lubimyczytać
Społeczność
Forum
Konkursy
[Zakończony] Morza szum, ptaków śpiew - wygraj książkę "Przekonaj mnie, że to ty".

forum Oficjalne Konkursy

[Zakończony] Morza szum, ptaków śpiew - wygraj książkę "Przekonaj mnie, że to ty".

utworzył 18.08.2016 o 10:57

Urszula, bohaterka powieści „Przekonaj mnie, że to ty”, nie potrafi pozbierać się po śmierci męża, więc Edyta, świeżo upieczona maturzystka, postanawia pomóc matce w prowadzeniu pensjonatu nad morzem. A jednocześnie próbuje dać sobie czas na podjęcie decyzji, co zrobić z własnym życiem. Obie muszą stawić czoła niewiadomemu, mimo trudnej przeszłości, niełatwych wzajemnych relacji i skrajnie różnych postaw wobec świata. Czy Urszula zawsze wie, co jest najlepsze dla córki? Ile można zrobić w imię miłości do matki?

Wyobraźcie sobie, że tak jak bohaterki powieści Anny Karpińskiej, prowadzicie pensjonat nad morzem. Jest to typowy nadbałtycki kurort – dużo ludzi, smażalnie ryb i deszcz. Opiszcie w zabawny sposób najgorszy dzień w Waszej pracy. Jest środek sezonu, obłożenie stuprocentowe, do deszczu doszedł porywisty wiatr. A Wam jak na złość mole zjadły wszystkie parawany. Musicie coś zaimprowizować na szybko. Jak sobie radzicie?

Czekamy na teksty o długości nieprzekraczającej 2000 znaków ze spacjami.

Nagrody

Autorzy pięciu najciekawszych tekstów otrzymają egzemplarz książki.

Przekonaj mnie, że to ty

Autor : Anna Karpińska

Walka o szczęście trwa do końca. Nigdy nie wiesz, jaki będzie jej finał. Urszula nie potrafi pozbierać się po śmierci męża, więc Edyta, świeżo upieczona maturzystka, postanawia pomóc matce w prowadzeniu pensjonatu nad morzem. A jednocześnie próbuje dać sobie czas na podjęcie decyzji, co zrobić z własnym życiem. Obie muszą stawić czoła niewiadomemu, mimo trudnej przeszłości, niełatwych wzajemnych relacji i skrajnie różnych postaw wobec świata. Czy Urszula zawsze wie, co jest najlepsze dla córki? Ile można zrobić w imię miłości do matki? Poruszająca opowieść o życiu dwóch najbliższych sobie kobiet, które aby się zrozumieć, muszą pokonać długą drogę. "Przekonaj mnie, że to ty” to również powieść dla kobiet lubiących nieoczekiwane zwroty akcji i hiszpańskie klimaty. Dla tych marzących o mężczyźnie, który musi postarać się, by skraść kobiece serce i przekonać wybrankę, że jest tym jedynym. Doskonała książka na lato, znakomita lektura zarówno do domu, jak i na gorącą śródziemnomorską plażę. Być może nawet hiszpańską?

szczegóły książki

Regulamin

Konkurs trwa od 18 sierpnia do 25 sierpnia włącznie. W konkursie mogą wziąć udział jedynie osoby posiadające adres korespondencyjny w Polsce.
Odpowiedzi muszą być napisane samodzielnie. Kopiowanie części lub fragmentów tekstów, recenzji innych osób jest zabronione. Teksty nie mogą przekraczać 2000 znaków ze spacjami.
Każdy użytkownik może zgłosić tylko jedną pracę.
Zwycięzców wybiera administracja serwisu lubimyczytać.pl. Decyzja jest nieodwołalna.
Dane adresowe zostaną wykorzystane przez serwis lubimyczytać.pl i wydawnictwo Prószyński i S-ka.
Adres zwycięzcy powinien zostać nadesłany do dwóch tygodniu od daty ogłoszenia wyników konkursu. Po tym terminie administracja lubimyczytać.pl dopuszcza wybór kolejnego laureata lub nieprzyznanie nagrody.

odpowiedzi [26]

Aby napisać wiadomość zaloguj się

Sortuj:

ewa28 18.08.2016 17:26

Czytelniczka

Kieruje się do salonu gdzie siedzą wszyscy goście jedni głośno rozmawiają i narzekają że nie potrzebnie tu przyjechali inni zaś patrzą smutno przez okno ale napewno nie zwracają uwagi na pogodę. Poproszę o chwile ciszy, umilkli, wiec to jest moje być albo nie być. Drodzy goście jak widzicie pogoda nam nie sprzyja na spacery i inne atrakcje na powietrzu ale zawsze możemy to...

więcej

Odpowiedz

_naczytalia 18.08.2016 13:49

Czytelniczka

- No i gdzie masz forsę? - pyta ciemnooki, zgrzytając zębami.
- Eee... - Zaczynam intensywnie myśleć. Po cóż mi było zakładanie tego pensjonatu?! Teraz zdaję sobie sprawę, że był to dość kiepski pomysł. W dodatku budynek stojący na pustkowiu nie przyciąga miłych rodzin z dziećmi, tylko takie właśnie ciemne typy, jakiego ma wątpliwą przyjemność widzieć przed sobą. - No......

więcej

Odpowiedz

Nola 18.08.2016 12:16

Czytelnik

O nie! Tego jeszcze tylko brakowało. Dlaczego zawsze muszę być mądrzejsza i uparłam się jak głupia, żeby wszystko w pensjonacie mieć na prąd?! Po tym jak to nieszczęsne drzewo przewróciło się akurat na wysokości jadalni, myślałam że już nic gorszego nie może się dziś zdarzyć. A teraz nie tylko nie mam gdzie, ale co podać na obiad. O nie, już widzę tego złośliwego małolata....

więcej

Odpowiedz

LubimyCzytać 18.08.2016 10:57

Administrator

Przekonaj mnie, że to ty

Pokaż odpowiedzi [1]

Odpowiedz

Noktambulik 21.08.2016 12:52

Czytelniczka

Kiedy pani Adeline powracała do świata żywych po głębokim śnie, cały pensjonat był o tym informowany. Jej tłusta sylwetka poruszała się niezgrabnie po całym pokoju, przewalając stos czasopism, popielniczkę, a czasem nawet i lampkę nocną. Niezrażony hałasem, jaki tworzyła ta czterdziestoletnia kobieta, poszedłem poszukać ręczników kuchennych, o które prosiła mnie Lu. Pech chciał, że wszystkie akcesoria kuchenne, takie jak: rękawice, drewniane łyżki czy poszukiwane przeze mnie ręczniki, trzymaliśmy w pomieszczeniu usytuowanym obok pokoju Pani Adeline. O mały włos nie zalałem ją potokiem niecenzuralnych słów, kiedy zobaczyłem jak zsypuje popiół z papierosa do doniczki z kwiatem, znajdującym się na końcu korytarza. Musiała zbić popielniczkę. Ostatecznie, zignorowałem ten fakt. Byłem zajęty zadaniem jakie powierzyła mi Lu. Włożyłem klucz do zamka i przekręciłem go ostrożnie. Nacisnąłem klamkę, po czym wszedłem do środka. Przywitał mnie kurz oraz puste szafki. Chyba nikt nie wchodził tutaj od miesiąca – pomyślałem. Trzeba będzie odwiedzić sklep oddalony od pensjonatu o jakieś dwadzieścia kilometrów. Pośpiesznie opuściłem przechowalnię i udałem się w stronę kuchni. Zapach smażonej ryby unicestwiał moje nozdrza. Przygotowywanie dorsza wywoływało u mnie osłabienie, zawroty głowy, a nawet zwracane śniadania w toalecie zarezerwowanej dla pracowników. W pewnym momencie poczułem czyjś dotyk na plecach. Odwróciłem się. Za mną stał wysoki mężczyzna o sumiastych wąsach. Guziki ledwie trzymały skrawki materiału. Odniosłem wrażenie, iż zaraz moim oczom ukaże się obwisły brzuch. Sumiaste wąsy przemówiły: „Czekam w kolejce już pół godziny, a ona ani drgnie! Przyjechałem tutaj pierwszy raz i wie pan co?! Nigdy tutaj nie wrócę. Ba! Powiem wszystkim znajomym jak mnie potraktowano. MNIE. A wie pan kim ja jestem?! Wie pan?!”. Nie dał mi odpowiedzieć na swoje pytanie, po czym trzasnął drzwiami i wyszedł. Kolejny gbur. Każdego dnia musi nas odwiedzić przynajmniej jeden palant. Dzień bez palanta to dzień stracony. Nagle stanęła przede mną Lu. Była zdenerwowana. Masz te ręczniki? – zapytała. W przechowalni zastałem tylko kurz. Muszę udać się do sklepu. – rzekłem. Cholera! Smażalnia jest pełna głodnych klientów. Jeżeli zaraz im czegoś nie podam, zjedzą nas żywcem. Jak mam odsączyć tłuszcz z ryb, jeżeli nie mamy tych papierowych ręczników, hm? Na jej twarzy malował się smutek połączony z gniewem. To jeden z tych dni, kiedy trywialna rzecz potrafi wytrącić cię z równowagi, a ktoś stale dolewa oliwy do ognia. Przecież pojadę do sklepu – odparłem raptownie. Już miałem iść po klucze do auta, kiedy Lu chwyciła mnie za rękę. Spójrz, co dzieje się za oknem, bohaterze. – powiedziała. Odwróciłem głowę w lewo, gdzie widniało największe okno w pensjonacie. Zawsze było brudne, ponieważ rozwydrzone dzieciaki wycierały o nie dosłownie wszystko, nawet własne tyłki. Zamurowało mnie. Porywisty wiatr dyrygował koronami drzew, a deszcz zmywał z chodników kamienie. W tym momencie uświadomiłem sobie, że nigdzie nie pojadę. Nadchodzi burza, która prócz piorunów, przynosi także plażowiczów szukających schronienia. Wypuściłem powietrze z ust i gdy pomyślałem sobie, że gorzej już być nie może, podbiegła do mnie pani Adeline ciężko dysząc. W czym mogę pani pomóc? – spytałem niechętnie. Chłopcze, podaj mi proszę parawan. Przypomniałam sobie, że nie wzięłam ze sobą parawanu – rzekła pani Adeline patetycznym głosem. Prośba tej tłustej niewiasty przyprawiła mnie o skurcz w podbrzuszu. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że nie mamy już w pensjonacie żadnego zakichanego parawanu. Mole zrobiły sobie z nich ucztę. Otworzyłem usta by wyjaśnić zaistniałą sytuację najbardziej irytującej babie na świecie. Nie mogłem. Pobiegłem do toalety by objąć rękami sedes i przekazać mu dorsza, którego sprzedajemy za w zestawie obiadowym za dwadzieścia pięć złotych.

więcej

Aby napisać wiadomość zaloguj się