Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trzeba jednak pić do dna, by dojść do dna swej duszy

Nie można drugiego człowieka obserwować, nie działając na niego. Staramy się, by działanie to zawsze miało znak dodatni.

W ostatnich latach zaczynają dopiero psychoanalitycy różnych szkół szukać wspólnego języka i ze zdziwieniem stwierdzają, że przez lata walczyli z wiatrakami, że istota psychoterapii to nie teorie, o które walczyli, ale stosunek człowieka do człowieka.

Nuda i pośpiech więcej męczą niż intensywny wysiłek umysłowy czy fizyczny.

Bowiem sensem ludzkiego istnienia jest droga, a nie cel zamykający wędrówkę.

Obraz zaburzeń psychicznych pozostaje niezmienny w zasadniczym schemacie na przestrzeni wieków. Czytając ich opisy sprzed setek lub nawet tysięcy lat (np. w Biblii), bez trudu możemy postawić rozpoznanie.

Cechą życia jest pęd ku przyszłości.

Wielu psychiatrów, zwłaszcza tych, którzy zajmują się przeżyciami wczesnego okresu dzieciństwa, uważa, że poczucie wszechmocy i nieodczuwanie granicy między światem własnym a otaczającym charakteryzuje przeżycia niemowląt.

Alkohol redukuje udrękę pytań związanych z obrazem samego siebie. Pod jego wpływem człowiek wydaje się sobie lepszy, szlachetniejszy, inteligentniejszy, odważniejszy itp.

Nadmiar wiadomości o ludzkim cierpieniu wywołuje w końcu zobojętnienie; z psychologicznego punktu widzenia jest to mechanizm obronny.

W jednej z najcięższych nerwic - nerwicy natręctw - chorzy stają się niewolnikami swoich bezsensownych myśli, lęków, czynności przymusowych. Życie ich staje się udręką, gdyż nie mogą wyzwolić się z przymusu aktywności myślowych czy ruchowych - im więcej z nimi walczą, tym silniej one ich wolność krępują. Dnie całe spędzają na myciu rąk, na specjalnym rytuale ubierania się, latami tkwią zamknięci w mieszkaniu, gdyż boją się wyjścia na ulicę itd., itd.

Potrzeba twórczości, tj. narzucania otoczeniu swej wizji świata, jest jedną z zasadniczych cech człowieka. Nie chodzi tu o jakość twórczości; pracą twórczą może być sprzątanie ulicy, a może nią nie być praca artystyczna czy naukowa. Kryterium różnicującym jest tu poczucie tworzenia, tj. realizowania własnego planu.