Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Nie prze­sta­wa­łam roz­pa­czać, do­pó­ki ktoś nie po­sa­dził mnie na ko­niu taty. Był to uko­cha­ny, wspa­nia­ły koń, któ­ry do­pie­ro co star­to­wał w za­wo­dach. Wciąż aż ki­piał ener­gią. Pew­nie w in­nej ro­dzi­nie ni­g­dy by się to nie wy­da­rzy­ło, ale że w tej naj­pierw uczy­li­śmy się jeź­dzić kon­no, a po­tem cho­dzić, w koń­cu zna­la­złam się w sio­dle. Ktoś trzy­mał Ko­bry­nia, ktoś inny mnie. i w jed­nej chwi­li ten pe­łen tem­pe­ra­men­tu spor­to­wy koń stał się po­tul­ny.

Za­wsze mnie to po­tem fa­scy­no­wa­ło, że ko­nie dosko­na­le wy­czu­wa­ją, że sie­dzi na nich dziec­ko. Są wte­dy ostroż­ne i uważ­ne. Je­śli lu­dzie wo­kół nie zro­bią nic nie­roz­sąd­ne­go, one będą się bar­dzo sta­ra­ły, by tej ma­łej istot­ce na ich grzbie­cie nic się nie sta­ło.