Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Często sama się sobie dziwię, że mimo iż osiągnęłam już od dawna wiek powagi i rozsądku, jednak wydaję się sobie tak młodą. Myślę też sobie: lepiej być ofiarą miłości aniżeli żyć bez niej. Któż wie, jak to się jeszcze ułoży, ciemne są przecież ścieżki losu. - - Tylko nie wolno nam uchybić w niczym miłości i starajmy się być zawsze wobec siebie szczerzy! (...) Zaufanie do miłości, którą nam w serca tchnęla dobrotliwa Natura po to, by miłość ta dojrzewała do swego najwyższego celu, to dla nas, krótkowzrocznych stworzeń, jeszcze jedna zagadka, ale miłość ta nas, czujących i dążących do czegoś wyższego, uszlachetnia i nie jest udziałem istot niegodnych uczucia. Właśnie ta wiara w miłość uodporni nas przeciw wszelkiemu złu tego świata.

Albo nauka będzie musiała unicestwić chrześcijaństwo, albo stać się z nim czymś Jednym, ponieważ prawda może być tylko jedna, rzecz zaś w tym, żeby nauka nie została uzależniona od zewnętrznych okoliczności i w zaufaniu do owej jedności, każdej, którą ludzkość zna i kocha, pragnie i przeczuwa, ale żeby stworzyła sobie wspaniałą, dostojną samodzielną egzystencję.
[Wspólnota duchów] s.6-7.

Nigdym jeszcze nie doświadczył na sobie tak nieodparcie prawdy owego starego znanego powiedzenia o losie, że w sercu ludzkim budzi się jakaś nowa szczęśliwość pośród najgłębszej nocy cierpienia, jeśli się je zniesie i przeżyje do końca dopiero z dnia naszego bólu rozbrzmiewa nam boska pieśń życia i świata jak śpiew słowika z ciemności.