Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Myślę, że jesteś jedną z tych kobiet, co się oddają i poświęcają rodzinie, chociaż nikt ich o to nie prosił, tylko po to, żeby mieć porządną porcję wyrzutów i win do zrzucenia na innych. Jesteś jak czarna dziura, która wchłania wszystko, co stanie na jej drodze, i w końcu zostajesz sama z tym swoim poświęceniem i wyrzutami, których nikt nie chce słuchać. To właśnie ci dolega. Jedyne co osiągasz pouczaniem, dyrygowaniem i wtrącaniem się, to to, że wszyscy się od ciebie odsuwają. Nikt cie nie prosił, żebyś była bohaterką i cierpiętnicą.

Wiadomo, że religijny żar i lęki podsycane legendami i prostactwem wyrządziły wiele zła, ale nie może pani zaprzeczyć, że były przejawem potężnej wiary...

Większość ludzi się myli, sądząc, że można przejść od miłości do nienawiści w jednej chwili, że miłość kończy się nagle, że to coś jak zawał serca. Ze mną tak nie było. Miłość nie skończyła się nagle, tylko nagle zdałam sobie sprawę, że się zużyła jak podczas powolnego, ale nieuniknionego szlifowania: szis, szas,szis, szas, dzień za dniem. I wtedy zrozumiałam, że już nic nie zostało. Własciwie było to raczej przyznanie się przed samą sobą, że jest, jak jest, i że tak było zawsze, tylko nagle stanęło mi to przed oczami. Kiedy podjęłam te decyzje, po raz pierwszy od dawna poczułam się wolna. (...)
Nagle wszystko wydało mi się możliwe, łatwe, bez tego bagażu. Nie znałam odpowiedzi na wszystkie pytania, ale na ostatnie tak: ja, ja się pokocham i będę o siebie dbać.

Zapomnienie jest aktem mimowolnym.
Im bardziej chcesz coś zostawić za sobą, tym bardziej Cię prześladuje.