Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Został pozbawiony wszystkiego, a jednocześnie stał się wolnym człowiekiem. Nie musiał już zarządzać trzema posiadłościami ani podtrzymywać tradycji wielkiego rodu. Mówił, że człowiek który wiecznie dorabia się majątku, nie jest w stanie zrozumieć, że ktoś może cieszyć się z tego, że nic nie posiada."

Medytacja, czyli modlitwa polegająca na rozmyślaniu czy rozważaniu Słowa Bożego, może być przygotowaniem do kontemplacji. Medytacja jest potrzebna, Bóg oczekuje pewnego wysiłku medytacji. Ale w pewnym momencie Bóg nam przypomni, że wobec Niego jesteśmy dziećmi. Powie jakby: "Stop. Teraz już nie rozmyślaj o Mnie, ale wpatruj się we Mnie". Gdy więc wchodzimy w kontemplację, to kończy się medytacja.

Jeśli ktoś podczas kontemplacji bardziej doznaje oświecenia umysłu, mówi się, że płoną w nim "płomienie cherubiczne", a jeśli doświadcza bardziej uczucia miłości, to "płomienie seraficzne". Duchowość dominikańska kojarzy się bardziej z cherubinami, a franciszkańska z serafinami.

Myślę, że droga na Górę Karmel, droga do zjednoczenia z Bogiem jest bardzo indywidualna i samotna. Czy ona jest aspołeczna? Wydaje mi się, że nie, bo rozwój tej drogi wzbudza wielką miłość bliźniego i chęć służenia bliźniemu. Ale niekoniecznie rodzi potrzebę bycia we wspólnocie.

Myślę, że Panu Bogu będzie bliższy pijaczyna, który ma trudności z porzuceniem nałogu, bo tę skłonność po kimś odziedziczył, niż na przykład pobożny charyzmatyk czy zakonnik, który jest pełen pychy i niewierności. Zewnętrznie jest wierny pobożnym ćwiczeniom, ale nie jest wierny Bogu.

Ojciec Joachim wszedł w prostą modlitwę kontemplacyjną, a jednym z jej owoców była radość udzielająca się tym, którzy mieli okazję go spotkać i posłuchać. Lubił cytować zdanie z Listu do Filipian: Radujcie się zawsze w Panu, jeszcze raz powtarzam: radujcie się! Pan jest blisko!

Bóg w czasie kontemplacji może objawiać swoją obecność przez światło, płomień, ciepło, czasem jedno i drugie.