Książka "Mała księżniczka" - przypomina mi o dzieciństwie i o tym, jak w tamtym czasie potrafiłam czytać tę książkę bez końca ;)

Książka "Mała księżniczka" - przypomina mi o dzieciństwie i o tym, jak w tamtym czasie potrafiłam czytać tę książkę bez końca ;)

To zdecydowanie projektor, przy pomocy którego babcia zawsze wyświetlała mi oraz mojej siostrze bajki z kliszy. "Seans" odbywał się na czystej białej ścianie w kuchni i koniecznie przy zasłoniętych zasłonach, tak żeby było w ogóle coś widać! Klisz z bajkami nie było za wiele, ale z przyjemnością mogłyśmy oglądać je całymi dniami!

To zdecydowanie projektor, przy pomocy którego babcia zawsze wyświetlała mi oraz mojej siostrze bajki z kliszy. "Seans" odbywał się na czystej białej ścianie w kuchni i koniecznie przy zasłoniętych zasłonach, tak żeby było w ogóle coś widać! Klisz z bajkami nie było za wiele, ale z przyjemnością mogłyśmy oglądać je całymi dniami!

Od dziecka kochałam śpiewać. Ze szczegółami pomiętam swój pierwszy występ. Byłam przerażona. Miałam sześć lat i bałam się, że mi nie wyjdzie. Mama dała mi wtedy cienką, srebrną bransoletkę. Udało mi się. Każdy mój kolejny śpiew na scenie, nie obchodził się bez niej. I chodź po latach była już za mała, by włożyć ją na nadgarstek, to trzymałam ją kurczowo w dłoni, jak koło ratunkowe, gdy toniesz. Mama zmarła. Nadal pamiętam dotyk jej ciepłych palców na skórze.

Od dziecka kochałam śpiewać. Ze szczegółami pomiętam swój pierwszy występ. Byłam przerażona. Miałam sześć lat i bałam się, że mi nie wyjdzie. Mama dała mi wtedy cienką, srebrną bransoletkę. Udało mi się. Każdy mój kolejny śpiew na scenie, nie obchodził się bez niej. I chodź po latach była już za mała, by włożyć ją na nadgarstek, to trzymałam ją kurczowo w dłoni, jak koło...

Ja w ogóle jestem melancholikiem (choć przyznaję że cholerykiem bywam od czasu do czasu) i nie trudno mi popaść w zadumę. Jest wiele przedmiotów, które wywołałyby u mnie melancholię. Złote kolczyki od dziadka dla pierwszej wnuczki w rodzinie, przytulanka łoś z Kanady od ukochanego kuzyna, piękna koperta w której moi rodzice dostali list pochwalny ze szkoły za wspaniałe wychowanie córki, książeczka którą wygrałam na loterii w przedszkolu kiedy miałam zapalenie płuc i wiele, wiele innych rzeczy...
Gdybym jednak miała wybrać tą jedną jedyną to byłaby to grusza. Grusza na wsi gdzie spędzaliśmy wszystkie wakacje i święta. Grusza po której można było się wspinać. Grusza na której zawieszona była opona do huśtania. Grusza, która dawała cień w upalne lato. Grusza pod którą rozbijaliśmy namiot (bo po co spać w domu). Grusza, która dawała średnio smaczne owoce ale gruszki te już zawsze będą miały słodki smak dzieciństwa.

Ja w ogóle jestem melancholikiem (choć przyznaję że cholerykiem bywam od czasu do czasu) i nie trudno mi popaść w zadumę. Jest wiele przedmiotów, które wywołałyby u mnie melancholię. Złote kolczyki od dziadka dla pierwszej wnuczki w rodzinie, przytulanka łoś z Kanady od ukochanego kuzyna, piękna koperta w której moi rodzice dostali list pochwalny ze szkoły za wspaniałe...

Srebrny pierścień mojej babci.
W ostatnich latach swojego życia miała wylew i poważnie zachorowała. Właściwie nie mieliśmy z nią kontaktu, znała jedynie dwa słowa: "ręce" i "Jasia", nie poznawała nas.
W chwilach, gdy patrzy się na taką osobę, trudno jest przywołać radosne wspomnienia. Spędzone razem chwile, bajki, które czytała, zastąpione później opowieściami o wojnie, które opowiadała wieczorami... Trudno jest je przywołać, ponieważ skryte są w cieniu aktualnie przeżywanej choroby.
Pewnego dnia, na dwa dni przed śmiercią, babcia zwróciła się do mnie po imieniu. Wcisnęła mi do ręki coś twardego, obwiązanego białą, materiałową chustą. Powiedziała, że trzymała to dla mnie. Nigdy nie zapomnę widoku jej oczu, po raz pierwszy od tak długiego czasu przytomnych, wręcz rozgorączkowanych. Pół godziny później utraciły ten błysk.
Odwinęłam materiał. To był jej pierścień. Ten, który stał się kluczem do tych dobrych, wesołych wspomnień i ciepłych uczuć i pozostał nim do dziś.

Srebrny pierścień mojej babci.
W ostatnich latach swojego życia miała wylew i poważnie zachorowała. Właściwie nie mieliśmy z nią kontaktu, znała jedynie dwa słowa: "ręce" i "Jasia", nie poznawała nas.
W chwilach, gdy patrzy się na taką osobę, trudno jest przywołać radosne wspomnienia. Spędzone razem chwile, bajki, które czytała, zastąpione później opowieściami o wojnie,...

Mam taki wisiorek, który dostałam od najserdeczniejszego przyjaciela całe pół życia temu. Nic szczególnego - miedziany krzyżyk zawieszony początkowo na zwykłym rzemyku, a gdy ten nie wytrzymał próby czasu - na najtańszym sznurku do gorsetów z najbliższej pasmanterii. Sam krzyżyk zatracił koloru, zatarły się zawijasy, które niegdyś go zdobiły, ale wiecie co? To kompletnie nieistotne. Bez tej prostej ozdoby na szyi czuję się naga, a zawieruszenie go wśród codziennych szpargałów choćby na minutę przyprawia mnie o mikrozawał serca. Jest to dla mnie symbol czystej, wielkiej przyjazni i całej magii i mocy z tym związanej. Nigdy się z nim nie rozstanę.

Mam taki wisiorek, który dostałam od najserdeczniejszego przyjaciela całe pół życia temu. Nic szczególnego - miedziany krzyżyk zawieszony początkowo na zwykłym rzemyku, a gdy ten nie wytrzymał próby czasu - na najtańszym sznurku do gorsetów z najbliższej pasmanterii. Sam krzyżyk zatracił koloru, zatarły się zawijasy, które niegdyś go zdobiły, ale wiecie co? To kompletnie...

Gdzieś na samym końcu regału,za niezliczonymi książkami o fizyce jądrowej i hydrostatyce znajduje się malutka blaszana tabakierka z napisem:Route 66. Otwieram ją rzadko, kiedy brakuje mi sił, kiedy świat zdaje się walić. Odmykam wieko i wdycham słodki zapach różnego tytoniu, zapach wakacji, pierwszego pocałunku, gwieździstej nocy i rwącej rzeki. Myślami wyruszam w podróż swoją własną Route 66, ku najpiękniejszym wpomnieniom pełnym beztroski,buntu oraz młodości. Potem ją zamykam i wracam do smutnego pokoju w smutnym bloku, pod smutnym niebem.

Gdzieś na samym końcu regału,za niezliczonymi książkami o fizyce jądrowej i hydrostatyce znajduje się malutka blaszana tabakierka z napisem:Route 66. Otwieram ją rzadko, kiedy brakuje mi sił, kiedy świat zdaje się walić. Odmykam wieko i wdycham słodki zapach różnego tytoniu, zapach wakacji, pierwszego pocałunku, gwieździstej nocy i rwącej rzeki. Myślami wyruszam w podróż...

Naparstek. Przypomina o miłości osoby, która kiedyś była najważniejszą w moim życiu.
Naparstek i miłość. Pomyślicie: całus. Tamten całus, z "Piotrusia Pana".
Nie. Tę historię poznałam dużo później, najpierw z filmu "Hook", potem dopiero z książki, jedno i drugie jako osoba zbliżająca się już do dorosłości.
Nie.
Tamto było dużo wcześniej. W ciepłe miesiące, które jako kilkulatka zawsze spędzałam na wsi, kiedy tylko mama lub babcia mi dopiekły, zawsze uciekałam do prababci. Ona jedna mnie rozumiała, ona jedna pocieszyła, ona nie przedkładała smarkatego berbecia nad starsze dziecko.
Moje najwyraźniejsze wspomnienie o niej dotyczy szycia. Siedziała przy oknie. Opowiadała historie. Słuchała moich. I ciągle prosiła o nawlekanie igły.
Mówiła, że robię to jak chłopak i próbowała nauczyć robić to tak, jak na dziewczynkę z dobrego domu przystało. Buntowałam się, uważałam mój sposób za całkiem dobry.
Kilka lat później, czytając o tym, jak Huck Finn przebrany za dziewczynkę szedł na własny pogrzeb, dowiedziałam się, że nawet w obcych krajach zwyczaje są takie same, że to nie był wymysł babci, że tam też byłabym wzięta za chłopaka. Wtedy już dawno nie żyła, ale ta scena przypomniała mi ją jak żywą.
Nici dawno się skończyły, igły połamałam i pogubiłam. Mam nowe, ale to już nie tamte. Z kompletu od Niej został mi tylko naparstek. Wtedy był za duży i nie umiałam go używać, dziś jest w sam raz, ale nadal nie umiem się nim posłużyć. Jest i na zawsze pozostanie pamiątką, nie narzędziem.

Naparstek. Przypomina o miłości osoby, która kiedyś była najważniejszą w moim życiu.
Naparstek i miłość. Pomyślicie: całus. Tamten całus, z "Piotrusia Pana".
Nie. Tę historię poznałam dużo później, najpierw z filmu "Hook", potem dopiero z książki, jedno i drugie jako osoba zbliżająca się już do dorosłości.
Nie.
Tamto było dużo wcześniej. W ciepłe miesiące, które jako...

JEGO sweter, już zimny, ale ciągle go w nim widzę i nadal pachnie NIM.

JEGO sweter, już zimny, ale ciągle go w nim widzę i nadal pachnie NIM.

Zeszyt.I mogłabym zostawić tylko to jedno słowo,ale coś wewnątrz zmusza mnie do rozpisania się o tym osobliwym przedmiocie.Wypełniłam go moimi pierwszymi wierszami i opowiadaniami,mówiąc bardziej ogólnie-uczuciami. Zużyłam kilkadziesiąt długopisów i jeszcze więcej godzin,mimo że czas leciał jak szalony.Zeszyt jest bardzo gruby,a jego okładka wcale nie jest kolorowa,pomimo że w środku zawiera barwy,które można zobaczyć tylko oczami wyobraźni.Sprawił,że dotykałam nieba,a co ciekawsze pokochałam pisanie do tego stopnia,że przyrzekłam sobie wydać tysiące książek.Po nim były kolejne i kolejne,ale ten pierwszy traktuje jak relikt,jak cząstkę mnie...Tak,jestem pewna,że po takim czasie na jego widok rozpłakałabym się jak małe dziecko.

Zeszyt.I mogłabym zostawić tylko to jedno słowo,ale coś wewnątrz zmusza mnie do rozpisania się o tym osobliwym przedmiocie.Wypełniłam go moimi pierwszymi wierszami i opowiadaniami,mówiąc bardziej ogólnie-uczuciami. Zużyłam kilkadziesiąt długopisów i jeszcze więcej godzin,mimo że czas leciał jak szalony.Zeszyt jest bardzo gruby,a jego okładka wcale nie jest kolorowa,pomimo...