Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Justyna ma swoją tajemnicę. Nauczyła się z nią żyć, choć czasami zauważam na jej twarzy jakiś cień, rysę, która nie chce zniknąć. To tak, jakby błękitne niebo nagle się zachmurzyło, jakby przeciął je piorun. Justyna jest dla mnie zagadką".

Ta figurka była dla niej jak relikwia, drogocenny skarb. Nie miałam pojęcia, dlaczego była dla niej tak ważna, ale nikomu nie pozwalała jej dotykać, sama ścierała kurz, sama też tuląc mocno do serca wychodziła z nią gdzieś i nie było jej wtedy dość długo. Gdy wracała, miała wilgotne policzki i zaczerwienione oczy.

Wyobraziłam więc sobie, że mam siostrę, często
rozmawiałam z nią na głos, aż wreszcie się pojawiła, akurat wtedy, gdy miałam przerwę od szkoły, bo siedziałam w domu ze złamaną ręką, po małym wypadku w górach.

Kiedyś chciałam mieć rodzeństwo, ale praca mamy raczej nie skłania do posiadania większej ilości dzieci niż sztuk jedna, ciąża nie jest tym, co da się pogodzić, chcąc pozostać aktywną, aż do rozwiązania, policjantką.

Justyna przytuliła mnie, a ja nabrałam pewności, że coś ją trapi. Ten uścisk był inny niż zazwyczaj. Bardziej czuły, silniejszy i dłuższy. To było przytulenie pod tytułem – boję się, ale nie umiem ci o tym powiedzieć. Potrzebuję pomocy, ale nie wiem jak o nią poprosić, dlatego po prostu tak chwilkę będę trwać w twoich ramionach, przyjaciółko.

Sama nie wiem, dlaczego, ale myśli o niewierności mojego męża zdarzały mi się coraz częściej. Na szczęście wypierał je głos mojej nawet na chwilę nie przestającej mówić, szwagierki. Wypełniała całą sobą mój czas i moje myśli.

Gdy słońce chyli się ku zachodowi, siadamy na wydmach i czekamy. Słońce znika za horyzontem, by rano pojawić się znów. Czasem wymykam się bardzo wcześnie, gdy moja rodzina jeszcze smacznie śpi, po cichutku wychodzę, biegnę na plażę, pustą o tej porze, spieszę się, by zdążyć, za¬nim wzejdzie. Z mocno bijącym sercem, jakbym czekała na przyjście ważnego gościa obserwuję horyzont.