Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) Nie o tym marzyłem.
- A o czym? - zapytałam cicho.
- O tobie — powiedział, patrząc mi prosto w oczy. - Marzyłem o tobie".

Westchnął ciężko, a następnie przejechał dłonią po czarnych włosach. - Nie mam pojęcia, jak sobie z tobą
radzić, Ari - szepnął, takim tonem, jakby te słowa były przeznaczone tylko dla niego, jakby nie chciał wcale ich wypowiedzieć.

- A ty? – zapytałam cicho. - Ty się na mnie nie gapiłeś?
- Gapiłem - potwierdził niemal zbolałym głosem. - I to zdecydowanie intensywniej niż oni wszyscy razem wzięci.
Jedno mogłam powiedzieć z całą pewnością. Lionel nie miał
żadnych problemów z przyznawaniem się do swoich uczuć.
I kompletnie nie wiedziałam, czy to dobrze, czy jednak źle.

Jednak tym razem siedziałam zupełnie sama i nie czułam zupełnie nic, nie miałam tej pewności, nie żywiłam nadziei. Wypełniały mnie jedynie pustka i gotowość, aby przyjąć wszystko, co los postawi na mojej drodze.

Teraz największym problemem dla mnie zdawała się jego bliskość. Brakowało mi tchu i to nie z powodu odbywającej się na górze imprezy.

Patrzyłam po prostu, jak poruszał ustami, tłumacząc coś szybko, ale nie byłam w stanie usłyszeć nawet słowa. W mojej głowie zagościł chaos i rozpętał się z siłą huraganu.

Czasami złe wieści przychodzą niespodziewanie, wywołując
szok oraz bezdenną rozpacz. Dla mnie złe informacje stanowiły
początek nowego życia.

Nie chciałam się przed nim otwierać, ostatnie, o czym marzyłam, to mówienie mu o swoich obawach, mimo że mówiłam to już wcześniej. To jednak nie była komfortowa sytuacja, nie, kiedy staliśmy sami w pustym korytarzu.