Najdroższy P.,
nie kłamałam, mówiąc, że jesteś najwspanialszym facetem na świecie. Nigdy bowiem nie spotkałam żadnego innego, który by chciał i akceptował mnie w 100% taką, jaka jestem, a do tego był zupełnie niebrzydki i całkiem niegłupi jak Ty. Jest mi z Tobą dobrze, okazujesz mi mnóstwo czułości, dajesz poczucie bezpieczeństwa. Zawsze czuję się przy Tobie spokojnie i swobodnie.
Muszę jednak wyznać Ci tajemnicę, którą skrywałam od początku naszej znajomości, wielkie kłamstwo, jakim nieustannie Cię karmię. Nigdy się w Tobie nie zakochałam i wcale Cię nie kocham. Związek z Tobą jest dla mnie wygodną przystanią, w której mogę odetchnąć po latach sztormów uczuciowych, ale nie czuję do Ciebie nic więcej poza sympatią i przyjaźnią.
Zdaję sobie sprawę, że nie jestem kobietą Twoich marzeń, że zawsze pragnąłeś poznać prostą dziewczynę z warkoczami i zamieszkać z nią w malowniczej kamienicy. Ja jestem wybuchowa, nieprzewidywalna, niezrównoważona emocjonalnie, pragnę przygód, podróży, ciągłego biegu i wydarzeń. Tym bardziej doceniam to, że w tym całym zgiełku jesteś dla mnie skałą, o którą zawsze mogę się oprzeć.
Postanowiłam wyznać Ci tę okrutną prawdę, bo nie mogłam znieść już nieszczerości i udawania. Z biegiem czasu coraz bardziej miałam wrażenie, że tylko Cię wykorzystuję, że na Tobie pasożytuję.
Jesteś mi bardzo drogi, lecz nie chcę już dłużej kłamać. Mam nadzieję, że pozwolisz mi jeszcze się z Tobą spotkać, byśmy mogli porozmawiać, wyznać sobie wszystko, może się nawet pogodzić. Zależy mi na Tobie i chcę mieć w Tobie przyjaciela.
Przepraszam za wszystko i proszę o drugą szansę.
A.

Najdroższy P.,
nie kłamałam, mówiąc, że jesteś najwspanialszym facetem na świecie. Nigdy bowiem nie spotkałam żadnego innego, który by chciał i akceptował mnie w 100% taką, jaka jestem, a do tego był zupełnie niebrzydki i całkiem niegłupi jak Ty. Jest mi z Tobą dobrze, okazujesz mi mnóstwo czułości, dajesz poczucie bezpieczeństwa. Zawsze czuję się przy Tobie spokojnie i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Kochana Mamo!
Przepraszam cię żałuje tego aż do dzisiaj że byłam taką złą córką
że nie zważałam na twoje dobre chęci że lekceważyłam twoje błagania o poprawę przepraszam bardzo ! wiem że moje przeprosiny już niczego nie zdziałają i to jest najgorsze piszę ten list bo czuję się fatalnie bo twoim odejściu i tak ogromnej stracie pamiętam te wszystkie kłótnie toczone z tobą o nic pamiętam to jak starałaś się mnie uspokajać i poprawiać humor po nie udanym dniu pamiętaj te twoje słodkie uśmiechy kierowane w moją stronę gdy robiłaś posiłki z myślą o nas pamiętam te wspaniałe dnie gdy śmiałaś się z moich nie śmiesznych żartów. Były także bardzo smutne dnie nakręcone złością z mojego powodu bo ja twoja córka,która nie umiała docenić skarbu rodziny tego włożonego serca w każdą twoją zrobioną rzecz oraz tych wszystkich łez żalu. To ja to zniszczyłam. To ja zniszczyłam tą rodzinę. To ja złamałam twoje kruche małe serce i z tą myślą nie mogę żyć zachowywałam się okropnie i złośliwie tylko dla tego bo coś nie poszło po mojej myśli i byłam samolubna chciałabym błagać cię mamo o wybaczenie ale wiem że czegoś takiego nie da się przebaczyć, straciłam twoją miłość, straciłam moją mamę, straciłam sens istnienia
Mamusiu!! okłamywałam cię przez te spędzone razem lata pamiętasz jak w kółko powtarzałam że ta rodzina nic dla mnie nie znaczy że nienawidzę cię że chciałabym uciec z tego piekła tak naprawdę sama nie wiedziałam co mówię to był chory impuls ale prawda jest taka że byłam w twoim brzuszku przez dziewięć miesięcy że byłam pod twoim łagodnym sercem że sama stałam się twoim sercem że stałam się twoim oczkiem w głowię że kochałaś mnie najmocniej!! a ja to wykorzystywałam jak ostatni łajdak !! pamiętam jak śmiałam się z ludzi, którzy mówili ŻE docenia się ludzi po ich stracie teraz, kiedy o tym myślę chce mi się płakać wciąż nie mogę uwierzyć że byłam na tyle głupia by ciebie stracić mamo nie wybaczę tego sobie że to moja wina nie powinnam się z tobą kłócić gdy prowadziłaś auto powinnam była się opanować i nie krzyczeć ale jest już za późno nie da się cofnąć czasu kochana mamo muszę kończyć mam nadzieje że kiedyś może kiedyś mi wybaczysz mam ochotę położyć się na twoim nagrobku i tak spędzić całą wieczność ale świat mnie wzywa bym naprawiła moje błędy KOCHAM CIĘ MAMO !

ANIA

Kochana Mamo!
Przepraszam cię żałuje tego aż do dzisiaj że byłam taką złą córką
że nie zważałam na twoje dobre chęci że lekceważyłam twoje błagania o poprawę przepraszam bardzo ! wiem że moje przeprosiny już niczego nie zdziałają i to jest najgorsze piszę ten list bo czuję się fatalnie bo twoim odejściu i tak ogromnej stracie pamiętam te wszystkie kłótnie toczone z...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najdroższy,
Wiem, że po tym liście nasze drogi już pewnie się nie splotą. Muszę Ci wyznać prawdę, którą znają tylko dwie osoby na świecie. Ja i Frania. Wiesz, że od dzieciństwa byłyśmy identyczne i nawet nasza mama miała problemy żeby nas rozróżnić. Starałyśmy się tego nie wykorzystywać ale wszystko zmieniło się pewnego grudniowego popołudnia. Miałyśmy po około 22 lata- tak byliśmy już małżeństwem. Wtedy Frania zaszła w ciążę z kolegą z pracy. Długo wypłakiwała mi się w koszulę, chciała usunąć ciąże bała się co ludzie powiedzą. I wtedy, jeden jedyny raz postanowiłyśmy się zamienić. Ona miała być mną, a ja nią. Przez 9 miesięcy. Miała urodzić nasze dzieci. Tak też się stało. Nie wiem jak mam Ci to wyjaśnić, nie znam słów, które załagodziłyby teraz twój ból. MOgę jedynie powiedzieć przepraszam...

Twój Okruszek

Najdroższy,
Wiem, że po tym liście nasze drogi już pewnie się nie splotą. Muszę Ci wyznać prawdę, którą znają tylko dwie osoby na świecie. Ja i Frania. Wiesz, że od dzieciństwa byłyśmy identyczne i nawet nasza mama miała problemy żeby nas rozróżnić. Starałyśmy się tego nie wykorzystywać ale wszystko zmieniło się pewnego grudniowego popołudnia. Miałyśmy po około 22 lata- tak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Panie Piotrze,

z pewnością jest Pan zaskoczony tym listem, ale nie miałem odwagi wyjawić osobiście okrutnej prawdy, która dusi mnie każdego dnia i czuję, że już dłużnej nie mogę. Byliśmy sąsiadami i pomimo tego, że widywaliśmy się niemal każdego dnia, nigdy się nie poznaliśmy. No, może nie jest to tak do końca prawdą, ponieważ lubię wieczorem siadywać przy oknie i obserwować życie lokatorów. No właśnie...panie Piotrze, widziałem Pańską żonę, uroczą kobietę z warkoczami, która była wizytówką tej malowniczej kamienicy. I widziałem jego...sąsiada z góry, bestialskiego oprawcę, który odebrał życie Pana żonie, a w Panu zgasił radość. Z pewnością jest Pan teraz wstrząśnięty i z chęcią dokopałby mi za to kilkuletnie utrzymywanie tych faktów w tajemnicy, ale... Tego wieczoru, kiedy wydarzyła się tragedia, byłem tak wstrząśnięty, że zamiast zareagować i próbować wezwać pomoc, stałem jak otępiały w oknie i wtedy nasze spojrzenia spotkały się. Gdy z jego dłoni kapała jeszcze krew, on stał i patrzył mi prosto w oczy, a ja wiedziałem, że jeśli powiem choć słowo, nikt z moich najbliższych nie będzie bezpieczny. Teraz, kiedy w końcu dotknęła go kara boska czuję, że mogę odetchnąć, choć poczucie zawodu wobec Pana będzie mi towarzyszyło do końca moich dni. Nawet nie proszę o wybaczenie, ale mam nadzieję, że wiadomość kto przyczynił się do tej tragedii pozwoli Panu w spokoju przeżywać żałobę i przestać poszukiwać tego zbrodniarza.

Z wyrazami najgłębszego szacunku,
Sąsiad

Panie Piotrze,

z pewnością jest Pan zaskoczony tym listem, ale nie miałem odwagi wyjawić osobiście okrutnej prawdy, która dusi mnie każdego dnia i czuję, że już dłużnej nie mogę. Byliśmy sąsiadami i pomimo tego, że widywaliśmy się niemal każdego dnia, nigdy się nie poznaliśmy. No, może nie jest to tak do końca prawdą, ponieważ lubię wieczorem siadywać przy oknie i...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Witaj nieznajomo,
Piszę „nieznajomo”, mimo iż znam Cię Anno. Wiem, że lubisz zdrową kuchnię, ale w chwili problemów nawiedzasz tą cukiernicę przy Wojska Polskiego. Zapewne czytając to co właśnie napisałem przestraszyłaś się mnie – bo przecież skąd obcy człowiek wie o Tobie tyle i jeszcze na dodatek pisze list. Za długo zwlekałem z wyjaśnieniami, ale zasługujesz poznać prawdę.
Przy nowomiejskiej wszystko się zaczęło. Ze względu na pastelowe barwy mieszkańcy mówili o „malowniczej kamienicy”, jak również o „bajkowej”, a z czasem o „zdradzieckiej”, gdyż tam mieszkali najbardziej oddani członkowie partii. Tak, moi rodzice byli „partyjniakami”. Czy byłem rozpieszczony? I to jak! Uwielbiałem broić, bo czułem się bezkarny. Z czasem dojrzewałem i zaczęły się pierwsze miłości. Wśród nich była Lidka, Majka i taka ruda z warkoczami. Z nią dopiero były przeboje. Raz ona za mną latała, a innym razem ja za nią. Dość często robiliśmy sobie na złość, a mimo to tworzyliśmy parę. Z czasem ja musiałem z rodziną wyjechać do ZSRR – ojcu trafił się awans. I ruda została sama – w ciąży. Tak, to była Maria – Twoja matka, a ja jestem Twoim biologicznym ojcem.
Wyznaje to wszystko w liście, ponieważ nie mam odwagi spojrzeć Ci w oczy. Straciłem Marię, straciłem też i Ciebie. Pozostało mi pół roku życia – rak. Chcę byś wiedziała, że żałuję tego, że nie mogłem być przy Was przez te lata. W ZSRR nieświadomy założyłem swoją rodzinę, a tu wróciłem przez sentyment dawnych lat.
Nie oczekuję spotkania – tym listem wyznaję jedynie winę, proszę o przebaczenie.

Tomasz.

Witaj nieznajomo,
Piszę „nieznajomo”, mimo iż znam Cię Anno. Wiem, że lubisz zdrową kuchnię, ale w chwili problemów nawiedzasz tą cukiernicę przy Wojska Polskiego. Zapewne czytając to co właśnie napisałem przestraszyłaś się mnie – bo przecież skąd obcy człowiek wie o Tobie tyle i jeszcze na dodatek pisze list. Za długo zwlekałem z wyjaśnieniami, ale zasługujesz poznać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mój najdroższy
Piszę, bo zwyczajnie mi wstyd przyznać się do tego, nawet przed samą sobą do tego, co czuję w głębi serca.
Jesteś dla mnie wspaniałym przyjacielem, kolegą z klasy, korepetytorem z powołania. Jednak chyba zdążyłeś zauważyć, jak zachłanna jestem...
Nie wystarcza mi tyle, co mi dajesz. Chcę więcej. Cały czas. Nie mogę się od Ciebie uwolnić, nie mogę spać, jeść, normalnie funkcjonować. To jakiś obłęd!
Po prostu się w Tobie szaleńczo zakochałam, bez opamiętania.
Boję się, że te uczucie płynie tylko ode mnie, a teraz sobie myślisz:
,, Taka gruba dziewczyna z żałosnymi warkoczami, mieszkająca w jakiejś starej opustoszałej kamienicy, kto to w ogóle jest?!''
Masz do tego święte prawo, lecz wiedz, że moje uczucie jest szczere, a mój platonizm to nie przypadek.
Wszystko, co robię to sekret...
Ucałowania, dziewczyna z warkoczami.

Mój najdroższy
Piszę, bo zwyczajnie mi wstyd przyznać się do tego, nawet przed samą sobą do tego, co czuję w głębi serca.
Jesteś dla mnie wspaniałym przyjacielem, kolegą z klasy, korepetytorem z powołania. Jednak chyba zdążyłeś zauważyć, jak zachłanna jestem...
Nie wystarcza mi tyle, co mi dajesz. Chcę więcej. Cały czas. Nie mogę się od Ciebie uwolnić, nie mogę spać, jeść,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Bożenko!!!

Straciłem całą nadzieję, że kiedykolwiek jeszcze będzie mi dane wylewanie słów na kartkę papieru. Gdy tylko udostępniono mi ten przywilej, nie wahałem się ani chwili, by się z Tobą skontaktować. Wiem, że minęło już ponad dwadzieścia lat, lecz żywię nadzieję, że mieszkasz nadal pod starym adresem. Co noc, gdy zamykam oczy widzę tę malowniczą kamienicę, a w jej bramie nas. Pamiętasz nasze pocałunki w niej? Ja do dziś je czuję. Wiem, że nadchodzi sąd ostateczny i niedługo już opuszczę ten świat. Lecz jedyną osobą, przed którą chcę się spowiadać, jesteś Ty. Przed nikim nigdy się nie przyznałem i do końca wierzyłem, że zostanę uniewinniony. A wszystko po to, by znów być przy swojej dziewczynie z warkoczami, przy Tobie Bożenko. Lecz chcę się przyznać, chcę Byś wiedziała, że siedzę tu będąc winny. Tak, zrobiłem to. Ten pożar to moja wina. Resztę już znasz.

Żegnam.

Twój J.

Bożenko!!!

Straciłem całą nadzieję, że kiedykolwiek jeszcze będzie mi dane wylewanie słów na kartkę papieru. Gdy tylko udostępniono mi ten przywilej, nie wahałem się ani chwili, by się z Tobą skontaktować. Wiem, że minęło już ponad dwadzieścia lat, lecz żywię nadzieję, że mieszkasz nadal pod starym adresem. Co noc, gdy zamykam oczy widzę tę malowniczą kamienicę, a w jej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Najdroższa córeczko,
piszę to z bólem serca, ale wiem, że to już najwyższy czas aby ci powiedzieć, że niestety nie jestem Twoją biologiczną mamą, ale uwierz, że się nią naprawdę czuję i jestem w stanie dla ciebie zrobić wszystko!
Twoja mama była piękną dziewczyną z grubymi warkoczami, pamiętam, że kiedy szła do nas do domu, wszyscy się za nią oglądali, akurat obserwowałam wtedy przez okno ulicę, bo czekałam na chłopaka. Przyszła ona do nas, bo moja mama była jej wychowawczynią w szkole podstawowej. Pamiętam, że długo rozmawiała z mamą, a ja co jakiś czas słyszałam szloch. Okazało się, że jej rodzice postawili ultimatum albo oddaje dziecko do adopcji po urodzeniu albo już z nimi nie mieszka. Nie wiem, co powiedziała jej moja mama ani dlaczego nie zaproponowała jej mieszkania u nas. Nie wiem czemu tak zadecydowała. Wiem tylko, że mieszkała w bardzo ładnej, malowniczej kamienicy. I, że pewnego dnia mama przyniosła do domu piękną dziewczynkę, którą pokochałam od pierwszych chwil i którą od tamtej pory się opiekowałam.
Pamiętaj, że Cię kocham.
I nigdy nie przestanę
mama

Najdroższa córeczko,
piszę to z bólem serca, ale wiem, że to już najwyższy czas aby ci powiedzieć, że niestety nie jestem Twoją biologiczną mamą, ale uwierz, że się nią naprawdę czuję i jestem w stanie dla ciebie zrobić wszystko!
Twoja mama była piękną dziewczyną z grubymi warkoczami, pamiętam, że kiedy szła do nas do domu, wszyscy się za nią oglądali, akurat obserwowałam...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Droga Marine,
Na początku proszę cię o wybaczenie, bo to, czego za chwilę się dowiesz, może zmienić całe Twoje życie. Wiem, jak długo poszukiwałaś mordercy swojej córki. Jak długo zastanawiałaś się kto mógłby zrobić coś takiego Twojej małej, wspaniałej dziewczynie z warkoczami. Wiem, że nie jest to najlepsza metoda przeprosin, ale to jedyne, co mi pozostało. Nazwij mnie okrutną, ale chcę wszystko wytłumaczyć. Pamiętasz, kiedy odwiedziłam Was tamtego lata? Byłyście takie szczęśliwe. I wtedy, kiedy zobaczyłam pod koniec wakacji Twoją córkę z tamtym obrzydliwym mężczyzną. Chciałam ją odciągnąć, uratować, niestety wszystko potoczyło się nie po mojej myśli. On chciał ją porwać, miał nóż... Byłam taka głupia próbując mu go zabrać
i zwalczyć go jego własną bronią. Kiedy to się stało, on uciekł, a ja wyrzuciłam nóż. Uciekłam. Spanikowałam. Mogłaby żyć, gdyby nie moje błędy. Naprawdę, tak bardzo Cię przepraszam, Marine.
Nie ma mnie teraz nawet w kraju. Jeżeli będziesz chciała, w co wątpię, jeszcze kiedyś się ze mną spotkać, wiesz w jakim państwie się zakochałam. Szukaj malowniczej kamienicy na wzgórzu.
Kocham cię i przepraszam za wszystko,
Anet

Droga Marine,
Na początku proszę cię o wybaczenie, bo to, czego za chwilę się dowiesz, może zmienić całe Twoje życie. Wiem, jak długo poszukiwałaś mordercy swojej córki. Jak długo zastanawiałaś się kto mógłby zrobić coś takiego Twojej małej, wspaniałej dziewczynie z warkoczami. Wiem, że nie jest to najlepsza metoda przeprosin, ale to jedyne, co mi pozostało. Nazwij mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mamo,
przepraszam Cię.
Nie wiedziałam, że tak to się skończy.
Jeżeli czytasz TEN LIST to znaczy, że mnie NIE MA.
Nie martw się. Nic mi nie jest a moje rzeczy już się nie przydadzą.
Musiałam wyjechać. Nie próbuj mnie szukać, proszę. Zasłużyłam na to, zmieniłam swoją tożsamość więc mnie nie znajdziesz.
Działam w tajnej organizacji. Przepraszam za moje KŁAMSTWA. Moja przyjaciółka Kasia, u której codziennie byłam, nie odbierze, PONIEWAŻ nie istnieje. TY byłaś moją jedyną przyjaciółką. Nie chciałam Cię martwić i ranić. Chociaż teraz to zrobiłam.
Pamiętasz malowniczą kamienicę na przedmieściach? Chodziłam tam z Tobą po kwiaty, zawsze brałam słoneczniki. Chodziłyśmy do parku a jak wracałyśmy było późno. Chroniłam Cię bo wtedy on zawsze atakował, na naszej dzielnicy, WIESZ o tym. Nie bój się, poszedł za mną, odkrył, ŻE coś wiem, ale mnie nie znajdzie, przysięgam, złapię go. Potem do Ciebie wrócę i razem pójdziemy do kwiaciarni, WEZMĘ SŁONECZNIKI.
Kocham Cię,
Twoja Dziewczyna z Warkoczami

Mamo,
przepraszam Cię.
Nie wiedziałam, że tak to się skończy.
Jeżeli czytasz TEN LIST to znaczy, że mnie NIE MA.
Nie martw się. Nic mi nie jest a moje rzeczy już się nie przydadzą.
Musiałam wyjechać. Nie próbuj mnie szukać, proszę. Zasłużyłam na to, zmieniłam swoją tożsamość więc mnie nie znajdziesz.
Działam w tajnej organizacji. Przepraszam za moje KŁAMSTWA. Moja...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej