Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Często mówimy sobie: No co tak siedzisz i siedzisz? Zrób coś! Jednak praktykując świadomość, nieoczekiwanie odkrywamy, że skuteczniejsze może być napomnienie: Co tak robisz i robisz? Usiądź wreszcie! Każdy z nas od czasu do czasu musi przystanąć, aby odzyskać jasność widzenia. Ten postój w pierwszym odruchu możemy potraktować jako sprzeciw wobec współczesnego życia. Tymczasem zatrzymanie się nie jest wyłącznie reakcją, lecz również pełnoprawnym sposobem życia.

Miłość i zrozumienie to nie są dwie różne rzeczy. Miłość i zrozumienie - to jest jedna rzecz.

Tutaj na Zachodzie jesteśmy bardzo nastawieni na osiągnięcia. Mamy liczne cele i wiemy, jak do nich zdążać najkrótszą drogą. Postawa ta ma swoje dobre strony, jednak po drodze zbyt często zatracamy radość.
W buddyzmie istnieje termin oznaczający stan braku życzeń, czy też inaczej mówiąc bezcelowości. Nie stawiamy przed sobą żadnych celów, które należałoby osiągnąć, gdyż wszystko jest już w nas obecne w tej chwili. Podczas medytacji w marszu nie usiłujemy nigdzie dojść, a jedynie stawiamy kroki pełne radości i pokoju. Kiedy zaczynamy snuć plany na przyszłość, gubimy się w marszu.

To właśnie jest problemem naszego życia. Jeśli nie jesteśmy sobą, do końca prawdziwie zatopieni w chwili obecnej, to wszystko nam umyka. Jeśli nie ma cię tu, bo bawisz w przeszłości bądź w przeszłości lub rozmyślasz o swoich problemach, to kiedy dziecko podchodzi do ciebie z uśmiechem, dla ciebie tego dziecka nie ma. Musisz powrócić do siebie, aby otworzyć na nowo i dostrzec cudowność zjawiska, jakim jest obecność dziecka. Wtedy zauważysz uśmiech dziecka i weźmiesz je w ramiona.

Aby rozwinąć zrozumienie, musisz praktykować przyglądanie się wszystkim stworzeniom okiem współczucia. Kiedy rozumiesz, nie masz innego wyboru, jak tylko kochać. Kiedy kochasz, twoje spontaniczne działanie, przynosi ulgę w cierpieniu.