Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czas zawsze kończy się na sekundę zanim jest się gotowym. Życie to wszystkie minuty, których potrzebujesz minus jedna.

Czymże jest człowiek, jeżeli nie ciągiem śladów, które po sobie pozostawia wśród innych ludzi?

Nie chcę należeć do nikogo innego, tylko do samej siebie. Chcę być wolna. Żyć, tak jak chcę, znaleźć własną drogę, kochać albo być sama, ale tylko z własnego wyboru. Jestem zmęczona brakiem wyboru, przerażona latami, które przeciekają mi przez palce. Nie chcę umrzeć tak, jak żyłam, bo to żadne życie.

Czy sądzisz, że życie ma jakąkolwiek wartość, jeżeli nie zostawia się po sobie niczego na świecie?

Najbardziej irytująca cecha czasu polega na tym, że nigdy go nie wystarcza. Czasem brakuje dekady, czasem tylko chwili, ale życie zawsze kończy się zbyt szybko".

Nikt nie jest gotów, by umrzeć.
Nawet jeżeli myśli, że tego chce.
Nikt nie jest gotów.

Szczęście trwa krótko, historia trwa dalej, a ostatecznie każdy chciałby zostać zapamiętany.

Pamiętam, jak spojrzałem na to zdjęcie i zdałem sobie sprawę, że fotografie nie są prawdziwe. Nie zawierają kontekstu, tylko złudzenie, że pokazujesz wycinek życia, ale życie nie składa się z wycinków, jest płynne. Zdjęcia są jak fikcja literacka. Uwielbiałem to w nich. Wszyscy myślą, że fotografie pokazują prawdę, ale w rzeczywistości są tylko bardzo przekonującym kłamstwem".

-Zniszczyłeś jedyną rzecz, którą jeszcze miałam.
-Jaka szkoda, że miałaś tylko marzenia.

- Jak to jest żyć trzysta lat?
- Tak samo, jak żyć rok, sekunda po sekundzie.

Historia to idea, dziwna niczym dzika roślinka, wystrzeliwująca wzwyż, gdziekolwiek się ją posadzi.

Istnieją setki odmian ciszy.
Jest gęsta cisza miejsc, które długo stały puste, i stłumiona cisza zatkanych uszu. Nieruchoma cisza martwych i ciężka cisza umierających.
Pełna próżni cisza człowieka, który przestał się modlić, i przestronna cisza puste synagogi, a także cisza wstrzymanego oddechu kogoś, kto chowa się przed samym sobą.
Jest pełna skrępowania cisza, wypełniająca przestrzeń pomiędzy ludźmi, którzy nie wiedzą, co powiedzieć. I napięta cisza, która zapada wśród tych, którzy wiedzą, co powiedzieć, ale nie widzą, jak i od czego zacząć.

Łatwo trzymać się ścieżki, kiedy biegnie prosto, a kolejne etapy są ponumerowane.

Pamiętam Cię.

- Wiesz, mówią, że ludzie są jak płatki śniegu, każdy z nich inny - powiedziała - ale ja uważam, że każdy człowiek jest jak niebo. Niektórzy bywają pochmurni, inni wzburzeni, jeszcze inni pogodni, ale żaden z nich nie jest taki sam.

Idee są dużo dziwniejsze od wspomnień. (...) Wspomnienia są sztywne, a idee swobodniejsze. Zapuszczają korzenie, plączą się i rozprzestrzeniają, czasem także w oderwaniu od źródła”.

-Nic nie jest całkiem dobre i całkiem złe- mówi- Życie jest dużo bardziej skomplikowane".

...it is sad, of course, to forget.
But it is a lonely thing, to be forgotten.
To remember when no one else does.

Nigdy nie módl się do tych, którzy odpowiadają po zapadnięciu zmroku.

Napij się za każdym razem, kiedy słyszysz, że to nie wystarczy.
Jesteś niewłaściwych rozmiarów.
Wyglądasz niewłaściwie.
Skupiasz się na niewłaściwych rzeczach.
Masz niewłaściwą motywację.
I niewłaściwe wyczucie czasu.
Pracujesz w niewłaściwym miejscu.
Idziesz przez życie niewłaściwą drogą.
Masz przed sobą niewłaściwą przyszłość.
I teraźniejszość.
Ty sam jesteś niewłaściwy.

Adeline chciała być drzewem, a ludzie nadeszli z toporem.

Tak właśnie powinno wyglądać pożegnanie, decyduje Henry.
Nie kropka, ale wielokropek, zdanie przerwane w połowie, aż ktoś się pojawi, żeby je dokończyć.
Drzwi, których nikt nie zamyka.
Spokojne zapadnięcie w sen.

There are nights when she cannot sleep, moments when she lies awake and dreams of dying. But then she wakes, and sees the pink and orange down against the clouds, or hears the lament of lone fiddle, the music and the melody, and remembers there is such beauty in the world.

Człowiek odkrywa, bez czego może się obyć, a bez czego nie. Na życie składają się proste potrzeby i małe radości. Nie pożywienie, nie schronienie, nie podstawowe rzeczy, których wymaga ludzkie ciało, lecz to, co trzyma człowieka przy zdrowych zmysłach. To, co przynosi radość i sprawia, że życie jest łatwiejsze do zniesienia".

Jeżeli ktoś nie może pozostawiać po sobie śladu, czy w ogóle istnieje?

Ponieważ czas jest okrutny dla wszystkich, a szczególnie dla artystów. Ponieważ wzrok się psuje, głos słabnie, a talent zanika. [...] Ponieważ szczęście trwa krótko, historia trwa dalej, a ostatecznie każdy chciałby zostać zapamiętany".

Zdjęcia są jak fikcja literacka. Uwielbiałem to w nich. Wszyscy myślą, że fotografie pokazują prawdę, ale w rzeczywistości są tylko bardzo przekonującym kłamstwem.

...Patrzą na ciebie i widzą tego, kogo chcą widzieć... Ponieważ nie widzą ciebie ".

-Nienawidzę wojny - mówi ponuro.
-Myślałby kto, że lubisz konflikty.
-Ich pokłosiem zwykle jest sztuka - (...) - ale wojna z cyników czyni ludzi wierzących. Lizusy nagle chcą dostąpić zbawienia, więc wszyscy zazdrośnie strzegą swoich dusz, niczym kobieta najcenniejszych pereł. (...) - Oddajcie mi Belle Epoque!

Widzę kogoś, kto się przejmuje -mówi powoli Addie-Może nawet za bardzo. Kto czuje zbyt wiele. Widzę kogoś zagubionego i spragnionego. Osobę, która umiera z głodu w świecie pełnym jedzenia, ponieważ nie może się zdecydować, czego chce.