Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Są rany w sercu, które pozostają nie do zniesienia. I nawet jeśli się zasklepią, zagoją, będą bolały, kiedy coś ich dotknie.

Ludziom zawsze się wydaje, że spotykają ich wszystkie nieszczęścia świata, ale to bzdura. A złamane serce miała każda z nas. Silne kobiety się nie poddają.

Każdy ma jakąś granicę wytrzymałości. Jakąś taką niewidzialną linię, której się nie przekracza.

(...) każdy popełnia masę błędów, w każdym jest też trochę zła. I to zło wyłazi, kiedy boli nas życie.

Gdzieś słyszałam, że umiejętność obserwacji bez oceniania jest najwyższą formą inteligencji.

Każdy, kto żyje prawdziwie, ma kilka zmarszczek, które odcisnęło na nim życie, kilka poszarpanych ran w sercu, kilka błędów, które popełnił i kilka wywrotek, które go sponiewierały. Każdy, kto żyje prawdziwie, zrobił masę głupich rzeczy, ale też tysiące pięknych. Bo ten, kto żyje tak prawdziwie, wie, że trzeba też czynić dobro.

Ludziom się wydaje, że to wszystko tak pięknie i cukierkowo wygląda, ale tak naprawdę związki mają posmak goryczki. Tyle tam czasem niezgodności, kłótni i darcia kotów.

Czasami żeby przetrwać trzeba trzymać serce w wodzy, język za zębami. Emocje na smyczy. Gniew za pazuchą.

Jeśli masz jakieś cele, masz swoje plany, albo nawet i nie plany, ale jakiś wewnętrzny spokój, to masz gdzieś, co robi ktoś inny. Zajmujesz się sobą. I nikogo nie oceniasz.

A przecież każdy zmaga się z jakimiś traumami, które gryzą go od środka. Wyłażą z nas i zachowują się, jakby chciały zrobić nam jakąś krzywdę. Trzeba czasu, by je przepracować. Choćby się było nie wiem jak pogodnym człowiekiem, nie da się z miejsca przejść nad nimi do porządku dziennego.

Ludzie muszą zdać sobie sprawę, że kiedy coś kończy się raz, drugi, dziesiąty, to nie ma sensu rozpoczynać od nowa po raz enty. Ente razy też się nie udadzą, chociaż bardzo byśmy tego chcieli. Chociażbyśmy wmawiali sobie na milion sposobów, ze tym razem będzie inaczej, Nie będzie.

Nie starczy ci dni, by zrozumieć, o co chodzi na tym świecie.
Nie znajdziesz odpowiedzi na wszystkie nurtujące cię pytania.
Nie odwiedzisz miejsc, do których chciałbyś pojechać.
Nie zaakceptujesz pewnych zdarzeń.
Spotka cię wiele rozczarowań.
Kilka wybuchów szczęścia.
Zaznasz tęsknoty, tak mocnej, że będzie rozrywała ci serce.
Spędzisz kilka upojnych chwil.
Zapomnisz o bożym świecie.
Nie w porę sobie przypomnisz.
Będziesz ze mną,nawet jeśli nie będzie cię obok mnie.
W sercu.
Na dnie duszy.
Pragniemy tego, co tracimy.
Niedoceniane jeszcze kilka chwil wcześniej nabiera znaczenia podczas straty.
A potem słowa: oddałbym wszystko za tamten moment, by cofnąć czas,by tamta chwila, tamto westchnienie, tamten dotyk... Tamto zdrowie, tamten smak.
Teraz zmienia się zbyt szybko w przeszłość.
Nie zapominaj o tym, Kochana..

Czasami najgorsza rzecz, jaka ci się przydarza, powoduje zmianę, może i na lepsze. Powoduje, że zmieniasz swoje priorytety, że stajesz się innym człowiekiem.

Każda łza jest miniaturowym oceanem naszego smutku.

Ludzie tak bardzo szukają odlotów, przylotów, wzniesień na wyżyny, zawrotów głowy, trzepotów motylich skrzydeł. Tylko że to chwila. Prawdziwe szczęście odnajdujemy w spokoju duszy... W czymś trwałym jak skała. Romanse można przyrównać do miałkiego piasku, na którym nie powstanie żadna budowla.