Ale super, dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym laureatom

Ale super, dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym laureatom

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Razher
ev89100
Ela
Aradeth
Angelika

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Razher
ev89100
Ela
Aradeth
Angelika

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Z reguły nie jestem osobą która mówi każdemu wszystko na swój temat. Jak każdy miałam jakieś sekreciki i tajemnice. O niektórych nie wiedzą nawet moi przyjaciele. Jedyną osobą, która wie o mnie dosłownie wszystko jest mój obecny partner. Tylko on zna każdą drobnostkę jak i wielką tajemnicę do której nikt inny nie ma dostępu.
Chwila wyjawienia każdego sekretu była dla mnie trudna. Strach był tak widoczny, że zapytał wprost czy jest coś czego się boję. Bałam się jego reakcji.
Jednak strach okazał się niepotrzebnym balastem dla mojego ducha i serca. On wszystko zrozumiał i przyjął ot tak. A ja dostałam przekonanie że to ten jedyny facet na całej ziemi któremu jestem pisana.

Z reguły nie jestem osobą która mówi każdemu wszystko na swój temat. Jak każdy miałam jakieś sekreciki i tajemnice. O niektórych nie wiedzą nawet moi przyjaciele. Jedyną osobą, która wie o mnie dosłownie wszystko jest mój obecny partner. Tylko on zna każdą drobnostkę jak i wielką tajemnicę do której nikt inny nie ma dostępu.
Chwila wyjawienia każdego sekretu była dla mnie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Tajemnice, sekrety... chowamy je głęboko w sobie, ukrywając przed całym światem, ale czy zawsze warto tak robić?
Jeśli chodzi o mnie, to jestem osobą bardzo skrytą i zamkniętą w sobie. Nigdy nie mówiłam nikomu, nawet najbliższym o najgłębiej skrywanych sekretach. To jest mój świat, moja prawda i mój skrawek życia - tylko mój, nie chcę z nikim go dzielić.
Z drugiej strony podzielenie się pewnymi sekretami mogłoby być oczyszczające - tak, jak zrzucenie ciężaru czy niepotrzebnego balastu. W sumie każdy z nas może to zrobić - jeśli boimy się powiedzieć ich bliskim czy przyjaciołom, warto opowiedzieć je komuś, kogo tak naprawdę nie znamy, na przykład psychologowi czy osobie spotkanej przypadkowo, a z którą czujemy specjalną więź.
Może to sprawi, że poczujemy się lepiej? Może prawda nas wyzwoli? Kto wie - może dokona się w nas jakaś zmiana? Zmiana na lepsze?
Decyzja należy do nas :)

Tajemnice, sekrety... chowamy je głęboko w sobie, ukrywając przed całym światem, ale czy zawsze warto tak robić?
Jeśli chodzi o mnie, to jestem osobą bardzo skrytą i zamkniętą w sobie. Nigdy nie mówiłam nikomu, nawet najbliższym o najgłębiej skrywanych sekretach. To jest mój świat, moja prawda i mój skrawek życia - tylko mój, nie chcę z nikim go dzielić.
Z drugiej strony...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Może mój seret wyda się błahy, jednak dla mnie życie z nim było małym koszmarem. Otóż w czasach wielkich bali, studniówek, wesel i studenckich imprez- nie potrafię tańczyć! A raczej nie potrafiłam… Do niedawna każda okazja, podczas której trzeba było zaprezentować swoje skoczne umiejętności była dla mnie prawdziwą męką. Zazwyczaj starałam się ich unikać, jednak czasem po prostu musiałam się pojawić (przecież nie powiem ukochanej kuzynce, że nie przyjdę na jej wesele, bo nie umiem tańczyć!). Moje wykręty od prezentacji na parkiecie były wtedy epickie- od niezabierania partnera (przecież nie będę tańczyć z obcymi!) po udawanie skręcenia kostki, bólu głowy, czy braku nastroju do zabawy… Z początku było to śmieszne, po jakimś czasie zaczęło mi być zwyczajnie smutno- widziałam wokół siebie roztańczonych i roześmianych ludzi podczas gdy ja miałam ciągle spocone dłonie ze stresu, że ktoś wreszcie odkryje moje niezbyt reprezentacyjne umiejętności. Wszystko zmieniło się kilka miesięcy temu, kiedy wyjawiłam mojemu ukochanemu powód mojego ciągłego zdenerwowania tanecznymi imprezami. Jakież to było wyzwalające! Z początku zaśmiał się cicho, jednak potem zrozumiał, jak bardzo przeszkadza mi mój brak umiejętności. Postanowił więc mi pomóc. Przez kilka tygodni, w domowym zaciszu, uczył mnie krok po kroku jak zacząć tańczyć, a przede wszystkim jak uwierzyć w siebie! Pokonałam strach i już nie trzęsę się przed każdą rodzinną imprezą- każdemu więc poleciłabym zwierzyć się ze swoich, choćby najmniejszych tajemnic.

Może mój seret wyda się błahy, jednak dla mnie życie z nim było małym koszmarem. Otóż w czasach wielkich bali, studniówek, wesel i studenckich imprez- nie potrafię tańczyć! A raczej nie potrafiłam… Do niedawna każda okazja, podczas której trzeba było zaprezentować swoje skoczne umiejętności była dla mnie prawdziwą męką. Zazwyczaj starałam się ich unikać, jednak czasem po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Są sytuacje, kiedy prawda może sprawić komuś ból. Czasem lepiej ukryć ją głęboko, tym bardziej, że jej wyznanie niczego już nie zmieni, a może tylko zniszczyć coś cennego.

Są też tajemnice, które lepiej zachować dla siebie. Bardziej mogą zaszkodzić niż pomóc. Sprawią, że wszystko łatwo rozsypie się w gruzy. Ktoś bliski woli nie wiedzieć o błędach naszej przeszłości lub krzywdzie, którą komuś uczyniliśmy.

I są też tak traumatyczne sekrety, których wyznanie musi uleczyć duszę. W tym wypadku trzeba mieć kogoś zaufanego, komu można się zwierzyć. W ostateczności pomoże wykwalifikowany terapeuta. Zazwyczaj jest to sytuacja, kiedy to my zostaliśmy przez kogoś zniszczeni i nie dajemy sobie rady ze strachem i cierpieniem.

A teraz prawda najważniejsza: nie trzeba żyć z dręczącym bagażem emocjonalnym, jakakolwiek jest jego przyczyna. Nie można zmienić przeszłości ani o niej zapomnieć. Ale można się z nią pogodzić, wewnętrznie samemu ze sobą. Dać sobie szansę na lepsze życie. To może zająć długie lata, lecz trzeba próbować odnaleźć spokój i harmonię. Prawda wyzwoli tylko wtedy, kiedy ją zaakceptujemy i pozwolimy ulecieć jej daleko w przestworza.

Są sytuacje, kiedy prawda może sprawić komuś ból. Czasem lepiej ukryć ją głęboko, tym bardziej, że jej wyznanie niczego już nie zmieni, a może tylko zniszczyć coś cennego.

Są też tajemnice, które lepiej zachować dla siebie. Bardziej mogą zaszkodzić niż pomóc. Sprawią, że wszystko łatwo rozsypie się w gruzy. Ktoś bliski woli nie wiedzieć o błędach naszej przeszłości lub...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Każdy ma tajemnice-
i dzieci i rodzice.
Świat w sekrecie schowany
może być zaczarowany.
Wszyscy coś ukrywamy-
bo na ogól boimy się mamy.
Sekret w szkole, sekret w pracy-
nic nie jest podane na tacy.
Jeśli chcesz mieć serce lzejsze
wyrzuć z niego kłamstwa większe.
Prawda jest jaśniejsza
a droga do szczęścia pełniejsza

Każdy ma tajemnice-
i dzieci i rodzice.
Świat w sekrecie schowany
może być zaczarowany.
Wszyscy coś ukrywamy-
bo na ogól boimy się mamy.
Sekret w szkole, sekret w pracy-
nic nie jest podane na tacy.
Jeśli chcesz mieć serce lzejsze
wyrzuć z niego kłamstwa większe.
Prawda jest jaśniejsza
a droga do szczęścia pełniejsza

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

Długo ukrywanym sekretem, który początkowo był łatwy do zatuszowania, a z czasem coraz bardziej uporczywy, był mój brak zdolności do reprodukcji. Na początku, każdy z rodziny bardzo mnie chwalił za rozsądek. Podziwiał, że postanowiłam poczekać z dziećmi i najpierw się wykształcić. Nikt nie wiedział, że tak naprawdę to wcale nie podjęłam takiej decyzji, tylko los podjął ją za mnie. Pomimo tych tak zwanych "mądrych decyzji" cały czas walczyłam razem z moim mężem (wtedy partnerem). Kiedy więc moja edukacja dobiegła końca, czas mijał, a ja nadal nie zachodziłam w ciążę, rodzina zaczęła utyskiwać mi, że "już czas na nas" i tym podobne. Podchodziłam do tego z rezerwą, ale i ogromną dozą irytacji. Możecie sobie wyobrazić z jak wielką ulgą wydarłam wreszcie z wnętrza skrywaną przez 7 lat tajemnicę. Oczywiście nie bez złośliwości odparłam, że owszem jesteśmy świadomi naszego wieku i od kilku lat usilnie staramy się o potomstwo. Wszyscy przy stole zaniemówili, ponieważ powiedziałam to z przekąsem, którego u mnie nigdy nie słyszeli. Bardziej opanowany mąż odparł, że to tylko kiepski żart, ale skoro zaczęłam mówić, to „teraz albo nigdy”. Wyjawiłam więc z nutką goryczy skrzętnie skrywaną tajemnicę informując jednocześnie, że jeśli ktoś spróbuje mnie żałować, albo pocieszać to wepchnę mu zeszłoroczne ciasteczka świąteczne … . Ten żart rozładował atmosferę, a ja wreszcie czułam się wolna od tajemnicy. To „oczyszczenie” wróciło mi komfort psychiczny, a po kilku miesiącach byłam już w ciąży.

Długo ukrywanym sekretem, który początkowo był łatwy do zatuszowania, a z czasem coraz bardziej uporczywy, był mój brak zdolności do reprodukcji. Na początku, każdy z rodziny bardzo mnie chwalił za rozsądek. Podziwiał, że postanowiłam poczekać z dziećmi i najpierw się wykształcić. Nikt nie wiedział, że tak naprawdę to wcale nie podjęłam takiej decyzji, tylko los podjął ją...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Facet mojej przyjaciółki był podrywaczem, ale to że ja go nie lubiłam i miał kiepską opinie nic nie znaczyło.
Ze znajomymi wybrałam się na imprezę ostatkową.
Na początku posiedziałyśmy w mieszkaniu, tam delikatne befor party, a później ruszyliśmy w miasto.
Jeden klub drugi, tańce i szaleństwa. W drugim klubie niestety mój dobry humor znikł. Spotkałam chłopaka Oli, który tańczył, obmacywał i całował się z jakąś odpicowaną brunetką! Nie wierzyłam w to co widziałam, ale to niestety był on. Wróciłam do mieszkania nikomu nic nie mówiąc. Zastanawiałam się, czy do niego nie podejść, ale nie wiedziałam co miałabym powiedzieć.
Gryzłam się z myślami czy powinnam mówić o tym Olce przez prawie dwa miesiące nikomu nie wspominając ani słowa. Ale kiedy widziałam, że Ola się angażuje coraz bardziej postanowiłam powiedzieć jej co widziałam.
Nie uwierzyła mi od razu i zaczęła wymyślać, że jej zazdroszczę dlatego chce zniszczyć jej związek. Było mi przykro, że chcę dobrze, a jeszcze za to obrywam. Ale się nie poddałam. Długo jej tłumaczyłam, chociaż niejednokrotnie mnie oskarżała. Spotkałam się z Pawłem, jej chłopakiem. Najpierw zaczęłam z nim flirtować, w co łatwo wdepnął, później wypytywałam go o inne dziewczyny. Powiedziałam, że wtedy go widziałam. Stwierdził, że Olka jest naiwna, a jemu z nią wygodnie, szczególnie że "wspiera go finansowo". Rozmowę nagrałam. Puściłam ją Oli. Nie mogła uwierzyć w to co słyszy. Kamień spadł mi z serca, że przejrzała na oczy i zostawiła tego drania!

Facet mojej przyjaciółki był podrywaczem, ale to że ja go nie lubiłam i miał kiepską opinie nic nie znaczyło.
Ze znajomymi wybrałam się na imprezę ostatkową.
Na początku posiedziałyśmy w mieszkaniu, tam delikatne befor party, a później ruszyliśmy w miasto.
Jeden klub drugi, tańce i szaleństwa. W drugim klubie niestety mój dobry humor znikł. Spotkałam chłopaka Oli, który...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przyznałam się mamie że muszę siku, co uratowało mnie i mój pęcherz z opresji. Do dziś wspominam to wyzwalające uczucie szczerości i zapach ściółki leśnej. Ach, młodość.

Przyznałam się mamie że muszę siku, co uratowało mnie i mój pęcherz z opresji. Do dziś wspominam to wyzwalające uczucie szczerości i zapach ściółki leśnej. Ach, młodość.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post