Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Podróżujemy, by dać się zaskakiwać. Może nawet po to żyjemy.

Czy samotność i towarzystwo nie są dwiema stronami tej samej monety? Czyż nie jest tak, że bez towarzystwa nie ma samotności, a bez samotności - towarzystwa? Że przenikają się one, że są nierozłączne jak rodzeństwo syjamskie? Karmią się sobą nawzajem i dopełniają się. Samotność - zdystansowana i chłodna zapewnia nam przestrzeń na refleksję. Towarzystwo zaś - ciepłe i bliskie dostarcza energii i poprawia humor. W gruncie rzeczy potrzebujemy ich obu.

Nie wiem, jak oni tutaj wy­trzy­mu­ją! (...) Śnieg, deszcz, mgła i wiatr. Wszyst­ko jed­ne­go dnia. Na zmia­nę.

A poza tym, czy sa­mot­ność i to­wa­rzy­stwo nie są dwie­ma stro­na­mi tej samej mo­ne­ty? Czyż nie jest tak, że bez to­wa­rzy­stwa nie ma sa­mot­no­ści, a bez sa­mot­no­ści to­wa­rzy­stwa, że prze­ni­ka­ją się one, że są nie­roz­łącz­ne, jak ro­dzeń­stwo sy­jam­skie, kar­mią się sobą na­wza­jem i do­peł­nia­ją się? Sa­mot­ność, zdy­stan­so­wa­na i chłod­na, za­pew­nia nam prze­strzeń na re­flek­sję, to­wa­rzy­stwo zaś – cie­płe i bli­skie – do­star­cza ener­gii i po­pra­wia humor. W grun­cie rze­czy po­trze­bu­je­my ich obu.

Miej­sco­wy pej­zaż, a co za tym idzie, pej­zaż pół­noc­ny w ogóle, ba­zo­wał nie tyle na pa­le­cie in­ten­syw­nych barw, ile na od­cie­niach. Niebo mogło więc przy­brać każdy od­cień nie­bie­skie­go po­mię­dzy błę­kit­nym a gra­na­to­wym, wzgó­rza – brązu, od pia­sko­we­go po kasz­ta­no­wy, łąki – zie­le­ni, od oliw­ko­wej, przez grosz­ko­wą po szma­rag­do­wą, a mor­ska tafla mogła być tur­ku­so­wa, la­zu­ro­wa, sza­fi­ro­wa, mysia czy po­pie­la­ta. Wcze­śniej były po pro­stu białe, szare, brą­zo­we, czar­ne, nie­bie­skie lub zie­lo­ne. Po­trze­ba było czasu i sku­pie­nia, bym za­czął wy­ła­wiać ich od­mia­ny, a wraz z nimi bo­gac­two ota­cza­ją­ce­go mnie świa­ta.

Elfy (...) Zo­sta­wia­ją w spo­ko­ju tych, któ­rzy nie zbie­ra­ją ka­mie­ni i nie ryją w ziemi. Za to tych, któ­rzy nisz­czą przy­ro­dę, elfy drę­czą w snach i zsy­ła­ją na nich cho­ro­by.

Wolność (...) A czyż nie jest ona tym, czego po­szu­ku­je­my w po­dró­ży? Czyż nie wy­bie­ra­my się w drogę wła­śnie po to, by od­da­liw­szy się od krę­pu­ją­cej nas co­dzien­no­ści i ru­ty­ny, jej za­kosz­to­wać? Nie ogra­ni­cza­ły mnie ani roz­kład dnia, ani plan. Mo­głem do woli mar­z­nąć albo schro­nić się przed zim­nem w ka­wiar­ni, zo­stać tu dłu­żej lub od­je­chać od razu.

Po­dró­żo­wa­nie jest szko­łą, w któ­rej raz za razem otrzy­mu­je­my lek­cje.

W Is­lan­dii nikt nie wie­rzy pro­gno­zom po­go­dy. Chyba że nor­we­skim!