Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Miłość do innych potęgowała jego dar. Nie mógł być inny. Gdyby stracił tę wrażliwość i zobojętniał, straciłby dar, który czasem, jak teraz, stawał się dla niego ciężarem, lecz jednocześnie był esencją jego istnienia.

Przeszedł tak wiele, że nie był nawet pewny, czy potrafi coś jeszcze odczuwać. Wydawało mu się, że jest pusty. Że uczucia wypłynęły z jego dziurawego
serca i nie ma już nic.

Pośród trupów i konających, zakrwawiony, śmiertelnie ranny
uzdrowiciel leżał na oczach żyjących, którzy stali się nagle świadkami
rzeczy przekraczających ich zdolność pojmowania. Oto człowiek,
traktowany niemal jak wcielenie bogów za sprawą swego daru, dotąd
słynący z przywracania życia konającym objawił nową moc, która
sparaliżowała ich przytępione umysły pierwotnym strachem.

W jego oczach kryło się coś nieokreślonego. Jakby zimna furia lub z
trudem powstrzymywana żądza mordu, połączona z mroczną obietnicą
długiej i bolesnej śmierci.

Lepiej się śmiać, niż bać.