nie pokochasz. Chwilowo wydaje się, że jej syn znalazł cudowne odkrycie, jednak za parę lat niemal całe społeczeństwo przestanie kochać. To będzie tragedia.

NAUKA I MIŁOŚĆ

Była z niego taka dumna. Całe życie wolał książki od zabawek, nie spędzał popołudni z dzieciakami z osiedla. Pracowała na dwa etaty, tylko po to by nic mu nie brakowało. A on zamiast markowych ciuchów chciał książki. Jej kochany synek. Skończył jedno z najlepszych liceów w województwie, potem studiował w Warszawie, a nawet dwa lata w Londynie. Dziś ma...

- Dopuść ich. Pozwól wykryć hosta – kierownik przełączył wizję na program rozrysowujący możliwe wydarzenia. Walczono już jedynie o wiedzę. Ziemia, rzeczy materialne czy nawet proste informacje nie miały już znaczenia. Ludzkość nie szła już na przód w rozwoju, ona biegła ku pełniejszemu poznaniu. Im bliżej doskonałości, tym bardziej wzrastał poziom trudności a konkurencja była zwyczajnie przytłaczająca.
- Zaakceptowali. Przeszukują. Przyjęli dane –Matt już dawno przyzwyczaił się do pracy z androidami, jednak dalej wzbudzały w nim niepokój. Ludzka słabość była im obca, ale same nie wykorzystały jej przeciwko ludziom. Dlaczego nie usiłowały przejąć kontroli? Czasami uważał, że są zwyczajnie o krok do przodu od ludzi.
- Jaki jest stopień absorbcji? – Matt starał się kontrolować proces, chociaż wszystko szło według sznurka rozciągniętego przez SI.
- Kończą organizować dane. Za moment będą w stanie wyciągnąć wnioski – odpowiedziała ludzka maszyna.
- Dodaj resztę informacji, pozostaw jasne wskazówki – chciał przeładować swoich przeciwników wiedzą. Liczył na efekt zaskoczenia prowadzący do zmieszania i chwili niepewności. Maszyny nauczyły go działania wyzbytego z uczuć. Android wykonał czynność bezzwłocznie, ale Matt niemal wyczuwał jego obiekcje co do podjętych decyzji.
- Zadanie spełnione. Wirus wgrany – misja została ukończona. Czy jednak sztuczna inteligencja była nadal pionkiem w grze? Instynkt bronił ludzi przed zepchnięciem na margines decyzji. Dlatego wymierali w zaślepieniu.

- Dopuść ich. Pozwól wykryć hosta – kierownik przełączył wizję na program rozrysowujący możliwe wydarzenia. Walczono już jedynie o wiedzę. Ziemia, rzeczy materialne czy nawet proste informacje nie miały już znaczenia. Ludzkość nie szła już na przód w rozwoju, ona biegła ku pełniejszemu poznaniu. Im bliżej doskonałości, tym bardziej wzrastał poziom trudności a konkurencja...

Etyka pracy czy sława i fortuna – ta rozterka nie dawała Johnowi Sikorskyemu zmrużyć oczu w ciągu tych kilku następujących po sobie nocach i właściwie od chwili, w której to w końcu otrzymał upragnioną koncesję na prowadzenie przez siebie badań, nie potrafił zaznać już spokoju . Spokoju, który powinny dać mu zakończone pomyślnie długoletnie starania o zaakceptowanie opracowanego przez niego systemu genetycznych zmian organizmu ludzkiego. W planach, które przedstawił komisji, jako ochotników niezbędnych do prowadzonych badań uwzględnił przecież jedynie osoby nie zarejestrowane w na żadnym portalu społecznościowych, czyli praktycznie nie istniejące, mogące zniknąć z tego świata, bez niebezpieczeństwa, że ktoś podejmie jakikolwiek wysiłek ich poszukiwania. I właśnie w momencie, w którym otrzymał niezbędne licencję koronującą jego dotychczasową pracę nastąpiły te chwilę zwątpienia. Czy wyliczony dla pierwszego etapu i nie do końca prawdziwie podany w przedstawionych dokumentach przewidziany, procentowy sukces udanych eksperymentów może dać mu wystarczający komfort dalszej pracy? Czy powstały w myśl przyspieszonej ewolucji, nowy gatunek ludzki ma prawo w ogóle istnieć?

Etyka pracy czy sława i fortuna – ta rozterka nie dawała Johnowi Sikorskyemu zmrużyć oczu w ciągu tych kilku następujących po sobie nocach i właściwie od chwili, w której to w końcu otrzymał upragnioną koncesję na prowadzenie przez siebie badań, nie potrafił zaznać już spokoju . Spokoju, który powinny dać mu zakończone pomyślnie długoletnie starania o zaakceptowanie...

Zatrzymałem się na poboczu McNair Road aby popatrzeć na monumentalną gwiazdę, górującą na cmentarzem Arlington. Promienie zachodzącego słońca wzbudzały krwawo-rdzawe refleksy na jej ramionach. Włączyłem radio…
Ofensywa Armii Czerwonej zastała mnie w zrujnowanym Dreźnie. Niemcy nie zaprzątali już sobie nami głowy i tak trafiliśmy pod „opiekę” NKWD. Nasz status był niejasny, byliśmy bądź co bądź aliantami. Stan ten trwał do momentu kiedy prące na zachód jednostki A.Cz. zaatakowały i rozbiły wycieńczone niemiecką kontrofensywą w Ardenach jednostki zachodnich aliantów. Po raz kolejny tej wojny otrzymałem mało zaszczytny tytuł P.O.W.
Kiedy proletariacka rewolucja zmiotła brytyjską monarchię, a czerwony sztandar łopotał kolejno nad Paryżem, Madrytem i Lizboną, wiedziałem że tak czy inaczej, wracam do domu.
Osamotnione Stany Zjednoczone, od wschodu zamknięte japońskim kordonem, a od południa ograniczone przez nieukrywające już swoich sympatii państwa Ameryki Łacińskiej nie mogły długo stawiać oporu rozpędzonej machinie wojennej wspartej gospodarkami krajów Europy Zachodniej obecnie mieniących się Socjalistycznymi Republikami.
Kapitulację podpisano unikając poważnych zniszczeń infrastruktury, ale już po anihilacji baz w Norfolk, Hood i Lackland pociskami V-3 z głowicami z Lodu-9. Dalszy opór ograniczył się do pojedyńczych incydentów.
…towarzysz spiker zdaje relację z najważniejszego wydarzenia 1959 roku – wysłania sondy na Tytana.

Zatrzymałem się na poboczu McNair Road aby popatrzeć na monumentalną gwiazdę, górującą na cmentarzem Arlington. Promienie zachodzącego słońca wzbudzały krwawo-rdzawe refleksy na jej ramionach. Włączyłem radio…
Ofensywa Armii Czerwonej zastała mnie w zrujnowanym Dreźnie. Niemcy nie zaprzątali już sobie nami głowy i tak trafiliśmy pod „opiekę” NKWD. Nasz status był niejasny,...

Statek Rogera rozbił się na planecie Ziemia w 1878 roku. Początkowo starał się on wrócić na swoją planetę Gracja. Próby nie powiodły się. W końcu stwór stwierdził, że życie ucieka mu pomiędzy palcami. Gracjanie żyją średnio około pięciuset lat. On kilkadziesiąt lat zmarnował, chcąc wrócić do swoich. Zaakceptował więc stan rzeczy, przybrał postać zwykłego człowieka i zaczął żyć normalnym życiem. Poznał przeuroczą Weronikę. Zakochał się w niej ze wzajemnością. Lata mijały. Niestety, Weronika szybko starzała się w oczach Rogera. Gdy on był jeszcze w kwiecie wieku, ona zaczęła dostawać zmarszczek, zrobiła się marudna i chorowita. Roger zaczął tęsknić za kobietą, którą poznał pięćdziesiąt lat wcześniej. Pewnego dnia ujrzał piękną dziewczynę. Wiedział, że ze swoimi zdolnościami zrobi z niej Weronikę. Poinformował oblubienicę o swoich planach. Początkowo wzbraniała się ona przed tym pomysłem. Widząc jednak, że powoli umiera, w końcu się zgodziła. Roger użył ciała młodej dziewczyny, w które zaszczepił serce i umysł Weroniki. Znowu było tak, jak dawniej. Oboje byli piękni, młodzi i szczęśliwi. Do czasu, gdy minęło kolejne pięćdziesiąt lat… Roger znalazł kolejną ofiarę. Zaatakował. Gdy z dziewczyny uchodziło życie, nagle zamieniła się w Gracjankę. Roger rozpoznał w niej swoją córkę. Ruszyła ona w podróż, by go odszukać. Zalał się łzami. Niestety było już za późno, by ją ratować. Pochował ją na planecie Ziemia. Kilka miesięcy później obok spoczęła Weronika. Roger do śmierci został sam.

Statek Rogera rozbił się na planecie Ziemia w 1878 roku. Początkowo starał się on wrócić na swoją planetę Gracja. Próby nie powiodły się. W końcu stwór stwierdził, że życie ucieka mu pomiędzy palcami. Gracjanie żyją średnio około pięciuset lat. On kilkadziesiąt lat zmarnował, chcąc wrócić do swoich. Zaakceptował więc stan rzeczy, przybrał postać zwykłego człowieka i zaczął...

   Opowiem Wam historię młodego chłopaka, nazwijmy go Jerzy, który zapomniał w co wierzy.

Gorąco jak na zmarzlinie, wesoło jak w poczekalni, zapraszam do jego świata nieszczęsnego.

Chłopak nie był „w czepku urodzony", żył gdzieś na krańcu świata, gdzie internetu nie znajdzieta.

Nie miał pieniędzy, ubrań oldschoolowych, żadnych iPhonów i gadżetów odjazdowych.

Rodzice jego, biedny żywot wiedli, bo na obiad co dzień, frytki z ziemniaków jedli.

Chłopak mimo swej sytuacji, zawsze wesoły, miły i bratni.

Był uśmiechniętym dyrygentem szkolnej orkiestry do czasu.

Gdy na zabawy z przyjaciołami chodził
i chętnie uganiał się za dziewczynami.

Do szkoły chodzić mu się nie chciało, z choroby „boli brzusio" go wyleczano.
Do miastowej szkoły się dostał cudem.

Popadał w coraz gorsze to towarzystwo.
Pił z nimi trunki i wstrzykiwał igłami
z ampułki.

Palił wszystko, z uśmiechem w zębach, których połowa zniknęła w wrogów pieśniach.

Jerzy uśmiechał się coraz to rzadziej.
Dziewczyny uciekały od niego z pośpiechem.

Koledzy zniknęli za kątem, w szkole się odbył już kwartał roku. A Jerzy nie przyszedł już do szkoły, już nigdy.

Bo w smutku zmarł „ból brzusia" winny.

   Opowiem Wam historię młodego chłopaka, nazwijmy go Jerzy, który zapomniał w co wierzy.

Gorąco jak na zmarzlinie, wesoło jak w poczekalni, zapraszam do jego świata nieszczęsnego.

Chłopak nie był „w czepku urodzony", żył gdzieś na krańcu świata, gdzie internetu nie znajdzieta.

Nie miał pieniędzy, ubrań oldschoolowych, żadnych iPhonów i gadżetów odjazdowych.

Rodzice...