A jednak udało się! Mało kto wierzył, że stanę jeszcze na nogi. Większość myślała, że to koniec. Nie dziwię się-znalazłam się na samym dnie...Straciłam pracę, straciłam przyjaciół, straciłam chęć do życia, straciłam zdrowie...Została tylko ona, która wysysała ze mnie resztki sił - ANOREKSJA...Lat 30, waga 27 kg., skrajne wyniszczenie, słabe tętno-tak wpisano na karcie przyjęć do szpitala. Czy Pani wyraża zgodę na leczenie? Od odpowiedzi na to pytanie zależało moje życie. "Tak "oznaczało dalszą wegetacje, "nie" oznaczało definitywny koniec. Spojrzałam na załzawione oczy mamy...i to przechyliło szalę. Wyrażam zgodę...Dziś lat 40, waga 50kg, wyniki rewelacyjne, świetna praca, grono znajomych. Jak to się stało, że stanęłam na granicy życia i śmierci? Jak udało mi się wrócić do zdrowia i zacząć żyć raz jeszcze? Co dała, a co zabrała mi anoreksja? Na te i inne pytania odpowiedź znajdziecie w dalszych rozdziałach mojej autobiografii.

A jednak udało się! Mało kto wierzył, że stanę jeszcze na nogi. Większość myślała, że to koniec. Nie dziwię się-znalazłam się na samym dnie...Straciłam pracę, straciłam przyjaciół, straciłam chęć do życia, straciłam zdrowie...Została tylko ona, która wysysała ze mnie resztki sił - ANOREKSJA...Lat 30, waga 27 kg., skrajne wyniszczenie, słabe tętno-tak wpisano na karcie...

Patrzę w stojące w przedpokoju duże lustro i widzę niewysoką, szczupłą dziewczynę z błękitnymi oczami. Postać ta ma śnieżnobiałą, porcelanową cerę, kruczoczarne włosy i usta jak płatki róży. Znam skądś tę postać, wydaje mi się, że kiedyś ją gdzieś widziałam. Tak już wiem, to jestem JA. Drogi czytelniku, jeżeli pragniesz poznać moje losy i dzieje, to zostań przy lekturze tej autobiografii. Zapewniam, że po przeczytaniu jej wiele błędów, które popełniłam będziesz mógł uniknąć oraz wiele świetlanych pomysłów narodzi się w twojej głowie.

Smutek, rozpacz, czasami wręcz przeszywający ból od dawna towarzyszy w moim życiu. Zrozumiałam, że nie ma lepszej recepty na krwawiące serce niż czas. Z godziny na godzinę coraz bardziej oddalamy się od siebie. Już nie jesteśmy tymi samymi ludźmi, którymi żeśmy byli. Zwierciadło sprawiedliwości musiało osiągnąć swoje maksimum. Nic nie jest jaśniejsze od nas samych i nic nie jest piękniejsze od nas samych, dlatego nie warto dla kogoś żyć. Zbudujemy arkę, ale tylko wtedy kiedy razem będziemy widzieli brzeg. Nie warto serca oddawać, komuś kto rani nas. Niestety, niespokojne serce i towarzyszące temu poczucie winy, nigdy nie zniknie.

Dlatego stoję, tu i teraz na przeciwko lustra i muszę stwierdzić, że lepszego przyjaciela od osoby odbijającej się w lustrze, nigdy nie miałam i chyba nie będę mieć.

Patrzę w stojące w przedpokoju duże lustro i widzę niewysoką, szczupłą dziewczynę z błękitnymi oczami. Postać ta ma śnieżnobiałą, porcelanową cerę, kruczoczarne włosy i usta jak płatki róży. Znam skądś tę postać, wydaje mi się, że kiedyś ją gdzieś widziałam. Tak już wiem, to jestem JA. Drogi czytelniku, jeżeli pragniesz poznać moje losy i dzieje, to zostań przy lekturze tej...

Roztrzęsionymi rękami otworzyłam drzwi lodówki i skierowałam na nie zamglony wzrok. Nie płacz, nie płacz, nie płacz, powtarzałam sobie, a wszystko zamazywało się jeszcze bardziej. Wyciągnęłam przed siebie rękę i złapałam butelkę.
- Tylko trochę – mruknęłam. – Ojciec nie może zobaczyć, inaczej od razu się zorientuje.
Postawiłam szkło na kuchennym blacie i drżąc jeszcze bardziej, wyjęłam z szafki kubek. Tylko troszeczkę, upomniałam się, wlewając połowę zawartości flaszki.
Takie myśli dręczyły mnie już wcześniej, ale dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że chcę to zrobić naprawdę. Co mnie do tego skłoniło? Dzisiejszy powrót ze szpitala? Pół dnia z ludźmi, którzy nazywają się moją rodziną? Tak czy inaczej byłam zdecydowana.
Wróciłam szybko do pokoju i wysypałam na rękę garść depresyjnych proszków. Postanowiłam się zabić.

Roztrzęsionymi rękami otworzyłam drzwi lodówki i skierowałam na nie zamglony wzrok. Nie płacz, nie płacz, nie płacz, powtarzałam sobie, a wszystko zamazywało się jeszcze bardziej. Wyciągnęłam przed siebie rękę i złapałam butelkę.
- Tylko trochę – mruknęłam. – Ojciec nie może zobaczyć, inaczej od razu się zorientuje.
Postawiłam szkło na kuchennym blacie i drżąc...

Najważniejsze wydarzenie w moim całym życiu? Niech się zastanowię...było to trzeciego dnia wiosny 1990 roku. Wtedy po raz pierwszy nabrałam powietrza do płuc, po raz pierwszy zapłakałam, po raz pierwszy poczułam dotyk i po raz pierwszy ujrzałam lekarza, położną, szpitalne światło i w końcu moją mamę. Gdyby nie tamten dzień, nie byłoby mnie, mojego życia, ani historii, którą chcę Wam opowiedzieć. Zatem posłuchajcie...

Najważniejsze wydarzenie w moim całym życiu? Niech się zastanowię...było to trzeciego dnia wiosny 1990 roku. Wtedy po raz pierwszy nabrałam powietrza do płuc, po raz pierwszy zapłakałam, po raz pierwszy poczułam dotyk i po raz pierwszy ujrzałam lekarza, położną, szpitalne światło i w końcu moją mamę. Gdyby nie tamten dzień, nie byłoby mnie, mojego życia, ani historii,...

Rozglądam się dookoła i wszystko mnie przeraża. Jeszcze przed chwilą widziałam słońce, błękitne niebo oraz kory drzew poruszane przez wiatr. Teraz wszystko się zmieniło. Boję się.
Strach paraliżuje mnie całkowicie. Niby nic się nie zmieniło, lecz czuję się jak na innej planecie. Wrogiej i niebezpiecznej planecie. Przerażenie, strach i wszystkie te emocje napierają na mnie. Lęk dosłownie odbiera mi mowę.

Następuje chwila ulgi, tłumaczę sobie że to co się dzieje ma miejsce tylko w mojej głowie. To wszystko co tak mnie przeraża, nie istnieje w rzeczywistości. Przecz chwilę jest lepiej, lecz po chwili znów wszystko wraca…

Wyobrażasz sobie życie w ciągłym lęku? On towarzyszy Ci nieustannie i nigdy nie opuszcza. Prawie jak najlepszy przyjaciel, z tym wyjątkiem że przyjaciel Cię nie skrzywdzi…

Witaj w moim świecie. Mój przyjaciel Lęk nigdy mnie nie opuszcza. Świat depresji i stanów lekowy istnieje obok nas, on żyje w sercach ludzi których mijasz na ulicy. Przeraża Cię to?
Na pewno nie, dlatego zapraszam Cię do mojego świata – udowodnię Ci jaką moc ma ludzka psychika…

Rozglądam się dookoła i wszystko mnie przeraża. Jeszcze przed chwilą widziałam słońce, błękitne niebo oraz kory drzew poruszane przez wiatr. Teraz wszystko się zmieniło. Boję się.
Strach paraliżuje mnie całkowicie. Niby nic się nie zmieniło, lecz czuję się jak na innej planecie. Wrogiej i niebezpiecznej planecie. Przerażenie, strach i wszystkie te emocje napierają na mnie....

Wirujące płatki śniegu spadają wszędzie wokół. Wyciągam język i część śnieżynek topnieje na nim powodując przyjemne łaskotanie. Gruby kombinezon narciarski krępuje moje ruchy, ale nie przeszkadza mi to, podziwiam bowiem zimowy krajobraz z perspektywy siedzącej, nie muszę iść – płozy sanek ślizgają się po śniegu bez mojego udziału. Blade światło latarni odbija się w zaspach i muszę przyznać, jest to jeden z piękniejszych widoków jakie widziałam w swoim dotychczasowym pięcioletnim życiu.
Nigdy wcześniej nie byłam jeszcze taka szczęśliwa. Nigdy później już nie będę.
Świat przestanie być kolorowy tego samego roku, jeszcze zanim zobaczę pierwszą gwiazdkę przed wigilijną kolacją. Wspomnienia pięciolatki trwale naznaczone zostaną piętnem śmierci, bólu i cierpienia. Tego roku stracę matkę.
Zamykam oczy i widzę znów wirujące płatki śniegu. Słyszę jej perlisty śmiech, gdy ciągnie moje sanki.
Dwadzieścia lat później nadal wyciągam język i łapię nań śnieżynki. Tak smakuje szczęście.

Wirujące płatki śniegu spadają wszędzie wokół. Wyciągam język i część śnieżynek topnieje na nim powodując przyjemne łaskotanie. Gruby kombinezon narciarski krępuje moje ruchy, ale nie przeszkadza mi to, podziwiam bowiem zimowy krajobraz z perspektywy siedzącej, nie muszę iść – płozy sanek ślizgają się po śniegu bez mojego udziału. Blade światło latarni odbija się w zaspach...

Skoro pisałbym swoją autobiografię, to zakładam, że byłbym kimś ważnym lub dokonał czegoś naprawdę dużego.

We wstępie napisałbym kim jestem. Milionerem, byłym prezydentem trzech różnych państw, wielkim aktorem, a do tego pisarzem i niedoścignionym wzorem do naśladowania. Następnie zaprosiłbym czytelnika do poznania mojego życia, oraz drogi, jaką przebyłem by to wszystko osiągnąć.

Naturalnie pierwszy rozdział zaczynałby się w chwili mojego urodzenia.

Skoro pisałbym swoją autobiografię, to zakładam, że byłbym kimś ważnym lub dokonał czegoś naprawdę dużego.

We wstępie napisałbym kim jestem. Milionerem, byłym prezydentem trzech różnych państw, wielkim aktorem, a do tego pisarzem i niedoścignionym wzorem do naśladowania. Następnie zaprosiłbym czytelnika do poznania mojego życia, oraz drogi, jaką przebyłem by to wszystko...

Słońce grzeje niemiłosiernie, a plecy pocą się od plecaka. Patrząc na swoje stopy widzi skarpetki i sandały. Zagląda do książeczki- jeszcze tylko 4 km i postój. Przez tubę unosi się głośny śpiew. Dookoła niej jest kilku przyjaciół i masa nowych, nieznanych jeszcze ludzi. Uśmiecha się. To dziś, pierwszego sierpnia, po raz kolejny wyrusza na pielgrzymi szlak.

Słońce grzeje niemiłosiernie, a plecy pocą się od plecaka. Patrząc na swoje stopy widzi skarpetki i sandały. Zagląda do książeczki- jeszcze tylko 4 km i postój. Przez tubę unosi się głośny śpiew. Dookoła niej jest kilku przyjaciół i masa nowych, nieznanych jeszcze ludzi. Uśmiecha się. To dziś, pierwszego sierpnia, po raz kolejny wyrusza na pielgrzymi szlak.

SCENA:"Przeżyłam z sobą tyle lat..."

Jajko na twardo już się gotuje, pies merda ogonem stojąc pod lodówką usiłuje złapać ze mną kontakt, marzy o kawałku kiełbasy. Czajnik gwiżdże, chleb smaruje masłem, kroje pomidora, natkę pietruszki kładę na wierzch, śniadanie gotowe. Marznę w stopy, zapomniałam założyć kapcie, nie chce mi już wstawać po nie. Sprawdzam telefon, przy okazji robię listę zakupów. Piętnaście minut później stoję przed szafą, zakładam skarpetki na lodowate już stopy, problem bo nie wiem co na siebie włożyć zresztą jak zwykle, niezmiennie od lat wraz z nadejściem dnia wciąż tak samo. Gotowa do wyjścia zaczynam nowy dzień, bez makijażu bo nie lubię, prześwitują pojedyncze siwe włosy wiąże w kucyk na środku głowy. Wychodząc zmieniam sweter na kurtkę, bo zimno i jeszcze psu urywam kiełbasę, tak wytrwale czekał i już mnie nie ma...

SCENA:"Przeżyłam z sobą tyle lat..."

Jajko na twardo już się gotuje, pies merda ogonem stojąc pod lodówką usiłuje złapać ze mną kontakt, marzy o kawałku kiełbasy. Czajnik gwiżdże, chleb smaruje masłem, kroje pomidora, natkę pietruszki kładę na wierzch, śniadanie gotowe. Marznę w stopy, zapomniałam założyć kapcie, nie chce mi już wstawać po nie. Sprawdzam telefon, przy...

„A teraz jestem tu, ludzi tłum...” – te słowa piosenki zespołu Wilki „Nie stało się nic” zabrzmiały mi w głowie, gdy po raz pierwszy przekroczyłam próg Centrum Onkologii w Gliwicach. Bo w sumie nic się nie stało, dostąpiłam zaszczytu bycia pacjentką jednego z lepszych ośrodków onkologicznych w Polsce. Szczęście w nieszczęściu...

Coś się kończy, coś się zaczyna... Byłam szczęściarą, ale dobra passa skończyła się dla mnie 16 listopada 2010 roku, gdy dentystka zapytała mnie, co to za guz na podniebieniu... A potem wszystko potoczyło się szybko, jedna wizyta za drugą, biopsje, tomografie komputerowe, konsultacje, operacje, radioterapia... I tak „young girl” (tak nazwał mnie lekarz opisujący mój przypadek studentom) wkroczyła w świat chorób, przypadków klinicznych i wielkiej niewiadomej, co dalej...

Moje życie dzieli się na życie przed i po. Dostałam od życia potężnego kopniaka. Zabolało! Ale za to teraz wszystko smakuje lepiej, choć to nie tak, że przed było mi źle. Na chwilę opuściło mnie szczęście, ale znowu czuję, że urodziłam się pod szczęśliwą gwiazdą.

Jeśli chcecie się dowiedzieć, jak to jest stracić smak życia, dosłownie i w przenośni, i jak cudownie jest go odzyskać, zapraszam do lektury. Nieprzypadkowo wspominam o szczęściu w każdym akapicie, przeczytajcie, dlaczego...

„A teraz jestem tu, ludzi tłum...” – te słowa piosenki zespołu Wilki „Nie stało się nic” zabrzmiały mi w głowie, gdy po raz pierwszy przekroczyłam próg Centrum Onkologii w Gliwicach. Bo w sumie nic się nie stało, dostąpiłam zaszczytu bycia pacjentką jednego z lepszych ośrodków onkologicznych w Polsce. Szczęście w nieszczęściu...

Coś się kończy, coś się zaczyna... Byłam...