Jesteśmy społecznością, która kocha książki

(...) być dobrym rodzicem oznacza przygotować dziecko do tego, by odeszło i zaczęło własne życie.

Jak to jest, że miłość do dziecka jest tak strasznie skomplikowana? Jak można odczuwać zazdrość, żal i odrzucenie, a jednocześnie prostą, niezmąconą miłość?

Ta kobieca powłoka, w której egzystujemy – dlaczego nikt nie oczekujemy w niej niekobiecych uczuć? Dlaczego nie możemy okazywać wściekłości i pogardy, ulegać rozpaczy? Dlaczego musimy godzić się na karty, które nam przypadły?

Ty i ja to marmur. Cała reszta to pył.

Może zawsze składamy się z jednego i drugiego, dwóch części dopasowanych do siebie precyzyjnie, tak jak poszczerbione połówki serduszka.

Przyjaźń zapisuj w marmurze, urazy w pyle.

(...) miłość i strach są nierozerwalnie ze sobą złączone. Naprawdę.

Ambrosia reprezentowała typ, który w periodykach nazywano pięknością. Była dużą kobietą i wszystko – jej piersi, jej śmiech – przelewało się z niej jak szampan z kielicha. Hałasowała niczym przekupka, potrafiła kurzyć jak szyper, a głowę miała mocniejszą niż wielu mężczyzn.

Wszystkie niemowlęta były pozawijane jak prezenty gotowe do wręczenia.

Ale rodzina go nie odmieniła.