Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdzie tkwi ten próg empatii, za którym człowiek dostrzega i rozumie, że zabija. Za którym okazuje się, że nie ma żadnej różnicy między życiem owada i życiem ptaka. Między życiem ptaka i ukochanego psa. Między życiem ukochanego psa i obcego człowieka. Między życiem dwóch ludzi, z których jednym jestem ja sam. Impuls między którymi nerwami w mózgu jest konieczny, by uświadomić sobie tę najprostszą z prawd?

W podróży należy akceptować wszystko, a oburzenie zostawić w domu.

Bo pamięć ma ten szczególny dar, że otula nawet mroczną przeszłość miodowym światłem, rozgrzesza, użycza czaru.

Są książki, które ważą i znaczą, w życiu każdego z nas inne. Ale zdarzają się tytuły, które spajają pokolenia. Może warto użyć tu czasu przeszłego: były. Dziś w czasach nadprodukcji pisma, do czego z zakłopotaniem przyłączam się teraz i ja, trudno znaleźć historie trudne dla całych społeczności.

Sam myślę o Bieli jak o notatkach na marginesach książek, które zawsze mam ze sobą w podróży, bo lubię rozmawiać ze znacznie mądrzejszymi od siebie. Książki są dla mnie najważniejsze. A nie ludzie? - ktoś spyta. Książki to są ludzie, przecież. Wydestylowani do samej istoty rzeczy.

W życiu, (...), z dwóch możliwych dróg warto wybrać tę najtrudniejszą. O tym, kim byliśmy, powiedzą w równym stopniu nasze czyny, jak zaniechania.

Jak udowodnię, że zasługuje na życie, które mi ofiarowano?
Ciekawe, że takie myśli nachodzą nas w sytuacjach, gdy byliśmy o włos i o mgnienie. O,, mało brakowało,,. A powinny każdego dnia. Za korporacyjnym biurkiem. Z dzieckiem przy piersi. Albo w kawiarni, na modnym warszawskim placu Zbawiciela.

O mieszkańcach Burkina Faso mawia się, że połowa z nich to Muzułmanie, połowa Chrześcijanie, a 100% to Animiści.

Czemu więc teraz, po wiekach umiarkowanych wędrówek, wiercimy się tak intensywnie? Zapewne z wszystkich wspomnianych powodów i jeszcze jednego, dla mnie najważniejszego: mamy świadomość znikania. To sytuacja paradoksalna. Wędrujemy, by w ostatniej chwili zdążyć, nim to, czego pragniemy doświadczyć, zmieni się i zniknie bezpowrotnie. Ale wędrując, gwałtownie przyśpieszamy ten proces.