Wiadomym jest fakt, że nic nie może bardziej rozdzielić ludzi niż śmierć jednego z nich. I jeśli straciło się kogoś, kogo się kochało separacja jest wtedy bardzo bolesna. I mimo że „czas leczy rany” to uważam, że nie wszystkie jest w stanie wyleczyć. Ja, podobnie zresztą jak wielu z Was, taką stratę przeżyłem i choć minęło już kilka lat nauczyła mnie jednej rzeczy, której staram się trzymać: częściej mów „kocham Cię”…

Wiadomym jest fakt, że nic nie może bardziej rozdzielić ludzi niż śmierć jednego z nich. I jeśli straciło się kogoś, kogo się kochało separacja jest wtedy bardzo bolesna. I mimo że „czas leczy rany” to uważam, że nie wszystkie jest w stanie wyleczyć. Ja, podobnie zresztą jak wielu z Was, taką stratę przeżyłem i choć minęło już kilka lat nauczyła mnie jednej rzeczy,...

Śmierć choćbyśmy się jej spodziewali,bo ktoś bliski nam choruje czy jest już w podeszłym wieku zawsze zaskakuje,przychodzi w nieodpowiednim momencie. Za każdym razem czujemy pustkę, smutek, niedowierzanie...Za każdym razem pożegnanie jest bolesne, trudne. Myślę że każdy ma choć jedną osobę którą kochał i musiał pożegnać.
Czy da się na to przygotować-mysle że nie.
Co innego gdy tracimy znajomość. Ktoś był w naszym życiu i malutkimi kroczkami zaniedbalismy tą znajomość. W takiej sytuacji uważam że warto jest odnowić kontakt i zawalczyć o taką osobę. Czasem trudno jest przyznać się do błędu, powiedzieć przepraszam. Spróbować powinno się nie tylko dla siebie ale też i dla tej drugiej strony.

Śmierć choćbyśmy się jej spodziewali,bo ktoś bliski nam choruje czy jest już w podeszłym wieku zawsze zaskakuje,przychodzi w nieodpowiednim momencie. Za każdym razem czujemy pustkę, smutek, niedowierzanie...Za każdym razem pożegnanie jest bolesne, trudne. Myślę że każdy ma choć jedną osobę którą kochał i musiał pożegnać.
Czy da się na to przygotować-mysle że nie.
Co...

Niesprawiedliwość losu zawsze była i zawsze będzie. Nie zawsze da się wszystko zrozumieć, przyjąć do wiadomości. Za każdym razem będziemy sobie zadawać pytanie dlaczego tak a nie inaczej dlaczego własnie ja. Jednak z każdej sytuacji w naszym życiu należy wyciągać wnioski bez względu na wszystko. Każda strata niesie za sobą skutki. Czasem nieodwołalne. Tylko od nas samych zależy jak sobie z tym poradzimy, jak to na nas wpłynie.

Niesprawiedliwość losu zawsze była i zawsze będzie. Nie zawsze da się wszystko zrozumieć, przyjąć do wiadomości. Za każdym razem będziemy sobie zadawać pytanie dlaczego tak a nie inaczej dlaczego własnie ja. Jednak z każdej sytuacji w naszym życiu należy wyciągać wnioski bez względu na wszystko. Każda strata niesie za sobą skutki. Czasem nieodwołalne. Tylko od nas samych...

Oczywiście, że sytuacja, w której tracimy bliską osobę nas uczy!! To jest chyba najlepsza lekcja życia. Czasy są jakie są! Pogoń za pieniądzem, najważniejsza jest kariera i druga osoba zawsze schodzi na drugi plan! Niestety, ale ludzie zawsze docenić potrafią dopiero wtedy kiedy coś stracą! Podobnie jest z ludźmi! Kiedy tracimy kogoś bliskiego uświadamiamy sobie wtedy, że na nic były nam te wszystkie pieniądze, które zarabialiśmy po nocach, zamiast ten czas spędzać z bliskimi, rzeczy które za nie kupujemy, też nie pomigają i nic już nie może wrócić ostatnich urodzin mamy, których nie spędziliśmy z nią, bo musieliśmy zostać dłużej w pracy! Nie możemy cofnąć czasu, żeby zobaczyć pierwsze kroki naszego dziecka, które przegapiliśmy, bo trzeba szybko wracać z urlopu macierzyńskiego, bo przecież się firma zawali jak nas nie ma! Dopiero w takich sytuacjach zdajemy sobie sprawę, że w życiu najważniejsi są nasi bliscy i nic nie jest nam ich w stanie zastąpić! Wtedy oddalibyśmy wszystkie majątki, na które tak ciężko pracowaliśmy, żeby móc choć jeden dzień spędzić z bliskimi!

Oczywiście, że sytuacja, w której tracimy bliską osobę nas uczy!! To jest chyba najlepsza lekcja życia. Czasy są jakie są! Pogoń za pieniądzem, najważniejsza jest kariera i druga osoba zawsze schodzi na drugi plan! Niestety, ale ludzie zawsze docenić potrafią dopiero wtedy kiedy coś stracą! Podobnie jest z ludźmi! Kiedy tracimy kogoś bliskiego uświadamiamy sobie wtedy, że...

Ponieważ, większość ludzi nie umie obiektywnie ocenić samego siebie, każde zło, które ich spotyka, uważają za przejaw niesprawiedliwości. Zgodnie z maksymą bujać to my, ale nie nas, lub gdy Kali ukraść krowę to dobrze, ale gdy ukraść Kalemu to już nie dobrze, lubimy patrzeć na siebie jako na wieczne ofiary nieuczciwości losu. Tym czasem, niewielu z nas wierzy w Karmę. Co dajesz, to wraca. Tylko garstka osób potrafi przyjąć negatywne wydarzenia w swoim życiu jako sprawiedliwe. Wierzę, że wszystko w świecie jest w równowadze i w ten czy inny sposób do nas w końcu wróci. To jak z kredytami. Mona żyć pełną piersią i brać z życia garściami, ale kiedyś trzeba będzie za to wszystko zapłacić. Dlatego, staram się więcej dawać niż brać. Ufam, że dobro do mnie wróci, a zło jakie mnie spotyka, będzie wynagrodzone.

Ponieważ, większość ludzi nie umie obiektywnie ocenić samego siebie, każde zło, które ich spotyka, uważają za przejaw niesprawiedliwości. Zgodnie z maksymą bujać to my, ale nie nas, lub gdy Kali ukraść krowę to dobrze, ale gdy ukraść Kalemu to już nie dobrze, lubimy patrzeć na siebie jako na wieczne ofiary nieuczciwości losu. Tym czasem, niewielu z nas wierzy w Karmę. Co...

Opowiem wam pewną historię:
W pewnym małym mieście żyła sobie kobieta i mężczyzna. Tworzyli oni rodzinę i mieli dwie córeczki. Pewnego dnia mężczyzna wstał koło godziny 4 i poszedł do kuchni. Upadł nikt nie widział, nikt nie słyszał. Koło godziny 5 kobieta wstała przerażona brakiem męża obok siebie. I nagle wszyscy usłyszeli – płacz, płacz kobiety. Mężczyzna zmarł – wylew. Jego już nie ma, a Ona z dziećmi została. Mama musiała wytłumaczyć dwóm córeczką co się stało i gdzie ich kochany tata. Starsza miała 6 lat, już wiedziała co to znaczy, że tata odszedł, nie wrócił, że ją kocha i jest w innym, lepszym świecie. Młodsza miała 2 latka i pytała o tatę stale, w końcu usłyszała od mamy piękną historię: Tatuś musi pomóc Bogu, był dobrym człowiekiem i go Pan Bóg potrzebował. Wiesz on tam dla nas szykuję domek w niebie. Najpiękniejszy z osobnymi pokojami dla Ciebie i siostry. I będzie na nas tam czekał, a my go kiedyś odwiedzimy i zamieszkamy z nim. Pamiętaj że on zawsze jest przy Tobie, i Cię kocha, i możesz mu powiedzieć o wszystkim. Córeczka zasypiała zawsze wyobrażając sobie jak tata buduje najpiękniejszy dom i jacy będą w nim szczęśliwi.
Tato czekamy, już 23 lata czekamy na ten dzień kiedy się spotkamy w naszym raju. Pamiętamy, kochamy, czekamy i wierzymy w nasz dom zbudowany przez Ciebie.

Opowiem wam pewną historię:
W pewnym małym mieście żyła sobie kobieta i mężczyzna. Tworzyli oni rodzinę i mieli dwie córeczki. Pewnego dnia mężczyzna wstał koło godziny 4 i poszedł do kuchni. Upadł nikt nie widział, nikt nie słyszał. Koło godziny 5 kobieta wstała przerażona brakiem męża obok siebie. I nagle wszyscy usłyszeli – płacz, płacz kobiety. Mężczyzna zmarł – wylew....

W wakacje minie rok, odkąd nie ma ze mną Ani. Była ona moją najlepszą przyjaciółką odkąd pamiętam. Kiedy we wrześniu 2015r. dowiedzieliśmy się, że jest chora na raka, był to dla nas szok. Wtedy cały czas zadawałam sobie pytanie: Czemu akurat ona?! Przecież była najmilszą osobą jaką znałam! Walczyła z chorobą 9 miesięcy. Umarła 7 lipca 2016r. To była jedna z najgorszych rzeczy, jakie w życiu przeżyłam, a przeżyłam już naprawdę dużo. Byłam wtedy załamana. W styczniu tego roku, kiedy już mogłam normalnie żyć spotkała mnie kolejna okropna rzecz. Moja przyjaciółka Olivia, popełniła samobójstwo. Wcześniej kiedy wszyscy widzieli jej pocięte nadgarstki, tłumaczyła się, że to tylko gorsze dni... Wtedy zaczęła się też jej anoreksja. Kiedy dowiedziałam się od jej mamy, że nie żyje, myślałam że po prostu los się nade mną znęca. Do tej pory nie umiem się do końca pozbierać po stracie Ani, a już spotkała mnie kolejna okropna rzecz. Rozumiem, że wszyscy kiedyś umrą, ale nie w wieku 13 lat! Powoli dochodzi do mnie, że taka kolej rzeczy i że ktoś się rodzi, to inna osoba umiera... ale to i tak wystarczającą obciąża moją psychikę. Najgorsze jest to, że nikt nie rozumie mnie do końca.

W wakacje minie rok, odkąd nie ma ze mną Ani. Była ona moją najlepszą przyjaciółką odkąd pamiętam. Kiedy we wrześniu 2015r. dowiedzieliśmy się, że jest chora na raka, był to dla nas szok. Wtedy cały czas zadawałam sobie pytanie: Czemu akurat ona?! Przecież była najmilszą osobą jaką znałam! Walczyła z chorobą 9 miesięcy. Umarła 7 lipca 2016r. To była jedna z najgorszych...

Patrzenie na nią przypomina świecę, która zapalona po jakimś czasie zaczyna gasnąć.
Powoli znika w niej płomyk, którym zawsze świeciły jej oczy.
Jednak wciąż kiedy na mnie patrzy otula błękitem moje serce, które modli się po cichu o kolejne jej spojrzenie.
A gdyby tak podać sobie dłonie i w milczeniu razem udawać, że wszystko jest dobrze,
a leżysz teraz tylko dlatego, że jesteśmy zmęczone gonieniem szczęścia, które udało nam się złapać.
Przecież nie musimy nikomu mówić, że wymknęło nam się z dłoni.

Patrzenie na nią przypomina świecę, która zapalona po jakimś czasie zaczyna gasnąć.
Powoli znika w niej płomyk, którym zawsze świeciły jej oczy.
Jednak wciąż kiedy na mnie patrzy otula błękitem moje serce, które modli się po cichu o kolejne jej spojrzenie.
A gdyby tak podać sobie dłonie i w milczeniu razem udawać, że wszystko jest dobrze,
a leżysz teraz tylko dlatego, że...

Był Sylwester, 4 lata temu. Czas zabawy, nadziei na nowy rok. Chwila i z krainy szczęścia przenieśliśmy się do krainy śmierci. Cóż za ironia losu. Karetka, szpital i odebrana przez lekarzy nadzieja. Nie wyjdzie z tego. Jednak moja miłość wyrywa go z objęć śmierci. Dwa miesiące pobytu w szpitalu i powrót do domu. Dwa ciężkie lata - dla nas obojga. Dla mnie czas na pożegnanie, pogodzenie się z tym, co nieuniknione. Dla niego powolne odchodzenie. On żyjący tylko dla mnie, cierpiący fizycznie. Ja walcząca o jego godność, z jego niedomaganiami i odleżynami.
I przyszło otrzeźwienie: jaką jestem egoistką, myślącą tylko o sobie. Nastąpiła ta noc - drugi udar, pożegnałam się z nim i pozwoliłam mu odejść. To była największa z mojej strony oznaka miłości. Nie myślałam już o sobie, tylko o nim.

Był Sylwester, 4 lata temu. Czas zabawy, nadziei na nowy rok. Chwila i z krainy szczęścia przenieśliśmy się do krainy śmierci. Cóż za ironia losu. Karetka, szpital i odebrana przez lekarzy nadzieja. Nie wyjdzie z tego. Jednak moja miłość wyrywa go z objęć śmierci. Dwa miesiące pobytu w szpitalu i powrót do domu. Dwa ciężkie lata - dla nas obojga. Dla mnie czas na...

Najboleśniejszą stratą, której doświadczyłam było rozstanie z moją pierwszą miłością. Pamiętacie to jeszcze? Pierwsze silne uderzenia serca, pierwsze próby mówienia u uczuciach, tą pewność, że to jedyne i na zawsze. Z dziecięcą naiwnością zaangażowałam się w coś, czego dotąd nie znałam. W uczuciu tym odnalazłam wszystko to, czego brakowało mi w domu. Troskę, bliskość, poczucie przynależności do kogoś. Dryfowałam po cienkiej linii bezpieczeństwa próbując nowych rzeczy, przecząc tym samym wizerunkowi grzecznej dziewczynki. Kochałam mocno, całą sobą.

I któregoś dnia zostałam sama w świecie, który okazał się być wrogi i pusty. W którym postrzegano mnie przez pryzmat szaleństw jakim poddawałam się pod wpływem narkotycznego uczucia. W świecie, w którym musiałam się nauczyć żyć od nowa.

Ból nie do opisania. Żaden fizyczny uraz nie przypominał potem tego, jak bolało mnie w środku po tym rozstaniu. Jak gdyby ktoś wydarł ze mnie pół duszy. Czy coś zyskałam? Jasne - trzeźwe spojrzenie na świat, pokorę, ambicje. Zszargane poczucie własnej wartości odbudowywuje się nadal. Oszczędzę wam dramatyzmu związanego z zakończeniem tej pierwszej miłości. Z bliznami, nieufnie przemierzam życie dalej.

Najboleśniejszą stratą, której doświadczyłam było rozstanie z moją pierwszą miłością. Pamiętacie to jeszcze? Pierwsze silne uderzenia serca, pierwsze próby mówienia u uczuciach, tą pewność, że to jedyne i na zawsze. Z dziecięcą naiwnością zaangażowałam się w coś, czego dotąd nie znałam. W uczuciu tym odnalazłam wszystko to, czego brakowało mi w domu. Troskę, bliskość,...