Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie ufaj temu, co widzisz. To tylko iluzja.

Płacz ro­dzi­ca to naj­gor­sze, co można usły­szeć. To tak bar­dzo boli, gdy widzisz, że ktoś, kto od­dał­by dla cie­bie wszyst­ko, co ma, tak po prostu płacze.

Gdy nie wiesz o co chodzi, to chodzi o pieniądze.

Żadna wódka nie zdołała mnie jeszcze zabić.

Myślę, że większość z nas nigdy nie zastanawiała się, jak to jest kogoś stracić".

Przez całe moje życie nie mia­łam po­czu­cia, że ktoś mógł­by mnie potrzebo­wać. Bar­dzo chcia­łam być dla kogoś tak ważna, że aż po­trzeb­na. Po prostu chcia­łam zna­leźć swoje miej­sce na tym świe­cie.

W końcu po burzy zawsze przychodzi słońce.

Śmierć nigdy nie jest roz­wią­za­niem – wtrą­ci­łam. – Nie da się uciec od proble­mów.

Nie da się zabić tego, co już od dawna jest martwe.

Byliśmy tacy sami.

Kłamstwo stawało się moją codziennością, a ja wpawałam sobie, że to dla ich dobra. Prawda była taka, że kierowałam się chęcią zemsty. Byłam taka samolubna.

Nie był trucizną. Był lekiem na całe Zło, które we
mnie istniato. Był jak narkotyk.

Początek był końcem. Co za ironia.

Nie po­tra­fi­łam zro­zu­mieć, jak w tak krót­kim cza­sie ten chło­pak stał się dla mnie de­fi­ni­cją bez­piecz­nej przy­sta­ni. Bo wła­śnie tym dla mnie był. Bez­piecz­ną przy­sta­nią, przy któ­rej mo­głam za­cu­mo­wać. Nawet jeśli dla in­nych wy­da­wa­ło się to ab­sur­dem, bo w końcu to Venom. Ten nie­bez­piecz­ny typ z Ma­li­bu, który dla po­zo­sta­łych nie był nikim wy­jąt­ko­wym.

W teo­rii po­win­ni­śmy wy­cho­dzić na­prze­ciw pro­ble­mom. I pew­nie spora część osób tak ro­bi­ła, ale nie ja. Jeśli mia­łam szan­sę cze­goś unik­nąć, to wy­ko­rzy­sty­wa­łam ją w stu pro­cen­tach. Byłam w sta­nie od­wle­kać jakąś rzecz do mo­men­tu, gdy już na­praw­dę mu­sia­łam się z czymś zmie­rzyć.

(…) każdy człowiek ma coś na sumieniu.

Żyjemy w świecie, w którym nastolatki nie potrafią wyrazić swoich emocji i uczuć przez obawę, że ich problemy zostaną zbagatelizowane. Bo w końcu inni mają gorzej, prawda? Niektórzy nie mają co jeść, więc nasze problemy nie są wcale tak ważne. Może właśnie dlatego tak często sięgamy po używki ?

Japończycy uważają, ze człowiek ma trzy twarze.
Pierwszą pokazuje całemu światu, drugą - rodzinie oraz bliskim przyjaciołom, a trzeciej nie pokazuje nikomu.

Nigdy nie przy­pusz­cza­ła­bym, że będę w sta­nie aż tyle po­świę­cić dla czło­wie­ka, któ­re­go ledwo zna­łam. Mia­łam prze­cież przy­ja­ciół­kę i za­ufa­nie ojca. Nie po­win­nam w żaden spo­sób ry­zy­ko­wać utra­ty tego, co było dla mnie tak zna­jo­me i bez­piecz­ne. Ła­twiej żyć w spo­sób, w jaki się zna. Wy­cho­dze­nie ze stre­fy kom­for­tu może być znacz­nie trud­niej­sze, niż się wy­da­je. Wi­dzia­łam to na przy­kła­dzie wszyst­kie­go, co zro­bi­łam w ciągu mie­sią­ca. Nie żeby mnie to nie prze­ra­ża­ło.

Wyrzuty sumienia nie pozwalały mi zapomnieć.

Byliśmy trochę jak ogień i woda. Całkowite przeciwieństwa, ale łączyło nas jedno - oboje byliśmy w stanie zniszczyć wszystko na swojej drodze. Nikt nie miał nad nami kontroli.

Ale czy naprawdę byliśmy przyjaciółkami? Czy tylko to sobie wmawiałam, by poczuć się lepiej?

Więk­szość ludzi naj­pierw robi, a potem myśli. I nie­ste­ty, ale za­li­cza­łam się do tej więk­szo­ści.

(…) młodzi jesteśmy tylko raz.

Ciekawość to pierwszy stopień do piekła.

Okazywał mi wsparcie, którego wtedy tak bardzo mi brakowało.

Pra­cu­ją dla mnie, ale mimo wszyst­ko nie ufam im, bo to fa­ce­ci. Ko­bie­ty znacz­nie ła­twiej prze­stra­szyć i zmu­sić do po­słu­szeń­stwa.

Życie miało to do sie­bie, że żeby żyć, mu­sie­li­śmy prze­zwy­cię­żać swoje lęki i iść na­przód, po­ko­nu­jąc wy­zwa­nia. Moim obec­nym wy­zwa­niem było przeży­cie roz­mo­wy z ojcem.