Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Ranią nas własne potknięcia, obarczamy się winą, dźwigamy krzyż, często nie swój, raczej pomagamy go dźwigać innym, a kończy się tak, że ostatecznie niesiemy go sami, ciąży nam na barkach i wreszcie upadamy pod nim ...

Przeklinam ten powrót, moje plany, przez które grzebię w swojej głowie, w niepamięci, rozpruwam dawno zaszyte kieszenie tylko po to, by sprawdzić ich zawartość. Ale wiele z nich jest pustych i dziurawych. Wyleciały z nich wspomnienia, a ja nie mam szans ich odtworzyć.

Nie­win­ne kłam­stwa ni­ko­mu nie szko­dzą.

A sen, nawet jeśli układał obrazy pod powiekami, pozostał nieodgadniony.

Ale nie ma takiego ognia, który wypala wspomnienia.

Już wie, o co mi cho­dzi, ale jed­nak czeka. Tak jak za­wsze, sądzi, że cze­ka­nie jest spo­so­bem na roz­wią­zy­wa­nie pro­ble­mów.

Ko­lej­ny raz służ­ba [w policji] przy­po­mnia­ła mu, że pla­no­wać można je­dy­nie urlop.

Wiel­kie kłam­stew­ka – przy­po­mi­na mi się tytuł se­ria­lu. To wła­śnie one pro­wa­dzą do tra­ge­dii.

(...) są w życiu takie trau­my, które roz­bi­ja­ją dobre związ­ki, bo nie udźwi­gnie się ich nawet we dwoje.

Pro­ste zbrod­nie spra­wia­ją naj­wię­cej kło­po­tów.

Wolałabym pamiętać twarz mojej matki, ale akurat ten ob­raz przysłania mgła. Za to wszystkie złe wspomnienia są wyraźne. Wydra­puję je żyletką, ale bez skutku. Nadal je widzę. Nie do wy­mazania, jak rysy w marmurze. Jak moje stare blizny na przedramieniu. Zgrubiałe i obłe.

Każdego z osobna wymazujemy ze wspomnień niczym kreskę ze szkicu. Trzemy intensywnie twardą gumką, czasem zbyt nerwowo, aż zedrzemy gładką warstwę papieru, spod któ­rej wyłoni się chropowaty ślad. I to znamię już nigdy nie zginie.

Jestem dzieckiem, przerażonym, przestraszonym dzieckiem, które macha rękoma i otwiera usta do bezgłośnego krzyku. I tuż przed tym, gdy moje ciało z impetem uderzy o lodowatą toń, słyszę głośny plusk. A zaraz potem sama przebijam taflę, młócę rękoma niezgrabnie pod wodą i szybko brakuje mi powietrza. I wtedy z mokrymi od potu włosami zrywam się ze snu.

Bawię się dużą, zimną dłonią ojca, którą położył na moich kolanach. Palcem wgniatam grube szare żyły układające się w sieć. Biegną tuż pod skórą, łączą się ze sobą i znikają przy szorstkich kłykciach, za którymi są już długie i grube palce. Te żyły są takie miękkie, łatwo poddają się naporowi, ale tylko na moment, tylko na chwi­lę. W miejscu, w którym uciskam, powstają białe placki. Znikają jednak szybko.

Przykładam miękką zabawkę do nosa. Pachnie słodko, jak moje dzieciństwo. Zanim – z powodu pewnych zdarzeń – uleciało przed­wcześnie.

Patrzymy na siebie krótko i w tej ciszy, kiedy odchodzę bez słowa, a milczący ojciec zapewne odprowadza mnie wzrokiem do furtki, wraca do mnie wszystko to, co prze­żyłam dawno, dawno temu. Dobiega mnie płacz chłopca, który brzmi w mojej głowie. Płacz zaginionego bez wieści kolegi.

Moja matka.
Jej rozmyta twarz, jakbym spoglądała na nią przez łzy. Ale przecież chichoczę nad nią, ona leży, śmieje się, być może stroi śmieszne miny, być może dlatego tak mi wesoło. Trzyma mnie mocno w wyprostowanych rękach, a potem je ugina i lecę w dół, jak w wesołym miasteczku.