W wakacje dorabiałam sobie w sklepie kosmetycznym. Miałam nawet zostać na dłużej gdybym mogła dalej łączyć pracę z nauką. Trafiła mi się jednak możliwość odbycia stażu w biurze, więc ze sklepu zrezygnowałam. W biurze przeszłam koszmar, atmosfera i ludzie byli nie do zniesienia... Gdy staż dobiegł końca wróciłam do... sklepu kosmetycznego choć strasznie niezręcznie było mi pytać właścicielkę drugi raz o pracę w tym samym miejscu i która wcześniej też poszła mi na rękę w niektórych kwestiach, a do tego pewnie myślała, że robię karierę, a tu bęc! Wracam. Na szczęście zgodziła się, żebym dalej pracowała u niej. Przekonałam się dobitnie jak ważna jest atmosfera w pracy, dla mnie to nawet ważniejsze niż pieniądze, szkoda tylko, że w naszym kraju jest tak mało przyjaznych miejsc pracy, a człowiek człowiekowi wilkiem...

W wakacje dorabiałam sobie w sklepie kosmetycznym. Miałam nawet zostać na dłużej gdybym mogła dalej łączyć pracę z nauką. Trafiła mi się jednak możliwość odbycia stażu w biurze, więc ze sklepu zrezygnowałam. W biurze przeszłam koszmar, atmosfera i ludzie byli nie do zniesienia... Gdy staż dobiegł końca wróciłam do... sklepu kosmetycznego choć strasznie niezręcznie było mi...

Moim największym aktem desperacji była... ucieczka z miejsca pracy. Ledwo ukończyłyśmy 18 lat postanowiłyśmy z koleżanką nie tylko dorobić sobie na wkaacjach, ale przede wsyztskim przeżyć przygodę życia. Kontaktując się z biurem pracy w Atenach z pewnością i ekscytacją wyruszyłyśmy w podróż przekonane o tym, że czeka nas praca w jednym z hoteli na Krecie. Jak się okazało po przyjździe do Aten wcale nie mamy zorganizowanej żadnej pracy, a dopóki biuro zorganizuje nam pracę musimy zakwaterować się w hotelu za który mamy płacić z własnej kieszeni. Po kilku dniach kierownik biura podróży wreszcie oznajmił nam że czeka na nas praca w malowniczej miejscowości nad brzegiem morza. Miałyśmy byc kelnerkami w przytulnej kawiarni i mieć do dyspozycji odnowione pokoje. Wyruszyłyśmy podeksyctowane na drugi kraniec Grecji gdzie szybko nasza ekscytacja zmarła śmiercią tragiczną. Dom okazał się zamieszkiwany przez dwie Rosjanki z dziećmi i ich zrzędliwą matką. Nie miałyśmy własnego pokoju tylko łóżko w kuchni dostępnej dla wszytskich. Przerażający okazał się brud w mieszkaniu w którym zapewne nie sprzątano od bardzo dawna. Praca okazała się obskurnym barem dla ludzi po 60-tce, a morze okazało się być połóżone 20 km od wioski. Na dodatek nie było jak do niego dotrzeć bo nie kursował żaden autobus! Przerażone, bez znajomości języka z desperacją poszukiwałyśmy chociaż jednej osoby w wiosce która posługując sie językiem angielksim wskaże nam drogę do stacji autobusowe. Gdy już nam się udało uknułyśmy plan i wczesnym rankiem jeszcze przed wschodem słońca dźwigając ciężkie walizy wyruszyłyśmy do położonego 5 km od "naszego domu" przystanku autobusowego. Wsiadłyśmy do autobusu kierującego się w kierunku Aten i zaczęłyśmy na własną rękę bez pomocy nieprofesjonalnych biur poszukiwac pracy by móc spełnić nasze marzenie o przygodzie życia. Na szczęście wakacje udały się - znalazłyśmy pracę w prawdziwie malowniczej miejscowości i w przyzwoitych warunkach mieszkalnych!

Moim największym aktem desperacji była... ucieczka z miejsca pracy. Ledwo ukończyłyśmy 18 lat postanowiłyśmy z koleżanką nie tylko dorobić sobie na wkaacjach, ale przede wsyztskim przeżyć przygodę życia. Kontaktując się z biurem pracy w Atenach z pewnością i ekscytacją wyruszyłyśmy w podróż przekonane o tym, że czeka nas praca w jednym z hoteli na Krecie. Jak się okazało po...

Moim największym aktem desperacji była... ucieczka z miejsca pracy. Ledwo ukończyłyśmy 18 lat postanowiłyśmy z koleżanką nie tylko dorobić sobie na wkaacjach, ale przede wsyztskim przeżyć przygodę życia. Kontaktując się z biurem pracy w Atenach z pewnością i ekscytacją wyruszyłyśmy w podróż przekonane o tym, że czeka nas praca w jednym z hoteli na Krecie. Jak się okazało po przyjździe do Aten wcale nie mamy zorganizowanej żadnej pracy, a dopóki biuro zorganizuje nam pracę musimy zakwaterować się w hotelu za który mamy płacić z własnej kieszeni. Po kilku dniach kierownik biura podróży wreszcie oznajmił nam że czeka na nas praca w malowniczej miejscowości nad brzegiem morza. Miałyśmy byc kelnerkami w przytulnej kawiarni i mieć do dyspozycji odnowione pokoje. Wyruszyłyśmy podeksyctowane na drugi kraniec Grecji gdzie szybko nasza ekscytacja zmarła śmiercią tragiczną. Dom okazał się zamieszkiwany przez dwie Rosjanki z dziećmi i ich zrzędliwą matką. Nie miałyśmy własnego pokoju tylko łóżko w kuchni dostępnej dla wszytskich. Przerażający okazał się brud w mieszkaniu w którym zapewne nie sprzątano od bardzo dawna. Praca okazała się obskurnym barem dla ludzi po 60-tce, a morze okazało się być połóżone 20 km od wioski. Na dodatek nie było jak do niego dotrzeć bo nie kursował żaden autobus! Przerażone, bez znajomości języka z desperacją poszukiwałyśmy chociaż jednej osoby w wiosce która posługując sie językiem angielksim wskaże nam drogę do stacji autobusowe. Gdy już nam się udało uknułyśmy plan i wczesnym rankiem jeszcze przed wschodem słońca dźwigając ciężkie walizy wyruszyłyśmy do położonego 5 km od "naszego domu" przystanku autobusowego. Wsiadłyśmy do autobusu kierującego się w kierunku Aten i zaczęłyśmy na własną rękę bez pomocy nieprofesjonalnych biur poszukiwac pracy by móc spełnić nasze marzenie o przygodzie życia. Na szczęście wakacje udały się - znalazłyśmy pracę w prawdziwie malowniczej miejscowości i w przyzwoitych warunkach mieszkalnych!

Moim największym aktem desperacji była... ucieczka z miejsca pracy. Ledwo ukończyłyśmy 18 lat postanowiłyśmy z koleżanką nie tylko dorobić sobie na wkaacjach, ale przede wsyztskim przeżyć przygodę życia. Kontaktując się z biurem pracy w Atenach z pewnością i ekscytacją wyruszyłyśmy w podróż przekonane o tym, że czeka nas praca w jednym z hoteli na Krecie. Jak się okazało po...

Moim wrogiem odkąd pamiętam była matematyka. Monotonne rozwiązywanie zadań nie przynosiło żadnych efektów. Przeglądnęłam wszystkie lekcje online, jakie tylko udało mi się znaleźć. To była dla mnie męczarnia, ale starałam się, jak tylko mogłam. Po niezliczonych godzinach nauki, niektóre zadania udało mi się opanować do perfekcji. Byłam z siebie bardzo zadowolona, jednak problemy zaczęły się dopiero, jak byłam trzy miesiące przed maturą. Czułam się, jakby wszystko czego do tej pory udało mi się nauczyć wyparowało. Możliwości rozwiązywania zadań przy tablicy unikałam, jak ognia. W przypływie stresu ledwo pamiętałam, jak się nazywam. Gdy nauczycielka uświadomiła nas o zbliżającym się sprawdzianie, który miał na celu sprawdzić nasze umiejętności przed maturą, o mało co nie dostałam zawału. Wiedziałam, że od niego nie ucieknę, ale mogłam go trochę opóźnić. Pod wpływem desperacji postanowiłam, że moim wybawicielem będzie zatrucie pokarmowe. Surowy ziemniak i mięso przyniosły efekt, którego się nie spodziewałam. Z powodu zbyt silnego zatrucia pokarmowego trafiłam do szpitala na kilka dni. Po moim wyjściu nauczycielka przesunęła mi termin sprawdzianu o dwa tygodnie. Pomimo podjęcia tak nieodpowiedzialnej i desperackiej decyzji, nie żałuję. Więcej czasu na naukę zagwarantowało mi czwórkę ze sprawdzianu.

Moim wrogiem odkąd pamiętam była matematyka. Monotonne rozwiązywanie zadań nie przynosiło żadnych efektów. Przeglądnęłam wszystkie lekcje online, jakie tylko udało mi się znaleźć. To była dla mnie męczarnia, ale starałam się, jak tylko mogłam. Po niezliczonych godzinach nauki, niektóre zadania udało mi się opanować do perfekcji. Byłam z siebie bardzo zadowolona, jednak...

Byłam wtedy z facetem, którego jak mi się wydawało znałam i kochałam. Jednak cały czas utrzymywałam kontakt z moimi bliskim przyjacielem. Wtedy mi się wydawało, że to nic takiego, jednak do tego drugiego chłopaka więcej czułam niż do tego pierwszego. W pewnym momencie, gdy ten przyjaciel zaczął się o mnie starać nie wytrzymałam i choć byłam w związku, który dawał mi bezpieczeństwo i pewność bytu to chciałam czegoś więcej. W taki sposób dziś jest dzień, gdy mija pół roku, gdy jestem z moim największym przyjacielem i zarazem facetem, którego kocham najbardziej na świecie.

Byłam wtedy z facetem, którego jak mi się wydawało znałam i kochałam. Jednak cały czas utrzymywałam kontakt z moimi bliskim przyjacielem. Wtedy mi się wydawało, że to nic takiego, jednak do tego drugiego chłopaka więcej czułam niż do tego pierwszego. W pewnym momencie, gdy ten przyjaciel zaczął się o mnie starać nie wytrzymałam i choć byłam w związku, który dawał mi...

Mój akt desperacji miał miejsce porczas studiów magisterskich. Ale od początku...
Na początku założyłam, że do obrony nie będę podchodzić w pierwszym terminie tylko w drugim. Planowałam ślub, a na dyplomie chciałam mieć już nowe nazwisko. Napisanie pracy ciągle odkładałam na później, a gdy w końcu się za nią zabrałam okazało się, że temat wcale nie jest taki prosty jak mi się na początku wydawało. Pierwszy termin miną, potem drugi a ja nadal się nie obroniłam. Został jeszcze trzeci. Wysłałam już kompletną pracę mojej promotor do całościowego sprawdzenia na dzień przed ostatecznym terminem składania prac. Promotor obiecała, że ją przejrzy i jak nie będzie dużo poprawek i dam radę to zrobić to mam poprawić i na następny dzień wydrukować, przynieść do podpisu i złożyć w dziekanacie. Co chwilę sprawdzałam meila czy nie ma żadnej wiadomości od promotor. Gdy uznałam, że pewnie nie ma poprawek i miałam się kłaść spać jeszcze raz sprawdziłam meila. Jest wiadomość! Godzina 22.30 a uwag od promotor dość sporo. Byłam tak zdesperowana, żeby oddać tą pracę i nie czekać kolejnego roku na obronę, że siedziałam do 6 rano i poprawiałam. Później godzinę się przespałam i mąż zawiózł mnie na uczelnie bo ja ledwo patrzyłam na oczy. Pracę złożyłam w ostatnim dniu i obromiłam się w tym trzecim terminie nawet na wysoką ocenę.

Mój akt desperacji miał miejsce porczas studiów magisterskich. Ale od początku...
Na początku założyłam, że do obrony nie będę podchodzić w pierwszym terminie tylko w drugim. Planowałam ślub, a na dyplomie chciałam mieć już nowe nazwisko. Napisanie pracy ciągle odkładałam na później, a gdy w końcu się za nią zabrałam okazało się, że temat wcale nie jest taki prosty jak mi...

W pewien słoneczny poranek wyruszyłam w podróż swojego życia - czyli w Bieszczady. Pół roku czekałam na wymarzony urlop, a przy życiu trzymała mnie tylko myśl o błogim wypoczynku z książką w ręku, spacerach po górach i słodkim nicnierobieniu.
Kiedy nadszedł wreszcie ten dzień, spakowałam do samochodu przygotowane dzień wcześniej bagaże i ruszyłam, aby po czterech godzinach być na miejscu. I wtedy zorientowałam się, że zdarzyło się najgorsze - nie wiem jak to mogło się stać, ale nie zabrałam torby z książkami ! Nie wiedziałam co robić, w akcie desperacji chciałam czytać telegazetę (wtedy coś takiego istniało, nie wiem jak to wygląda teraz), instrukcję udzielania pierwszej pomocy z podręcznej apteczki w samochodzie lub Atlas dróg (to zawsze mam w bagażniku). W tym samym akcie desperacji zrobiłam jednak coś o wiele bardziej racjonalnego - wsiadłam do samochodu i poszukałam najbliższej biblioteki. To było najlepsze co mogłam zrobić, w ten sposób w tej ubogiej w zasoby, bieszczadzkiej bibliotece odkryłam wiele wspaniałych książek, których pewnie w innych okolicznościach nigdy bym nie przeczytała.

W pewien słoneczny poranek wyruszyłam w podróż swojego życia - czyli w Bieszczady. Pół roku czekałam na wymarzony urlop, a przy życiu trzymała mnie tylko myśl o błogim wypoczynku z książką w ręku, spacerach po górach i słodkim nicnierobieniu.
Kiedy nadszedł wreszcie ten dzień, spakowałam do samochodu przygotowane dzień wcześniej bagaże i ruszyłam, aby po czterech godzinach...

To był jeden z najgorszych tygodni jakie mogłam mieć na studiach. Pierwsza w życiu sesja a tu dowiadujemy się , że w poniedziałek mamy 5 kolkowi. Wtorek niby wolny ale trzeba kuć na ustny i pisemny we wtorek. Na czwartek trzy testy i na zakończenie tygodnia ustny i pisemny w jednym. Najbardziej obawiałam się poniedziałku, gdyż materiału był ogrom. Postanowiłam, że za wszelką cenę muszę zrobić ściągi bo inaczej zawalę, a nie chciałabym spędzać ferii na poprawkach. W poniedziałek równo o godzinie 8:00 sala zapełniona była od studentów. Każdy przyszedł wcześniej, żeby zająć miejsce mniej więcej w środku bo profesor uwielbiał ludzi z tyłu dawać na przód. Jakim moim nieszczęściem okazało się, że jedyne ostatnie miejsce zostało na samym końcu. Kiedy dostaliśmy kartę z pytaniami podszedł do mnie i powiedział „A panią zapraszam do pierwszej ławki”. To już po mnie pomyślałam. Akurat na socjologię miałam pełno ściąg w kieszeniach. Siedziałam wprost przed nim. Wiedziałam, że jak mnie złapie to poprawkę będę miała ustną, a tego bardzo nie chciałam. Jednak po 10 minutach zaryzykowałam i przepisałam pierwsze pytanie, potem drugie, trzecie i tak udało mi się odpowiedzieć na 9 z 10 pytań. Pot lał się ze mnie a kiedy wyszłam musiałam szybko wrócić do mieszkania, żeby się przebrać bo plecy miałam całe mokre. Reszta dnia minęła już spokojniej chociaż na ostatnim 5 teście ustrzeliłam 3.

To był jeden z najgorszych tygodni jakie mogłam mieć na studiach. Pierwsza w życiu sesja a tu dowiadujemy się , że w poniedziałek mamy 5 kolkowi. Wtorek niby wolny ale trzeba kuć na ustny i pisemny we wtorek. Na czwartek trzy testy i na zakończenie tygodnia ustny i pisemny w jednym. Najbardziej obawiałam się poniedziałku, gdyż materiału był ogrom. Postanowiłam, że za...

Kiedyś książki istniały dla mnie jedynie w bibliotece. O kupowaniu nie było mowy ze względu na "ważniejsze wydatki". Ale wiadomo, rodzice zawsze dbali o to, żebym miała przy sobie jakieś najdrobniejsze pieniądze, czy to na coś do picia lub jedzenia. Pewnego razu schowałam pięć złotych i powiedziałam, że wydałam. Dostałam kolejne. Powtórzył się to jeszcze dwa razy. Chciałam sobie kupić jakąś zabawkę czy coś podobnego. Ale coś mnie natchnelo na książkę. Nadażyła się okazja - kiermasz szkolny. Zaryzykowałam i całe 15 złotych przeznaczyłam na moją pierwszą poważną książkę w życiu kupioną za zaoszczędzone pieniądze - "Harry Potter i kamień filozficzny". Po powrocie do domu zaczęłam mieć wątpliwości, przecież mogłam ją wypożyczyć z biblioteki. Nie. To był bardzo dobry wybór. Książka leży dumnie na moim rozrastającym się regale.

Kiedyś książki istniały dla mnie jedynie w bibliotece. O kupowaniu nie było mowy ze względu na "ważniejsze wydatki". Ale wiadomo, rodzice zawsze dbali o to, żebym miała przy sobie jakieś najdrobniejsze pieniądze, czy to na coś do picia lub jedzenia. Pewnego razu schowałam pięć złotych i powiedziałam, że wydałam. Dostałam kolejne. Powtórzył się to jeszcze dwa razy. Chciałam...

W czasach młodości byłam dyrektorem ośrodka kultury i organizowałam dyskoteki.
Pewnego razu zawiódł mnie ochroniarz, który miał zabezpieczać zabawę. W akcie desperacji poprosiłam o pomoc nowo poznanego chłopaka Andrzeja, który wyglądał groźnie. Jego aparycja "oprycha" z jednym martwym okiem na czele sugerowała, iż będzie osobą najbardziej kłopotliwą i trudną do zdyscyplinowania. Mój chytry plan zakładał, że upiekę dwie pieczenie na jednym ogniu - zyskam ochroniarza i jednocześnie z pacyfikuję jego ewentualne "wyskoki". Andrzej poczuł się wyróżniony swoją funkcją, gorliwie pilnował porządku i nawet swoich bliskich kumpli nie wpuścił bez bilet wstępu.

W nagrodę za sumiennie wypełnianą rolę, pozwoliłam Andrzejowi po dyskotece odprowadzić się do domu. Ta decyzja przyniosła kolejne zwroty akcji, ale to już opowieść na inną okazję...

W czasach młodości byłam dyrektorem ośrodka kultury i organizowałam dyskoteki.
Pewnego razu zawiódł mnie ochroniarz, który miał zabezpieczać zabawę. W akcie desperacji poprosiłam o pomoc nowo poznanego chłopaka Andrzeja, który wyglądał groźnie. Jego aparycja "oprycha" z jednym martwym okiem na czele sugerowała, iż będzie osobą najbardziej kłopotliwą i trudną do...